หลักฐานธรรมกายในคัมภีร์พุทธโบราณ (ตอนที่ ๑๒) : หน้า 31/44

ความรู้เบื้องต้น หลักฐานธรรมกายในคัมภีร์พุทธโบราณ (ตอนที่ ๑๒) ผู้เขียนและคณะได้เรียบเรียงบทความที่สรุปโดยย่อ “เส้นทางการเผยแผ่พระพุทธศาสนา” ตั้งแต่ยุคเริ่มต้นจนถึงปัจจุบันนี้ ยุคพุทธศตวรรษที่ ๑๙ นับเป็นเวลา ๑ ปี พอที่ได้เน้นเสาะแสวงหาเรื่องราวของเหล่าสมาชิกผู้บุญบทุกท่าน และเชื่อว่าสงเกิดภาพและความเข้าใจมากขึ้น ซึ่งผู้เขียนและคณะต่างเปลี่ยนปีที่ได้ประมวลเรื่องราวดี ๆ นี้ แล้วนำเสนอแต่ท่านเป็นธรรมทาน ในวาระมหามงคลที่จะถึงในวันเพ็ญขึ้น ๑๕ ค่ำ เดือน ๖ คือวันวิสาขบูชา จึงถือเป็นการน้อมรำลึกถวายเป็นพุทธบูชาอีกด้วย ต่อจากฉบับที่แล้วที่กล่าวว่ามีภาพคศิลาจากที่ใช้ฉธปลอดสะ โภาษาสันสกฤต ที่จังหวัดนครศรีธรรมราช ในภาคใต้ของประเทศไทย ซึ่งมีเนื้อหา “กล่าวถึงการลงพระธุดงค์ยิ่งที่สำคัญมีการทำบุญถวายพระเดชด้วยยอดโบฏที่เขียนไว้แล้ว ก็มีการถวายภัตตาหาร รวมทั้งกว่านเลี้ยงอาหารแก่บุคคลทั่วไปและเด็กเจ้าของบูชาว่า มีการฟังพระธรรมเทศนาและการปฏิบัติธรรม ซึ่งทางผู้เขียนและคณะลงความเห็นว่า หากเนื้อหาจริงที่กล่าวว่าการปฏิบัติธรรมนันหมายรวมถึงการทำสมาธิ (Meditation) ด้วยแล้วก็เท่ากับว่าศิลาจารึกหลักดังกล่าวเป็นหลักฐานที่เก่าแก่ (พุทธศตวรรษที่ ๑๒) ซึ่งชัดให้เราได้ทราบว่ามีการทำสมาธิกรรมแบบพระพุทธศาสนาในช่วงเวลานั้นภาคใต้ของประเทศไทย ส่วนคำว่า “๙๙ ฯลฯ” ที่เขียนเป็นภาษาสันสกฤตด้วยอักษรปัจจุบัน หลักฐานทางโบราณคดีสำคัญ คือศิลาจารึกพระมุนีศรีธรรมราช ซึ่งเป็นพระพิมพิดนเผ มีฐานรากรางกลมครึ่งซี่กี้ เลื่ย อักษรปลอละที่ปรากฏในจารึกในพุทธศตวรรษที่ ๑๒ นั้น ตอบได้ประมาณเป็นอักขรณูปกรณ์สายหนึ่ง ซึ่งพัฒนาต่อไปเป็นอักษรม่า อักษรธรรมของล้านนา อักษรล้านนาซึ่งเป็นฅ... (เนื้อความต่อในภาพ)