การค้นพบคัมภีร์ทางธรรม : หน้า 48/63

มาก่อนเลย มีแต่เพียงที่เป็นฉบับแปลภาษาจีนหลายสำเนา ฉบับที่เป็นภาษาไทยเต หรือเป็นเพียงข้อความสั้นสากัจถุ ที่ถูกอ้างอิงไว้ในคัมภีร์สันตฤทธิเท่านั้น ซึ่งมีลักษณะที่เป็นท่อน ๆ ไม่ต่อกัน (เช่น ในคัมภีร์ศึกษาชิ้น และในคัมภีร์ทฤษฎีสูตร เป็นต้น) กล่าวในส่วนของคัมภีร์ค้นคว้าที่ได้ค้นพบใหม่ (New Collection) นั่น ก็ถือว่าเป็นความน่าตื่นเต้นใจอย่างยิ่งเช่นกัน เพราะมีความเกี่ยวข้องกับเรื่องราวของธรรมภายโดยตรง เนื่องจากเป็นเรื่องของการปฏิบัติธรรมแบบเห็นพระโดยตรง โดยปากว่าริอาจเป็นที่ค้นพบในชิ้นนั้นเสมอ เป็นรินดะตะเบื้องต่อระหว่างประเทศใกล้ชิดสถานและอัฟกานิสถาน คัมภีร์นี้เป็นคัมภีร์ที่เขียนบนปลอกไม้เบิร์ช ซึ่งเท่าที่ได้ตรวจอายุของคัมภีร์แล้ว พบว่ามีความเก่าแก่กว่าคัมภีร์ที่ค้นพบในบามิยันกว่าสอง-สอง ศตรวรรษเลยทีเดียว ที่สำคัญที่สุดที่ได้กล่าวมาแล้วก็คือเป็นพระสูตรที่ได้อธิบายถึง "การปฏิบัติธรรมแบบเห็นพระ" โดยตรง ประกอบด้วย "ปรติคุตตปนสมาธิสูตร" (การทำสมาธิของพระโพธิสัตว์บนพื้นฐานของศีลที่บริสุทธิ์ คุณธรรมที่บริบูรณ์ และการไม่ยึดมั่นสิ่งใด) และ "สมาธิราชสูตร" (พระสูตรที่สอนเกี่ยวกับการปฏิบัติสมาธิอย่างอธิบายบรรยายภายในที่ใกล้เคียงกับคำสอนของพระเดชพระคุณหลวงปู่ พระมงคลเทพมุนี (สด จนฺทสโร) ครูผู้ค้นพบวิชาชาติธรรมมาก3 อันเป็นการช่วยยืนยันให้เราได้รู้ว่าสามีแบบที่พระเดชพระคุณหลวงปู่ ท่านสอนนั้นเป็นคำสอนที่เก่าแก่ของพระพุทธ-ศาสนาจริง อย่างน้อยคัมภีร์สมาธิราชซึ่งมีความคล้องกับสิ่งที่พระเดชพระคุณหลวงปู่ท่านสอนนั้นก็มีอายุเก่าถึงราวพุทธศตวรรษที่ ๑๑-๑๓ (เทียบเท่า 16-18 th century CE) เลยที่เดียว ในขณะทีในประเด็นของการทำงานร่วมกันกับโครงการอนุรักษ์และศึกษาคัมภีร์ค้นธร ซึ่งได้แก่นิวิชาการสายค้นธรที่มาจากหลายประเทศ เช่น ออสเตรเลีย อเมริกา และแคนาดา]