Mobile Versionปรโลกนิวส์ ตอน คุณแม่ประชิดละโลกแล้วไปไหน ตอนจบ
เรียบเรียงจากรายการโรงเรียนอนุบาลฝันในฝันวิทยา
ฝันในฝัน
หลับตาฝันเป็นตุเป็นตะ ตื่นขึ้นมาหาว 1 ที
แล้วนำมาเล่าให้ฟังเป็นนิยายปรัมปราหลังจากที่ตัวลูก(ในพุทธันดรที่ผ่านมา) ได้เดินทางไปถึงวัดใหม่ของพระเถระ(ผู้สืบทอดวิชชาฯ ต่อจากพระมหาเถระ หรือคุณยายอาจารย์ของเรา) แล้วตัวลูกก็ได้มีโอกาสไปฟังธรรมและนั่งสมาธิ(Meditation)กับพระเถระตัวลูกก็ได้มีโอกาสไปฟังธรรมและนั่งสมาธิกับพระเถระในระหว่างที่ตัวลูกกำลังนั่งสมาธิกับพระเถระนั้น ตัวลูกก็สามารถปล่อยใจไปตามเสียงนำนั่งสมาธิของพระเถระได้เป็นอย่างดี เมื่อเป็นเช่นนี้ จึงทำให้ใจของลูกค่อยๆ กลับมารวมหยุดนิ่งอยู่ที่ศูนย์กลางกาย แล้วในที่สุด เมื่อใจของลูกสามารถหยุดนิ่งได้อย่างสนิทสมบูรณ์ ตัวลูกก็ได้เห็นดวงแก้วใสๆ(กุศลนิมิต) ที่มาพร้อมความสุขใจเป็นอย่างมาก จนเป็นผลทำให้ ณ ช่วงเวลาที่ตัวลูกกำลังนั่งสมาธิอยู่นั้น ตัวลูกไม่อยากที่จะลุกไปไหนเลย(อยากที่จะนั่งต่อไปเรื่อยๆ โดยไม่มีกำหนด เหมือนอยากให้กาลเวลาของโลกใบนี้ได้หยุดลงฉะนั้น)และเมื่อตัวลูก ได้เข้าถึงความสุขสงบภายในอันเกิดจากใจที่หยุดนิ่งเช่นนั้นแล้ว คำถามที่ค้างคาใจของตัวลูกมาโดยตลอด(ว่าทำไม พระราชาผู้เพียบพร้อมไปด้วยทุกสิ่งทุกอย่าง ถึงได้ตัดสินพระทัยสละราชสมบัติออกผนวช) ก็ได้หายไปแบบฉับพลันทันที ที่เป็นเช่นนี้ก็เป็นเพราะ ตัวลูกได้รู้แล้วว่า “ความสุขที่แท้จริงนั้น ไม่ได้เกิดจากความเพียบพร้อมด้วยวัตถุภายนอกเลย แต่เกิดจากความสงบภายในที่มาจากใจที่หยุดนิ่งนั่นเอง”เมื่อตัวลูกได้เข้าถึงความสงบสุขภายในแล้ว จึงหายสงสัยว่า ทำไมพระราชาผู้เพียบพร้อมไปด้วยทุกสิ่งทุกอย่าง ถึงได้ตัดสินพระทัยสละราชสมบัติออกผนวชแล้วตัวลูกก็เกิดความคิดขึ้นมาภายในใจว่า “โลกภายในนี้ มีอะไรที่น่าศึกษาเรียนรู้อีกเยอะแยะมากมาย เพราะขนาดว่าตัวลูกเริ่มทำใจหยุดนิ่งได้ในระดับหนึ่ง ตัวลูกยังเกิดความรู้สึกมีความสุขและเป็นสุขใจถึงเพียงนี้ ถ้าหากว่าตัวลูกมีเวลาปฏิบัติธรรมมากกว่านี้ ตัวลูกจะมีความสุขใจมากขนาดไหนกันหนอ”และยิ่งตัวลูกได้มีโอกาสฟังธรรมกับพระเถระ(ผู้สืบทอดวิชชาฯ ต่อจากพระมหาเถระ) ตัวลูกก็ยิ่งเกิดความรู้ความเข้าใจ เกี่ยวกับเรื่องราวความเป็นจริงของชีวิตมากขึ้น(รู้ว่าบุญบาปตามกฎแห่งกรรมมีจริง นรกสวรรค์มีจริง และรู้ว่าตัวเราเกิดมาทำไม, อะไรเป็นเป้าหมายของชีวิต แล้วจะไปให้ถึงเป้าหมายนั้นได้อย่างไร เป็นต้น)และเมื่อตัวลูก มีความรู้ความเข้าใจเกี่ยวกับเรื่องราวความเป็นจริงของชีวิตแล้ว ตัวลูกก็เกิดดวงปัญญาสอนตัวเองขึ้นมาได้ว่า “ตัวเรามีเวลาอยู่บนโลกนี้อย่างจำกัด ดังนั้น เราควรที่จะใช้เวลาที่เหลืออยู่นี้ ให้เป็นไปเพื่อการสั่งสมบุญสร้างบารมีอย่างเต็มที่เต็มกำลังจะเป็นการดีที่สุด”เมื่อตัวลูก มีความรู้ความเข้าใจเกี่ยวกับเรื่องราวความเป็นจริงของชีวิตแล้ว ตัวลูกก็เกิดดวงปัญญาสอนตัวเองขึ้นมาได้ทันทีที่ตัวลูก คิดได้เช่นนี้ ตัวลูกก็ไม่รอช้าได้รีบตัดสินใจจากเรือนเหมือนนกที่จากคอน ออกบวชเป็นพระภิกษุในพระพุทธศาสนาที่วัดใหม่ของพระเถระในทันทีหลังจากที่ตัวลูก ได้ออกบวชเป็นพระภิกษุในพระพุทธศาสนาแล้ว ตัวลูกก็ได้ตั้งใจฝึกตน ทนหิว บำเพ็ญตบะ เป็นพระแท้ ควบคู่ไปกับการบำเพ็ญสมณะธรรมอย่างเต็มที่เต็มกำลัง โดยตัวลูกก็ได้หมั่นประคองใจรักษาดวงแก้วใสๆ(กุศลนิมิต) ไว้ที่ศูนย์กลางกายอยู่ตลอดเวลาหลังจากที่ตัวลูก ได้ออกบวชเป็นพระภิกษุในพระพุทธศาสนาแล้ว ตัวลูกก็ได้หมั่นประคองใจรักษาดวงแก้วใสๆ(กุศลนิมิต) ไว้ที่ศูนย์กลางกายอยู่ตลอดเวลาเมื่อตัวลูกทำความเพียรอย่างตลอดต่อเนื่องเช่นนี้ จึงเป็นผลทำให้ใจของลูกสามารถเกาะเกี่ยวอยู่ที่ศูนย์กลางกายได้อย่างตลอดต่อเนื่อง และในไม่ช้า ตัวลูก(ในภพชาตินั้น) ก็สามารถทำใจหยุดนิ่งจนเข้าถึงดวงธรรมภายในกลางกายที่ชัด ใส สว่างได้ในที่สุดเมื่อตัวลูก ได้เข้าถึงดวงธรรมภายในกลางกายที่ชัด ใส สว่างแล้ว ตัวลูกก็เกิดความรู้สึกสุข สดชื่น เบิกบานแบบที่ไม่เคยรู้สึกหรือสัมผัสมาก่อนเลยในชีวิต อีกทั้ง ตัวลูกยังเกิดมหากรุณาอยากที่จะให้คนอื่นๆ ได้เข้าถึงความสุขภายในอย่างนี้ แบบนี้ตามอย่างตัวลูกไปด้วยตัวลูกได้ตั้งใจทุ่มเททำหน้าที่เทศน์สอนธรรมะให้แก่มหาชนทั้งหลายและเมื่อตัวลูกเกิดความรู้สึกเช่นนี้ ตัวลูกจึงได้ตั้งใจทุ่มเททำหน้าที่เทศน์สอนธรรมะให้แก่มหาชนทั้งหลาย ที่อยู่ในเมืองหลวงของแคว้นพระราชาองค์ที่ออกบวชอย่างเอาชีวิตเป็นเดิมแบบไม่มีข้อแม้ข้ออ้างและเงื่อนไขใดๆ ทั้งสิ้นนอกจากนี้ ตัวลูกยังได้เดินทางไปทำหน้าที่เผยแผ่ธรรมะที่แคว้นทางทิศตะวันออกอีกด้วยนอกจากตัวลูกจะตั้งใจทำหน้าที่เทศน์สอนธรรมะ ให้กับมหาชนทั้งหลายที่อยู่ในเมืองหลวงของแคว้นพระราชาองค์ที่ออกบวชได้เป็นอย่างดีแล้ว ตัวลูกยังได้เดินทางไปทำหน้าที่เผยแผ่ธรรมะที่แคว้นทางทิศตะวันออกอีกด้วย ซึ่งตัวลูกและทีมงานก็สามารถทำหน้าที่เผยแผ่ธรรมะที่แคว้นแห่งนั้นได้อย่างดีเยี่ยม อีกทั้ง ยังได้สร้างวัดให้เกิดขึ้นที่แคว้นแห่งนั้นอย่างมากมายในระหว่างที่ตัวลูกทำหน้าที่เผยแผ่และเทศน์สอนธรรมะให้กับมหาชนทั้งหลายอยู่นั้น ตัวลูกก็ไม่ได้ประมาท ได้หมั่นประคองใจรักษาดวงธรรมใสๆ ควบคู่ไปกับการทำหน้าที่เทศน์สอนธรรมะไปด้วยตัวลูกได้หมั่นประคองใจรักษาดวงธรรมใสๆ ควบคู่ไปกับการทำหน้าที่เทศน์สอนธรรมะไปด้วยเมื่อเป็นเช่นนี้ จึงเป็นผลทำให้ใจของลูกเกิดความชุ่มชื่นเบิกบาน และอยู่กับธรรมะภายในได้อย่างตลอดเวลา จนตัวลูกเองไม่มีเวลาและอารมณ์ที่จะหวนไประลึกนึกถึงอดีตหญิงสาวสุดเลิฟของตัวลูกเลยจนกระทั่งเมื่อวันเวลาผ่านไปสักประมาณ 2-3 ปี ด้วยความเกื้อกูลและความดีงามที่อดีตหญิงสาวสุดรัก ได้เคยพยาบาลดูแลรักษาตัวลูกเป็นอย่างดี ในสมัยที่ตัวลูกได้รับบาดเจ็บจากการถูกยิงในช่วงสงคราม จึงทำให้ตัวลูก เกิดความตั้งใจอยากที่จะเดินทางไปทำหน้าที่ยอดกัลยาณมิตร ให้กับอดีตหญิงสาวสุดรักที่แสนดี และก็รวมไปถึงมหาชนทั้งหลายที่อาศัยอยู่ในหมู่บ้านแห่งนั้นด้วยตัวลูก รู้สึกอยากเดินทางไปทำหน้าที่ยอดกัลยาณมิตร ให้กับอดีตหญิงสาวสุดรักที่แสนดีและเมื่อตัวลูกเกิดความตั้งใจที่ดีเช่นนั้นแล้ว ตัวลูกจึงได้ชักชวนเพื่อนๆ สหธรรมิกเดินทางไปยังหมู่บ้านแห่งนั้นด้วยกันหลังจากที่ตัวลูก ได้เดินทางไปถึงที่หมู่บ้านแห่งนั้นแล้ว ตัวลูกก็ได้ไปสร้างความเข้าใจในเรื่องราวความเป็นจริงของชีวิต ให้เกิดขึ้นกับอดีตหญิงสาวสุดรักของตัวลูก ซึ่งในช่วงแรกๆ ตัวเธอก็ยังไม่เข้าใจและไม่อยากที่จะเข้าใจในเรื่องราวใดๆ ทั้งสิ้นเลย ที่เป็นเช่นนี้ก็เป็นเพราะ ตัวเธอยังรู้สึกโกรธตัวลูกเป็นอย่างมาก ที่ไม่ยอมทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับเธอ(ว่าจะมาขอเธอแต่งงาน) อีกทั้งยังเงียบหายไปด้วยตัวลูกได้ไปสร้างความเข้าใจให้เกิดขึ้นกับอดีตหญิงสาวสุดรักของลูก ซึ่งในช่วงแรกๆ ตัวเธอก็ยังไม่อยากจะเข้าใจในเรื่องราวใดๆ ทั้งสิ้นแต่อย่างไรก็ตาม ตัวลูก(ในภพชาตินั้น) ก็ไม่ละความเพียรพยายามที่จะทำหน้าที่เป็นยอดกัลยาณมิตรให้กับเธอให้ได้ และเมื่อตัวลูกทำอย่างนี้บ่อยเข้า บ่อยเข้า ตัวเธอก็เริ่มค่อยๆ เข้าใจในเรื่องราวความเป็นจริงของชีวิต และก็เริ่มเห็นถึงความตั้งใจในการบวชของตัวลูกมากขึ้นไปเรื่อยๆ แล้วในที่สุด ตัวเธอก็ได้ให้อภัยและไม่คิดโกรธเคืองตัวลูกอีกเลยเมื่อเธอเริ่มเข้าใจเรื่องราวความจริงของชีวิต ก็ได้ให้อภัยและไม่คิดโกรธเคืองตัวลูกอีกเลยทันทีตัวลูกรู้ว่า ตัวเธอได้ให้อภัยตัวลูกเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ตัวลูกก็เกิดความรู้สึกโล่งใจและคลายจากความกังวลเกี่ยวกับเรื่องอดีตหญิงสาวสุดรักลงไปได้ และเมื่อใจของลูกคลายจากความกังวลลงไปได้เช่นนั้น ตัวลูกก็สามารถน้อมนำใจกลับมารวมหยุดนิ่งอยู่ที่ศูนย์กลางกายได้ดีมากยิ่งขึ้นไปกว่าเดิม แล้วในที่สุด ตัวลูกก็สามารถทำใจหยุดใจนิ่งจนเข้าถึงพระธรรมกายภายในที่ชัด ใส สว่างได้ในที่สุดเมื่อตัวลูก(ในภพชาตินั้น) ได้เข้าถึงพระธรรมกายภายในที่ชัด ใส สว่างแล้ว ตัวลูกก็ได้ตั้งใจทำหน้าที่เผยแผ่ธรรมะด้วยความสุข สดชื่น เบิกบานใจไปจนกระทั่งหมดอายุขัยหลังจากที่ตัวลูก(ในภพชาตินั้น) หมดอายุขัยและละจากโลกไปแล้ว ตัวลูกก็ได้เดินทางกลับไปสู่ดุสิตบุรีวงบุญพิเศษเขตบรมโพธิสัตว์หลังจากที่ตัวลูก(ในภพชาตินั้น) หมดอายุขัยและละจากโลกนี้ไปแล้ว ตัวลูกก็ได้เดินทางกลับไปสู่ดุสิตบุรีวงบุญพิเศษเขตบรมโพธิสัตว์ได้อย่างสมภาคภูมิแห่งความเป็นนักรบกล้าของกองทัพธรรมแม้ว่าในภพชาติดังกล่าว ตัวลูกจะได้รับการให้อภัยจากอดีตหญิงสาวสุดรักของตัวลูกแล้วก็ตาม แต่ถึงกระนั้น วิบากกรรมที่ตัวลูกได้เคยแอบไปมีความสัมพันธ์ฉันชู้สาวกับเธอ โดยที่ยังไม่ได้ขออนุญาตคุณพ่อคุณแม่ของเธอนั้น มันก็ได้กลายเป็นวิบากกรรม ที่ติดตามตัวลูกเรื่อยมา จวบจนกระทั่งมาถึงในภพชาติปัจจุบันนี้ เมื่อวิบากกรรมกาเมฯ ดังกล่าวได้ช่องตามมาส่งผล จึงเป็นผลทำให้ตัวลูกต้องเกิดมาเป็นผู้หญิงเหมือนอย่างที่เป็นอยู่นี้นั่นเองเมื่อวิบากกรรมกาเมฯ ในภพชาติดังกล่าวได้ช่องตามมาส่งผล จึงทำให้ตัวลูกต้องเกิดมาเป็นผู้หญิงเหมือนอย่างที่เป็นอยู่นี้นั่นเองดังนั้น ในภพชาติปัจจุบันนี้ ตัวลูกก็จะต้องตั้งใจทุ่มเทสั่งสมบุญสร้างบารมีให้เต็มที่เต็มกำลังเหมือนอย่างในพุทธันดรที่ผ่านมา โดยเฉพาะเรื่องของการปฏิบัติธรรมนั้น ตัวลูกก็จะต้องหมั่นนั่งสมาธิให้เข้าถึงพระธรรมกายภายในให้ได้ เพื่อที่ว่าผลแห่งบุญจากการเข้าถึงพระธรรมกายภายในนี้ จะได้ไปช่วยตัดรอนวิบากกรรมกาเมฯ ดังกล่าวให้เบาบางเจือจางลงไปดังนั้น ในภพชาติปัจจุบันนี้ ตัวลูกก็จะต้องหมั่นนั่งสมาธิให้เข้าถึงพระธรรมกายภายในให้ได้แต่ถ้าจะให้ดีนั้น ตัวลูกก็จะต้องมาศึกษาวิชชาธรรมกาย เพื่อที่จะได้ไปรื้อผังแห่งวิบากกรรมกาเมฯ ดังกล่าวให้หมดไปในที่สุดจากเรื่องราวสะเก็ดข่าวสั้นทันปรโลกที่เราได้ศึกษาเรียนรู้กันมานี้ ก็สอนให้เราได้รู้ว่า “ชีวิตการเวียนว่ายตายเกิดในสังสารวัฏอันยาวนานที่หาเบื้องต้น ท่ามกลาง และที่สุดมิได้นั้น เป็นชีวิตที่ไม่ปลอดภัยเลย แล้วก็ไม่มีอะไรใหม่ในสังสารวัฏ เพราะทุกๆ ชีวิตล้วนตกอยู่ภายใต้กฎแห่งกรรม(ซึ่งเป็นกฎสากล) ทั้งสิ้นเราควรดำเนินชีวิตอยู่ด้วยความถูกต้องดีงามและไม่ประมาท ตามหลักคำสอนของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าเพราะฉะนั้น เราจึงจำเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องศึกษาเรียนรู้เรื่องกฎแห่งกรรม(ซึ่งเป็นคำสอนที่มีเฉพาะในพระพุทธศาสนา) ให้เข้าใจอย่างแจ่มแจ้ง เพื่อที่เราจะได้ดำเนินชีวิตได้อย่างถูกต้องและดีงามด้วยความไม่ประมาท อีกทั้ง จะได้ตั้งใจสั่งสมบุญสร้างบารมี และประพฤติดีปฏิบัติชอบตามหลักธรรมคำสั่งสอน ของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า เช่น ละชั่ว ทำดี ทำจิตใจให้ผ่องใส หรือ ทำทาน รักษาศีล และเจริญสมาธิภาวนา เป็นต้น ซึ่งถ้าหากเราทำได้เช่นนี้ ชีวิตการสร้างบารมีของเราจะได้อยู่รอดปลอดภัย และมีชัยชนะในเส้นทางการสร้างบารมีไปตราบกระทั่งถึงที่สุดแห่งธรรม”สำหรับสะเก็ดข่าวสั้นทันปรโลก ก็คงจะต้องจบลงพอสังเขปแต่เพียงเท่านี้ เอวํ ก็มีด้วยประการละฉะนี้รายการวิดีโอที่เกี่ยวข้อง
กรณีศึกษากฎแห่งกรรมจากชีวิตจริง (Case study in real life)
บุคคลที่ปรากฏในเรื่องราวต่อไปนี้ มีตัวตนจริงในปัจจุบัน ประสบชะตากรรมขึ้นลงตามกระแสของวัฏฏะและกฎแห่งกรรม (ชมตัวอย่างบทสัมภาษณ์จากรายการชีวิตในสังสารวัฏ) ผู้อ่าน-ผู้ชมก็อย่าเพิ่งเชื่อหรือปฏิเสธในทันที ควรศึกษาหลักธรรมในพระพุทธศาสนา แล้วค่อยนำไปเป็นอุทธาหรณ์ในการดำเนินชีวิตต่อไป
"วิชชาธรรมกาย" เป็นความรู้ดั้งเดิมในพระพุทธศาสนา เมื่อปฏิบัติแล้วสามารถไปรู้ไปเห็นเรื่องราวกฎแห่งกรรม การเวียนว่ายในภพภูมิต่างๆ ตรงตามพระธรรมคำสอนในพระไตรปิฎก วิชชาธรรมกายจึงเป็นหลักฐานยืนยันการตรัสรู้ธรรมของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ซึ่งทันสมัยตลอดกาล (อกาลิโก)
http://goo.gl/tdobl
พิมพ์บทความนี้
