Mobile Versionชีวิตเป็นของน้อยพระพี่เลี้ยงสถาปนาแสนรูป ตอนที่ 6โครงการบวชพระหนึ่งแสนรูปกระหึ่มกึกก้องพิสูจน์หัวใจชายแมนแมนทั้งแผ่นดินกราบนมัสการพระเดชพระคุณหลวงพ่อคุณครูไม่ใหญ่ที่เคารพรักยิ่งกระผม กัลยาณมิตรวชิรศักดิ์ แก้วไซเทียน ขอรายงานตัวกลับสู่ร่มผ้ากาสาวพัสตร์ หลังจากที่พระเดชพระคุณหลวงพ่อส่งสารครับพระเดชพระคุณหลวงพ่อครับ เมื่อเดือน เมษายน พ.ศ.2527 ซึ่งขณะนั้นกระผมยังเรียนอยู่ ปีหนึ่ง คณะมนุษยศาสตร์ เอกจิตวิทยา มศว.ประสานมิตร ชมรมพุทธศาสตร์ฯได้มีจดหมายให้ไปช่วยงานจัดเลี้ยงภัตตาหาร ในงานบวชธรรมทายาทที่วัดเบญจมบพิตรฯ ซึ่งกระผมเองไม่เคยรู้จักเลยว่า ธรรมทายาท คือ ใคร แต่เมื่อเสร็จสิ้นงานบวชแล้ว ธรรมทายาท ก็ประทับอยู่ในใจของกระผมตลอดมาและตั้งใจว่า “บวชอย่างนี้สิที่เราต้องการ เราจะขอบวชอย่างนี้ในปีถัดไป”หลังจากที่ได้มีส่วนในงานบุญบวชแล้ว กระผมก็ได้มาที่วัดพระธรรมกายเป็นครั้งแรก เพื่อตักบาตรพระใหม่บนถนนลูกรังสีแดงสายบางขันธ์-คลองหลวงที่แคบๆ รถต้องระวังเมื่อสวนทางกัน พระที่เดินทางมารับบาตรนั้น แถวยาวมากครับ กระผมปลื้มใจมากครับ สิ่งที่รู้สึกเป็นอันดับแรกเมื่อมาถึงวัด คือ เหมือนอารามที่คุ้นเคยมานาน และแม้จะเป็นวัดที่อยู่ไกล แต่ญาติโยมกลับมาทำบุญกันไม่น้อยเลย ศาลาจาตุมหาราชิกาที่ดูใหญ่กลับไม่พอนั่ง ต้องปูเสื่ออาศัยร่มเงาไม้ใกล้อาคารดาวดึงส์ และต้องขยับหลบแดดไปเรื่อยๆ ความเป็นระเบียบที่ลงตัวอย่างประณีต เช่น การรับอาหาร การวางรองเท้า การจัดเรียงแก้วที่ล้างแล้ว อาคารที่ก่อสร้างอย่างเรียบง่ายแต่ประโยชน์ใช้สอยสูงสุด ฯลฯ ทำให้กระผมหยุดใจไม่ได้ที่จะต้องเดินสำรวจ แล้วมาหยุดช่วยพี่ๆน้าๆเช็ดแก้วล้างแก้ว แล้วกระผมก็ได้เป็นสมาชิกของธรรมวารีตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ปี พ.ศ.2528 กระผมได้บวชสมใจ ในลำดับที่ 330 ของพระธรรมทายาท รุ่นที่ 13 หรือ รุ่นทนทายาท (ซึ่งรุ่นนี้ น่าจะมีพระที่บวชแล้ว ประมาณ 700รูป) เพราะเป็นรุ่นแรกที่ออกมาอบรมในพื้นที่ทุ่งนาฟ้าโล่ง ห้าวันที่ต้องไปฝึกวินัยทหารที่ปราณบุรี เหมือนกับการที่กระผมเรียน รด.ปี5 เลย กระผมเข้าใจดีว่า คนหมู่มากจำเป็นต้องมีวินัยมากำกับ เพื่อให้เกิดความเป็นระเบียบ ยังความศรัทธาของญาติโยมที่จะกราบไหว้เราอย่างสนิทใจ เรื่องที่ตื่นตาตื่นใจมาก คือ ยุง ที่วัดพระธรรมกายนี้ ยุงตัวโต เชื่อง คุ้นกับคนมากๆ ชอบทิ้งรอยเลือดไว้ให้ดูต่างหน้า วันที่ลาสิกขาบทกับพระเดชพระคุณหลวงพ่อทัตตชีโว กระผมตั้งใจว่าจะหาโอกาสมาบวชอีก หากยังไม่ได้โอกาสก็จะช่วยงานพระศาสนาตลอดไป หลังจากนั้น กระผมได้ช่วยงานเป็นอาสมัครของวัดตลอดมา ความเติบโตที่เห็นและเป็นไป จากวัดที่ว่าใหญ่แล้วก็ใหญ่เข้าไปอีก เมื่อเริ่มสร้างสภาธรรมกายสากลหลังคาจาก แต่ก็กลับไม่พอนั่ง และสู่สภาธรรมกายสากลหลังปัจจุบัน มหาธรรมกายเจดีย์ วิหารคด ปลื้มครับเมื่อได้หวนคิดว่าตรงนั้น ตรงนี้ เราก็มีส่วนในบุญครับ ทั้งกำลังกาย สติปัญญา และกำลังทรัพย์ ทิ้งไว้ให้อนุชนรุ่นหลังได้สานต่อให้พระพุทธศาสนารุ่งเรืองสืบต่อไป ปีนี้เอง ได้ยินคำว่า “สาธุชนร้อย ก็เป็นอาสาสมัครร้อย สาธุชนล้าน ก็เป็นอาสาสมัครล้าน และต้องรองรับได้ดีด้วย” วันแรกที่ได้ยินก็ยังงงว่า จะเอาคนมาจากไหน แต่วันนี้กระผมเชื่อแล้วว่า ในชั่วชีวิตนี้ก่อนหลับตาลาโลก จะได้เห็นคนล้านคนมาทำความดีร่วมกันที่วัดพระธรรมกายครับ ปลายเดือน กรกฎาคม พ.ศ.2552 หลังจากจบการศึกษาระดับปริญญาโท จากคณะวิศวกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์แล้ว ขณะที่ขับรถมาวัดก็ได้แต่ คิด คิด และคิดว่า วันแม่ปีนี้ เราจะตอบแทนคุณอะไรสักอย่างเพื่อท่าน ช่วงที่จอดรถใต้สภาธรรมกายสากล ก็เหลือบไปเห็นป้ายชวนบวชพระเจ็ดพันรูปเจ็ดพันตำบล ที่มีรูปนาฬิกาทราย มีข้อความถามว่า “เวลาของคนที่คุณรักเหลืออีกเท่าไร” กระผมตอบไม่ได้จริงๆ เสียงของคุณครูไม่ใหญ่ที่นำนั่งสมาธิ แว่วในโสตประสาทตอนหนึ่งว่า ชีวิตเป็นของน้อย กระผมจึงตั้งใจขึ้นมาทันทีว่า จะบวชครั้งที่สองในรุ่นนี้ ใบลาบวชที่ถูกยื่นไปตั้งแต่ต้นเดือนสิงหาคม ซึ่งมองว่าใช้วันลาน้อย น่าจะอนุมัติได้ง่าย แต่ก็ยังไม่ถูกอนุมัติ จนสัปดาห์สุดท้ายก่อนเข้าอบรม ในใจก็อธิษฐานว่า สิ่งที่เราจะทำนี้เป็นสิ่งที่ดีต่อตนเอง บุพการี ต่อพระศาสนา ขออย่าให้มีอุปสรรคใดๆเลย แต่หากว่าใบลาไม่อนุมัติ ก็จะยื่นใบลาออกจากการเป็นผู้จัดการ กลับออกไปมือเปล่าเหมือนตอนที่มา เอาบุญใหญ่ในการบวชก่อน เพราะเรื่องนี้เป็นเรื่องของเรา ชีวิตของเราที่เลือกเดินได้ ท้ายที่สุด ผู้บริหารเรียกเข้าไปแจ้งว่า “ภาวะแบบนี้บริษัทคงให้คุณลาบวชไม่ได้ แต่จะให้ออกจากบริษัทเลย โดยจะทำเรื่องเป็นการเลิกจ้างและจ่ายค่าชดเชยให้” กลายเป็นว่าการออกครั้งนี้ ได้สตางค์มาทำบุญด้วย (อะไร...บุญจะส่งผลเร็วทันใจอย่างนี้) เมื่องานบวชครั้งแรก กระผมร้องไห้ต่อหน้าพ่อแม่และญาติที่มาร่วมงานบวช แต่การบวชครั้งนี้ไม่มีใครได้เห็นน้ำตาของกระผมเลย แต่พอหันหลังเดินออกจากที่รับผ้าไตร พลันทำนบน้ำตาของกระผมก็ต้องแตกอย่างง่ายดายตลอดทางที่นึกถึงพระคุณของท่านทั้งสอง เพราะตลอดเวลา ท่านให้การเลี้ยงดูอุ้มชูเรามาอย่างไม่มีข้อแม้ ไม่เคยมีข้อเรียกร้องอะไรจากเราเลย นอกจากขอให้เป็นเด็กดี เชื่อฟังผู้ใหญ่ ตั้งใจเพียรศึกษา ซึ่งก็ล้วนเพื่อตัวของเราเองทั้งสิ้น และตลอดการอบรมครั้งนั้น กระผมก็ได้ตั้งใจปฏิบัติตนเองให้เป็นพระที่ดี แนะนำพระเพื่อนใหม่ๆเพื่อไม่ให้เป็นหนี้ญาติโยม เป็นหนี้พระศาสนา จนจบการอบรม เมื่อวันที่ 29 พฤศจิกายน-5 ธันวาคม พ.ศ.2552 เป็นช่วงวันที่กระผมและเทพธิดาข้างกาย ขึ้นไปปฏิบัติธรรมที่สวนป่าหิมวันต์ อำเภอภูเรือ จังหวัดเลย ซึ่งเป็นสถานที่ที่พระเดชพระคุณคุณครูไม่ใหญ่ ได้จัดเตรียมที่ทางไว้ให้ลูกๆได้มีที่ปฏิบัติธรรมอย่างสะดวกสบาย ตลอดสัปดาห์นั้นได้เข้าโรงเรียนอนุบาลฝันในฝันวิทยาทุกๆวัน หลังจากที่ได้ดูเด็กดีวีสตาร์ครั้งที่ผ่านมา มีเพลง “ศรัทธา” ประกอบ กินใจมากๆ ดูพระกองพันกองพลสถาปนาออกเดินธุดงค์ธรรมชัยโปรดญาติโยมในพื้นที่ต่างๆ ยิ่งได้ฟังเพลง “ดาวส่งสาร” จากพระเดชพระคุณคุณครูไม่ใหญ่ กระผมก็อธิษฐานว่า ขอให้ตัวเองได้โอกาสดี ได้บวช และจะตั้งใจเป็นพระพี่เลี้ยงที่ดี และแล้วสัญญาณดีๆก็ดังขึ้น เมื่อเทพธิดาข้างกายบอกว่า “ถ้าพี่จะไปบวช น้องก็ขออนุโมทนาบุญด้วย” จึงขอฝากความปรารถนาดีไปยังอดีตพระรุ่นกองพันกองพลสถาปนา ที่ร่วมสู้รบตบมือกับกองกิเลส ให้ได้กลับมาบวชร่วมกันอีก ในรุ่นพระพี่เลี้ยงแสนรูป ต้องรีบมาสมัครกันแล้วครับ เพราะชีวิตเป็นของน้อย เรารู้แต่วันเกิดในโลกนี้ แต่วันเกิดใหม่ในปรโลกไม่ปรากฏแน่ชัด แต่ที่แน่ๆการบวชครั้งนี้ จะปิดอบายให้กับตัวเอง เพราะจะได้รู้และปฏิบัติให้เข้าถึงการเป็นพระแท้ เป็นส่วนหนึ่งของการต่ออายุพระพุทธศาสนาให้สืบไปด้วยตัวของเรา รวมถึงบุญบวชที่จะมีต่อบุพการีผู้ให้กายเนื้อแก่เราครับ รีบมารายงานตัวบวชเป็นพระพี่เลี้ยง เพื่อเป็นการเติมบุญให้กับตัวเองและคนที่คุณรักครับสุดท้ายนี้ กระผมและครอบครัวของตามติดและติดตามพระเดชพระคุณหลวงพ่อคุณครูไม่ใหญ่ ไปจนถึงที่สุดแห่งธรรม ว่าอย่างไรก็ว่าตามกันครับ กราบนมัสการมาด้วยความเคารพรักกัลยาณมิตรวชิรศักดิ์ แก้วไซเทียน
http://goo.gl/x9ge1
พิมพ์บทความนี้
