หญิงแกร่ง ผู้พบที่พึ่งภายใน

ผลการปฏิบัติ ธรรม

กัลยาณมิตร เรไร ศิริวานิช (ลิกเตนสไตน์)

กัลยาณมิตร เรไร ศิริวานิช (ขวา)

 

    ลูกชื่อ เรไร ศิริวานิช อายุ 53ปี มาอยู่ที่ลิกเตนสไตน์ 23ปีแล้ว ซึ่งเป็นประเทศที่หนักแน่น เพราะรายล้อมไปด้วยหินและภูเขาเจ้าค่ะ ที่นี่ อยู่ห่างจากสวิสเซอร์แลนด์ ชั่วระยะทางประมาณบางขันธ์ถึงวัดพระธรรมกาย ตอนนี้ลูกเป็นเจ้าของร้านอาหาร ทำมาได้ 6ปี แล้วค่ะ

 

    เมื่อกลางปี พ.ศ.2548 ลูกปรับช่องทีวีที่บ้าน ปรับไปปรับมาก็เจอเลย บุคคลท่านแรกที่ลูกเห็นในจอทีวี คือ พระเดชพระคุณหลวงพ่อเจ้าค่ะ ซึ่งทำให้ลูกสะดุดตาสะดุดใจประทับใจ และดีใจมาก รีบบอกเพื่อนๆไปทั่วเลยว่า ฉันเห็นรายการพระ เขียนว่า DMC ลูกรู้สึกว่า พระเดชพระคุณหลวงพ่อผิวสวย เหมือนสีของ จีวร หน้าตาหล่อเหลา เสียงไพเราะ ลูกชอบ เวลาที่พระเดชพระคุณหลวงพ่อยิ้ม และหัวเราะแบบผู้ดี น่ารัก ตอนแรกลูกก็สงสัยว่า นี่พระต่างชาติหรือเปล่า แต่พอได้ยินเสียงจึงทราบว่า เป็นพระไทย นับจากนั้นลูกก็ติดตาม ชม DMC ตลอด ยิ่งฟังยิ่งรู้สึกว่า สิ่งที่พระเดชพระคุณหลวงพ่อพูดนั้น จริงทุกอย่าง

 

    คำว่า 1สมอง 2มือ คงใช้กับลูกไม่ได้ เพราะ เมื่อ 23ปีก่อน ลูกประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ จนทำให้ต้องสูญเสียแขนไปหนึ่งข้าง ตอนนั้น ลูกกลุ้มใจมาก ถึงกับคิดที่จะกระโดดตึกฆ่าตัวตาย แต่โชคดีว่า เปลี่ยนใจเสียก่อนไม่งั้นคงไม่ได้มาเจอ DMC เสียดายแย่เลยค่ะ

 

    ลูกรู้สึกน้อยใจในโชคชะตามาโดยตลอดว่า ทำไมชีวิตเราจึงเจอแต่เรื่องร้ายๆเข้ามาไม่รู้จักหยุดหย่อน นอกจากต้องใช้ชีวิตโดดเดี่ยว เพียงลำพังกับความไม่ครบแล้ว เมื่อปีก่อน หมอยังตรวจพบว่า ลูกเป็นโรคตับ คือ ตับไม่ทำงาน เป็นจุดดำๆไม่ทราบว่าเกิดจากสาเหตุใด เพราะตัวลูกเองไม่ได้ดื่มเหล้า หรือสูบบุหรี่ หมอบอกว่าจะอยู่ได้อีกไม่นาน ลูกเศร้ามากๆหมดอาลัยตายอยากในชีวิต

 

    วันหนึ่ง ลูกรู้สึกว่า ร่างกายป่วยไข้อย่างหนัก ลมหายใจเข้าออกกะปลกกระเปลี้ยเต็มที จึงเตรียมนอนพัก ขณะนั้นลูกก็ได้เปิดฟังธรรมะไปด้วย ฟังไปก็คิดปลงว่า "เราตายก็ตาย เผื่อจะได้เกิดใหม่ จะได้มีแขน 2ข้างกับเขาบ้าง มีบางสิ่งก็ขาดหายไปอย่างที่เราไม่คาดคิด บางอย่างก็เกินเข้ามาชนิดที่เข็มขัดบางเส้นยังคาดไม่ถึง นึกปลงสังขารจนเห็นเหมือนกับว่า ร่างกายของเราเหลือแต่ กระดูก"

 

 

ถวายภัตตาหารพระภิกษุ

 

    ขณะนั้นเอง เหมือนใจเราตัดอาลัยจากร่างกายภายนอก แล้วไปจรดสุดท้ายที่กลางท้อง โอ...มหัศจรรย์มาก แม้กำลังจะนอนอยู่แท้ๆ ลูกเห็นองค์พระอยู่ในท้องค่ะ อยู่ในท้องจริงๆ เหนือสะดือ 2นิ้วมือ...นี่เรามีบุญกุศลได้เห็นพระในตัวจริงๆหรือนี่

    ตอนแรก ลูกเห็นท่านขึ้นมา องค์เล็กๆขนาดประมาณ 6นิ้ว ลูกมองลงไปจากเศียรของท่าน แรกๆก็ยังไม่ชัด ลูกก็มองนิ่งๆจนกระทั่ง ท่านใสขึ้น ชัดขึ้น เหมือนนั่งอยู่ในที่แจ้ง หันหน้าไปทางเดียวกับลูก ลูกหันหน้าไปทางไหน ท่านก็หันหน้าไปทางนั้น แม้ลืมตาก็ยังเห็นอยู่ ลูกมีความสุขมากๆรู้สึกว่าชีวิตมีกำลังใจขึ้นมาอย่างมหาศาล

 

    ลูกว่าแค่ 1สมอง 1มือ กับองค์พระที่เห็น ก็เหลือเฟือแล้วสำหรับชีวิต ทำให้เรามีพลังแห่งความหวังขึ้นมา ก่อนเคยคิดท้อแท้ว่า ตนเองอาภัพ เดี๋ยวนี้ไม่แล้วค่ะ เพราะคิดไปก็เสียเวลาเปล่า คิดแต่ว่า ตอนนี้ขอให้มีปัจจัยเยอะๆ ขอให้ได้ทำบุญกับพระเดชพระคุณหลวงพ่อได้ทุกเวลา อย่าได้ขาดสายบุญเลย เลิกท้อ เลิกเศร้า คิดเองเออเองไปเลยว่า บางสิ่งที่ขาดหายไปนั้น นั่นแหละเป็นการปรับเปลี่ยนโครงสร้างทางร่างกาย เพื่อให้สามารถสร้างบารมีได้อย่างเอกอุ และทำให้ไม่ว่าลูกจะทำอะไร ส่งเสริมให้ลูกได้เป็นมือหนึ่งตลอด

 

    ทุกวันนี้ ลูกมี DMC กับองค์พระเป็นกำลังใจ จะทำงานอะไร พอมองไปที่กลางท้อง ก็เห็นองค์พระ ท่านมาเป็นกำลังใจให้ตลอด ไม่ว่าจะผัดกับข้าว หรือพูดคุยกับใคร ท่านก็ไม่หายไปไหน ทุกวันนี้กำลังใจของลูกไม่เคยตก

    หมอบอกว่า ลูกต้องตายตั้งแต่ปีที่แล้ว เพราะตับไม่ทำงาน ตัวบวม ลูกบอกลาญาติพี่น้องแล้ว แต่ตอนนี้ก็ยังมีชีวิตอยู่ ลูกบอกกับตัวเองว่า "ไม่เป็นไร" แถมกิจการที่ร้านของลูก ก็มีลูกค้าเข้ามาไม่ขาดสาย กิจการดี จนมือหนึ่งเดียวของลูกข้างนี้ไม่เคยจะว่าง แม้แต่ช่วงเวลาที่ปิดร้านไปแล้ว ยังมีลูกค้ามาเคาะประตูเรียก ลูกค้าที่มาทานอาหารที่ร้าน มีทุกระดับเลยค่ะ ตั้งแต่ระดับปานกลางถึงระดับสูง

 

 

 

ถ่ายภาพร่วมกับหมู่คณะ

 

    พอว่างจากงาน ลูกก็ขึ้นมานั่งรับกำลังใจจากพระเดชพระคุณหลวงพ่อทันที ผ่าน DMC ตลอด ไม่อยากขาดเลย ที่นี่บางวันอากาศไม่ดี แต่ DMC ดีตลอด บางทีช่องละครดูไม่ได้ แต่ช่อง DMC กลับดูได้

    ลูกกราบขอบพระคุณ ในความเมตตาของพระเดชพระคุณหลวงพ่อมากๆ ที่ทำให้ชีวิตของลูกได้พบทางที่ดี โดยไม่ต้องใช้วิตามินดี เพราะได้มาเจอหลวงพ่อดี เป็นยาวิเศษ เป็นวิตามินแบบ complex (วิตามินรวม) ชีวิตของลูกเริ่มต้นจาก 0 แบบไม่มีอะไร หากจะต้องล้มลงเป็น 0 อีกครั้ง ก็ไม่กลัวแล้ว เพราะลูกมีที่ยึดเหนี่ยวที่ศูนย์กลางกาย

    ตอนนี้ ลูกนึกเสมอว่า “เออ...เรามีแขนข้างหนึ่ง เราก็มีสิทธิ์ทำบุญได้เหมือนคนที่เขามีครบ เพราะการทำบุญ ทำดี ไม่ได้เลือกชั้นวรรณะ และไม่ได้อยู่ที่กายหรืออวัยวะที่ขาดหายไป แต่มันอยู่ที่ใจ”

 

    ลูกรู้สึกเสียดายคนที่มีอวัยวะครบ แต่กลับไม่ได้เอามาใช้ให้เกิดประโยชน์ในการสร้างบุญสร้างความดี

http://goo.gl/kpSN7