ทั้งต้องมาอดอาหารทั้งวันเพราะไม่มีเวลาไปเสาะหาผลไม้ดั่งเคย เพียงสองสามวันท่านก็กลับเป็นฝ่ายน่าเวทนาเสียเอง “เหนื่อยจัง ไม่มีแรงสะแล้วสิ ”
“ อือ น่าสงสารท่านฤาษีจัง ” “ อือ นั้นนะสิ ดูท่านอ่อนล้าเหลือเกิน ดูสิ ซูบผอมไปตั้งเยอะ ”

      แต่ด้วยมานะและความตั้งใจปฏิบัติความดี เมื่อมีเรี่ยวแรงขึ้น พระดาบสก็ลงมือตักน้ำจากบ่อหลังอาศรมมาเติมไว้มิให้สัตว์ทั้งหลายต้องกระหายรอนาน
“ ฮึบ ทำไมเที่ยวนี้หนักว่าทุกทีเลย โอ้ย ” เมื่อพระดาบสตั้งใจทำดีเช่นนี้ เหล่าสัตว์ทั้งหลายมองเห็นความลำบากของท่านอยู่ ก็มิได้นิ่งดูดาย

      “ อืม สงสารท่านจริง ๆ เลย แต่จะไม่ดื่มน้ำก็ไม่ได้ ทำยังไงดีหนอ ” ทั้งสัตว์ใหญ่สัตว์น้อยในป่าพากันประชุมด้วยความกตัญญูกตเวทิตาต่อดาบส “ พระฤาษี
อดอยากเพราะให้น้ำดื่มแก่พวกเรา เราควรช่วยเหลือท่านตอบแทนนะ ” “ใช่ ใช่ ใช่ ท่านต้องมาตักน้ำให้เราตลอดเวลา จะได้ทานอะไรบ้างหรือเปล่าก็ไม่รู้ ”

       “ นึกออกแล้ว ต่อไปนี้ถ้าใครไปดื่มน้ำ ต้องนำผลไม้ไปถวายท่านด้วย ตามกำลังของตน อย่าให้ท่านลำบากเพราะเมตตาต่อเราเลย ” “ ดีเลย ข้าเห็นด้วย
แต่เอ้ เราจะเอาอะไรไปถวายดีนะ เอามะม่วงนี้ดีกว่า ตอนนี้กำลังสุกน่ากินพอดีเลย ”

      ตั้งแต่นั้นมาสัตว์ทุก ๆ ตัวก็คาบเอาผลไม้หลากหลายพันธ์ตามกำลังร่างกายตนออกจากป่าใหญ่มาสู่อาศรมที่พักของเหล่าฤาษี “ ข้าได้ฟักลูกโตมา พวกเจ้า
เอาอะไรมาบ้าง ” “ ข้ามีมะม่วงมา ” “ โอ้ย เจ้าลิงนี่ขี้เลียนแบบจริง ๆ เอามะม่วงมาเหมือนข้าเชียวนะ คิดก่อนแท้ ๆ นะเนี่ย ”