ประสบการณ์เป็นอาสาสมัครที่วัดพระธรรมกาย : หน้า 47/60

เช้าวัดตั้งแต่เมื่อไร แล้วมาเป็นอาสาสมัครเมื่อไหร่อย่างไร เช้าวัดช่วงปิดเทอมภาคฤดูร้อน ม.3 ขึ้น ม.4 มีนาคม พ.ศ. 2548 ตอนนั้นอายุ 15 ปี รีบาการทำบุญเพราะคุณแม่ลูกฝามาตั้งแต่เด็ก เช้าวันนั้นกำลังตักบาตรอยู่ บังเอิญเจอเพื่อนบ้านที่กำลังจะไปงานบวช ที่วัดพระธรรมกายจึงขอไปด้วยเพราะรู้ว่าการร่วมงานบวชนี้ได้บุญมามา เมื่อถอดไปสื่ ผู้คนต่างชื่นชมยินดีและบรรยากาศที่ชอบอย่างบอกไม่ถูกคือรู้สึกคุ้นเคยที่นี่มาก จึงมาวันอาทิตย์และเริ่มปฏิบัติธรรมที่สุดร่างได้พึ่งพระอาจารย์เทนท์เรื่องบุญและบาป การทําหน้าที่เป็นอาสาสมัครรองานหลวงพ่อได้บุญมาก ตอนนั้นคิดว่าเราเป็นเด็กยังไม่สามารถทำงานได้มาก ๆ แต่มีร่างกายที่แข็งแรงสามารถนำผลประกอบการนี้มาสร้างบุญบารมีได้อย่างเต็มที่ จึงมาสมัครเป็นอาสาสมัครด้วยตนเอง โดยรับบุญอยู่ก่าขึ้นรักษาบรรยากาศตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นมาจนถึงปัจจุบันนี้ หยิก็เป็นอาสาสมัครมาได้ 7 ปีแล้วค่ะ ความประทับใจในการเป็นอาสาสมัคร และได้อะไรบ้างจากการทำหน้าที่ ประกันได้ที่ได้มาเป็นส่วนหนึ่งในความสำเร็จของงานบุญทุก ๆ บุญของวัดพระธรรมกายให้ทำหน้าที่เป็นเจ้าบ้าน สร้างความอบอุ่นและเป็นกันเองกับสมาชิกในความรู้สึกว่าเหมือนเขาได้กลับมาบ้าน ประดุจเป็นแสนเป็นสิบของพระเดชพระคุณหลวงพ่อ ได้ส่วนในการรักษาบรรยากาศในการปฏิบัติธรรมให้สงบและพิคิธีกรรมศักดิ์สิทธิ์ เกิดความเสื่อมใส่ศรัทธากับผู้มีบุญทุกคน ได้โอกาสรับพลังธรรมดี ๆ ได้รับการอบรมและสอนนาการทำงานจากพระอาจารย์และพี่ ๆ ได้จุดกับเพื่อนกล้าสถานมิอีกมากมายที่คอยเป็นกำลังใจและประกบประคองชี้นำและกัน นอกจากนั้นในการรับบุญแต่ละอองยังเป็นการฝึกทักษะในด้านต่าง ๆ ทำให้หนึ่มมีความสามารถขึ้น ฝึกการเป็นผู้นำและการทำงานเป็นทีม ฝึกการเผชิญกับสถานการณ์ต่าง ๆ มีมากขึ้น ปัญหาพเฉพาะหน้า เสริมสร้างบุคลิกภาพที่ดี ฝึกให้มีระเบียบวินัยและมีความรับผิดชอบ ทำให้เกบ มีพัฒนาการที่ดีขึ้นในทุก ๆ ด้านและยังสามารถเอาไปใช้ในการเรียนได้ด้วย มีแรงบันดาลใจอะไรในการมาเป็นอาสาสมัคร เริ่มต้นจากความคิดว่าเมื่อต้นเงินจำนวนมาทำบุญคงไม่เปลี่ยนแปลงเพราะเป็นเงินที่ไม่ได้มาด้วยตนเอง แต่เรามีผลกำลังที่จะเป็นช่่วยงานหลวงพ่อให้ อย่างเต็มที่ ทั้งแรงกายแรงใจ ความสามารถ และสติปัญญาที่มีอยู่ จะนำไปในการสั่งสมบุญ สร้างบารมีให้กับตนเองมากที่สุด เพราะทยกัวรู้ว่าทุกสิ่งที่ทำลงไปไม่ว่าจะเหนื่อยสักแค่ไหน ลำบากสักเท่าไหร่ ก็จะได้กลับมาที่ตัวเราเองเสมอไม่ใช่เพียงเท่าเพื่อยกยศสรรเสริญลมชนุษยชาติ หรือเพื่อพระเดชพระคุณหลวงพ่อเพียงเท่านั้น แต่ยังเป็นการทำเพื่อจิตใจของตนเองอีกด้วย