ข้อความต้นฉบับในหน้า
ราบบคาอรพระอรพระคุณหลวงพ่อ
ที่เคารพอย่างสูงครับ
กระผม พระครูสมุห์เนรงค์ ทุนฺจิตโต เป็น
พระอาจารย์ประจำโครงการปฏิบัติธรรมพิเศษครับ
หลวงพ่อครับ..นับเป็นวาสนาของผมจริงๆ
ครับ ที่ผมทันมาเจอคุณยายในช่วงที่ท่านยังแข็ง
แรงอยู่ เพราะผมเข้าวัดตั้งแต่ปี พ.ศ.2528 มาจนถึง
ตอนนี้ 29 ปีครับ ด้วยเหตุนี้..ผมจึงจะรับรู้
เรื่องราวอันแสนจะประทับใจ..และคำสอนของคุณ
ยายบ้าง และรู้สึกซาบซึ้งในคุญาณอันยิ่ง
ใหญ่ของท่าน อย่างในเหตุการณ์ วันที่ 18 มกราคม
2540 เป็นวันที่ผมจำได้..
เพราะกระผมทีมงานดอกไม้บานได้ ไป
กราบพระเดชพระคุณหลวงพ่อ ซึ่งพระเดชพระคุณ
หลวงพ่อก็ได้เมตตาเล่าว่า..ไม่กี่วันก่อน หลวงพ่อ
ไปฑลายที่ภูมิ แล้วก็ถามคุณยายว่า “คุณ
ยาย..วันฯ ยายคิดอะไร” ซึ่งคุณยายตอบว่า “ยาย
คิดว่า...ทำอย่างไรจะปลาบได้ถึงที่สุดให้ได้”
ซึ่งผมได้ฟังประโยคนี้..รู้สึกเปรื่อง!..แทนที่เลย
ครับ รู้สึกประทับใจอย่างแรง เพราะช่วงนั้นคุณ
ยายท่านไม่ค่อยแข็งแรง เนื่องจากอายุเกือบถึง 89
ปีแล้ว แต่บ่าวๆ ท่านคิดแต่จะปลาบบาม จิตใจจดจ่อ
อยู่กับเป้าหมายตลอดเวลา คือ ไม่ว่าจะผ่าน
ไปนานสักเท่าไร หรือสุขภาพท่านจะเป็นอย่างไร
ท่านก็ยังมุ่งที่จะไปให้ถึง จุดนั้น ซึ่งมันไม่เป็นสิ่งที่คนธรรมดาจะคิดกันได้
และด้วยความไม่ธรรมดาของคุณยายเอง
จึงทำให้ผมเชื่อมั่นและศรัทธาคุณ ยายมากขึ้นเรื่อยๆ หรือพูดง่ายๆ ก็คือ “รักมันไม่วัน
เล่าเรื่องคุณยาย
ตอน..ทักสะท้าน!!
เล่าเรื่องคุณยาย
ตอน..ทักสะท้าน!!
สุดย..รักคุณยายมุ่สิ้ม" เหนือคุณยายได้ช่วย
ลูกศิษย์ลูกหาไมามาย หรืออย่างเรื่องใกล้ตัวผม
ก็คือ เรื่องของพระรูปหนึ่งในวัด ซึ่งตอนนั้นท่าน
ทำงานรับบูชอยู่เรื่อเดินที 3 หลัง ใกล้ๆ สภา
ธรรมโยกจากหลังคา จาก และในช่วงนั้นเอง
ครับ..ท่านคิดจะลากสึกา แต่ยุ่งๆ คุณยายก็ไป
หาพระบูบนี้เต็มที่ พอใบ้ ท่านก็พูดประโยคแรก
ทันทีเลยว่า “ท่านๆ..อย่าลักเลยนะ”
ซึ่งพองพระองค์นี้ฟังเสร็จ..ไม่ใช่คนคุณนะ
ครับ แต่เน้นร่างเลยครับ..และยังเกิดอาการ เพราะ
ท่านตาใจที่คุณยายทราบได้อย่างไว..ท่านกำลัง
จะสึก ทั้งๆ ที่ท่านไม่เคยบอกใคร แถมภูมิคุณยายก็
อยู่ห่างจากทำงานท่าน อีกทั้งยังวัดก็มีตั้ง
เยอะ แต่ทำไมคุณยายสามารถรู้แบบเฉพาะ
เจาะจงว่า..ขณะนี้..ตอนนี้..พระรูปนี้ท่าน คิดอะไร