ความเชื่อและความศรัทธาในธรรม : หน้า 33/40

สวรรค และนีทธิพาน แต่สิ่งสำคัญคือ ความเชื่อที่จะทำให้เรา บริสุทธิ์ หยุดพักจากวุ่นวายต่างๆได้ ต้องเป็น ความเชื่อที่ประกอบด้วยปัญญาบริสุทธิ์ ต้องอยู่บน พื้นฐานของสัมมาวิมุติ คือความเห็นถูกต้อง เมื่อ เรามีความเชื่อที่ถูกต้องแล้ว ความเชื่อนั้นจะแปรรูป แต่งใจของเรา ให้เป็นความศรัทธามั่น ไม่ คออเคลน เมื่อครรธาเราเปี่ยมล้น ไม่ว่าจะ ทำบุญทำคุณอะไร จะมีผลล้นสมอกา และ สามารถนำเราไปสู่จุดสูงสุดของชีวิตคือ การได้ บรรลุธรรมสัมมัคคีตนเอง * เช่นเดียวเรื่องของพระอรหันต์รูปหนึ่ง ท่านมี ความเชื่อ มีความศรัทธาอย่างแรงกล้า ท่านเริ่มต้น ด้วยความศรัทธาเลื่อมใสในพระบรมศาสดา มี ความเชื่อว่าการได้เห็นได้รู้จักในพระผู้มีพระ ภาคเจ้า ผู้มีลักษณะมหาบุรุษครบถ้วน ๒๙ ประกาศ และอนุพุษบุญนะ ๘๐ มีพระรัตนะแผ่ส่วน ออกจากพระอรหันต์ข้างละ ๑ วา ถือเป็นสิลานา- นูรียะ คือเป็นการเห็นอันยอดเยี่ยม ที่ประเสริฐยิ่ง กว่าได้เห็นสิ่งอื่นใดในโลก ก่อนท่านจะได้รับบรรลุเป็นพระอรหันต์นั้น ท่านได้วางความเลื่อมใสศรัทธาในพระรัตนตรัยที่ เป็นไปในนามยกเท่านั้น ยังไม่ถึงแก่นของพระ- รัตนตรัยภายใน ท่านบอกตนเองว่า ถ้ายังเป็น คฤหัสถ์ผู้อาศรร้องเรียง จะไม่มีโอกาสได้พบเห็น พระบรมศาสดาเป็นประจำ จึงตัดสินใจอุตสาหะ เป็นพระกฤษฎีพอที่จะได้ใกล้ชิดพระพุทธองค์ แต่ ถึงกระนั้น ท่านก็ยังไม่ยอดมืดปฏิบัติธรรม ได้แต่ เฝ้าติดตามพระองค์บนดงฟ้าของพระผู้พระภาค เจ้าทั้งเท้าและเนิน เห็นแล้วก็มีความสุขใจ ไม่รู้สึก เบื่อหน่ายในการเฝ้าดูพระรัตนตรัยของพระองค์ พระบรมศาสดาทรงรู้ว่าท่านเพียงเลื่อมใสใน พระรัตนตรัยประกอบด้วยขันธ์ ๕ อันดกเป็ฯใน