การเข้าสู่ธรรมมะและการสำรวมอินทรีย์ : หน้า 30/40

นั่นจะทำได้ง่าย นั่นหมายถึงว่าคำใบ้สมบูรณ์จะเป็นอุปสรรคต่อการเข้าสู่ธรรมม์ของนั่นเอง นอกจากนั้นต้องเป็นผู้สำรวจอินทรีย์ทั้ง 6 คือ ลุ่มมากๆ หู ลิ้น ลิ้น กาย ใจ ไม่ให้หลงไหลเพลิดเพลินไปกับยอดนอกที่มาทะลาย ไม่ว่าจะเป็นรูป เสียง กลิ่น รส สัมผัส และธรรมมะนิยมานใคร่กันพอใจ เมื่อใจไม่เปิดติดต่อกันด้วยสิ่งของภายนอก จะน้อมกลับเข้ามาหยุดนิ่ง อยู่ภายในได้ง่ายขึ้น ดังนั้น การสำรวมอินทรีย์ทั้ง 6 จึงเป็นสิ่งสำคัญ ที่จะช่วยให้เข้าถึงฝั่งแห่งใจหยุดนิ่งได้เร็วขึ้น และผู้ทร่านได้ cité ต่อไปอีกว่า ให้รู้จักประมาณในการบริโภค หากรับประทานมากเกินไปหนังท้องตึงหนังตาก็หย่อน ซึ่งจะส่งผลให้ยอดน้อยต่อการทำความเพียร เพราะความเพียรจะเป็นเหตุให้เข้าสู่ธรรมะ จะนั่น ต้องไม่เห็นแก่คน ไม่เห็นแก่การกิน ไม่เกี่ยวรำคาญกลางวันกลางคืน และต้องหยุดทำความเพียรอย่างต่อเนื่องมิฉะนั้น ผู้ทำปฏิบัติได้จนนี้ "เมื่จะยังไม่เปิดรู้พระนิพพาน ย่อมได้ชื่อว่ากำลังดำเนินตามปฏิปทาของพระอริยเจ้าทั้งหลาย อย่างน้อยก็ได้ชื่อว่าเป็นผู้เห็นภายในวิสุทธิ์ เป็นผู้ไม่ประมาณ เป็นผู้ก้าวเข้าสู่หนทางพระนิพพาน เมื่อบุญบารมีเต็มเปี่ยม ถึงเวลาจะเข้าถึงธรรมะภายในได้อย่างแน่นอน หลักปฏิบัติพื้นฐานเพื่อการเข้าสู่พระนิพพานเป็นอย่างนี้ นอกจากนั้น พระพุทธองค์ทรงยืนยันการปฏิบัติ ตามหลักเพื่อให้เข้าสู่พระนิพพานไว้ว่า เมื่ออินทรีย์สงบสุขอุใ ศีลองค์กิษยสูผู้ อินทรีย์สงบสุขสมบูรณ์ ย่อมมีอุปนิสัยสมบูรณ์ เมื่อ นั่นสัมมามัชฌิมจะสมบูรณ์ เมื่อสัมมามัชฌิม อยู่ ยถากุญแจสักละของกิรณันจะสมบูรณ์ เมื่อมีอารมณ์กิเรษะของกิรณะ ละสมบูรณ์เมื่อมีอาวุธกิเรษะของกิรณะ เมื่อมีอารมณ์กิเรษะของกิรณะ แล้วมีอารมณ์กิเรษะของกิรณะ เมื่อมีอารมณ์กิเรษะของกิรณะ เมื่อมีอารมณ์กิเรษะของกิรณะ เมื่อมีอารมณ์กิเรษะของกิรณะ เมื่อมีอารมณ์กิเรษะของกิรณะ เมื่อมีอารมณ์กิเรษะของกิรณะ เมื่อมีอารมณ์กิเรษะของกิรณะ เมื่อมีอารมณ์กิเรษะของกิรณะ เมื่อมีอารมณ์กิเรษะของกิรณะ เมื่อมีอารมณ์กิเรษะของกิรณะ เมื่อมีอารมณ์กิเรษะของกิรณะ เมื่อมีอารมณ์กิเรษะของกิรณะ เมื่อมีอารมณ์กิเรษะของกิรณะ เมื่อมีอารมณ์กิเรษะของกิรณะ เมื่อมีอารมณ์กิเรษะของกิรณะ จะได้เป็นพระอรหันต์ เมื่อขึ้นอัตบัด คื กายเนื้อแตกทำลายไป เหลือแต่ธรรมบั้น หรือธรรมกาย จะดึงดูดไปสู่ยอดนิมพานะ นิพพานเข้าสู่ได้ในองค์ละกะเช่นนี้ ครั่นพระพุทธองค์ได้ตรัสรอบครอบสัมมา- สัมโพธิญาณ ทรงชี้ว่า วิมุติธรรมเป็นเดี่ยวคือ วิญญัติ เป็นธรรมะแควหลุดพ้น ที่เป็นอยู่แล้วว่าไม่มีทุกข์เจ็บปาน ที่สงวนให้ดีในพระนิพพานอย่างเดียว ก็เพราะพระองค์ได้ทรงสัมผัสแหงความสุขที่ยอดอันในโศกอันหมดแล้ว ทรงรู้ว่าไม่มีสุขใด ที่เป็นสุขสำราญ เพราะยังเจือด้วยทุกข์ จึ่งไม่เที่ยง มีทุกข์เจือปน และบังเกิดบัญชาไม่ได้ จะนั่น การเปรียบเทียบระหว่างความสุขที่ยิ่งหนัก