พระภูษุในพระพุทธศาสนา : หน้า 46/70

ภูมิษ หรือ พระภูษุ (บาลี : ภูมิ ; สันสกฤต : ภูษุ) เป็นคำใช้เรียกนักบวชชายในพระพุทธศาสนา มีความหมาย ๒ นัย แปลตามที่มาของศัพท์มาบ่อย ดังนี้ ๑. แปลว่า ผู้ต่อยอด ได้รับวิจารณ์ คือ ภูฏิ สันนาฏิ ภูภู คำกล่าวคือ พระภูษุ เป็นผู้ขอบจิ้ลไฉล่สมควรแก่สมรสนบริโภคจากทายกฤตที่น้อมถวายด้วยจิตศรัทธา มีมิตตตาหาร เครื่องนุ่งห่ม และยารักษาโรค เป็นต้น ๒. แปลว่า ผู้เห็นภัยในวิสาสะามี วิจารณา คือ ภูฏุสลา ภัย อภิญญตติ ภิกฺษุ กล่าวคือ พระภิกษุเป็นผู้เห็นเหตุทุก โทษ ภัย ของการเวียนว่ายตายเกิด มีความแก่ ความเจ็บ ความตาย การพลัดพรากจากของรัก หรือประสบสิ่งอันไม่เป็นที่รัก เป็นต้น พระภิกษุจึงเป็นผู้ที่เลี้ยงชีวิตด้วยความเรียบง่าย ออกบวรุเพื่อแสวงหาทางพ้นทุกข์ มีใจปลอดกังวล ฝันตน แน่วแนหนทางพระนิพพานอันบริสุทธิ์ที่ไม่มีสูญอื่นยิ่งกว่า ดังเช่นเรื่องราวที่สนใจของ พระแตเนียบ ถมมาโภ อายุ ๒๖ ปี พระชะ ๖ ลุกครึ่ง สัญชาติไทย-อเมริกัน ผู้คนลึกเข้าไปในใจตน จนพบคำตอบของความสุขที่แท้จริงจากชีวิตพระภิกษุในพระพุทธศาสนา ดังนี้ “ตามเกิดและเติบโตในประเทศไทยที่จังหวัดอุดรธานี จนอายุ ๕ ขวบ ครอบครัวจึงย้ายไปอยู่ที่อเมริกาในรัฐนิวเจอร์ซีย์ ๑๕ ปี รัฐบาลอเมริกา ๓ ปี และรัฐอิลลินอยส์ ๓ ปี “อาตมาใช้ชีวิตประจำวันโดยตอนกลางวันเรียนที่มหาวิทยาลัย ตอนเย็นทำงานพาร์ตไทม์และออกไปเที่ยวกับเพื่อนตอนกลางคืน รวมถึงแสวงหาเปรียบเทียบแตกต่างสนุกๆ อยู่เสมอ