ความหมายของธรรมกายและที่มาคัมภีร์พุทธโบราณ : หน้า 45/63

อย่างตรงไปตรงมาเลยว่า "ธรรมกาย" นั้น คือกายแท้ของพระพุทธเจ้า (เช่น ในพิธีสัตว์ปิฏก-สูตร) ซึ่งคัมภีร์เหล่านี้มีความเก่าแก่หลายมาก โดยพบว่าการคัดลอกเพื่อบันทึกคัมภีร์เหล่านี้ ตั้งแต่ประมาณพุทธศักราช ๕๕๔–๕๕๓ (สองพันปีสองพันปีมาแล้ว) ภาษาที่ใช้บันทึกก็เป็นภาษาคัมภีร์บ้าง ใต้ตานบ้าง หรือสันสกฤตบ้าง ซึ่งเป็นภาษาที่ใช้ในคัมภีร์พุทธโบราณ อันนักวิชาการพระพุทธศาสนาทั่วโลกล้วนก็ยอมรับกันแล้วอย่างเป็นสากล ชิ้นส่วนหนึ่งของคัมภีร์สมาธิสุตร การลงพื้นที่ติดตามร่องรอยหลักฐานธรรมกายณ ประเทศนอร์เวย์ อย่างไรก็ดีตาม ข้อวิเคราะห์ที่น่าตื่นตาตื่นใจของงานวิจัยชิ้นนี้มิได้หมายความงั้นเพียงเท่านี้ แต่ผู้วิจัยยังจี้ลงไปอย่างชัดเจนกว่า บรรดาคัมภีร์พระสูตรต่าง ๆ ที่ค้นพบนันล ล้วนอธิบายถึง "ความจริงแท้ของพุทธะภายใน" ที่จะต้องหลุดพ้นจากภาวะของกายต่าง ๆ เช่น กายมนุษย์ กายเทวะ หรือการหลุดพ้นจากเลศระดับต่าง ๆ ก่อน จึงจะสามารถเข้าถึงหรือพบกับพุทธะที่อธิบายในได้ เช่น ที่พบในโทนสูตร หรือกล่าวว่า พระนิพพานล้นเกษมจากโยคะทั้งปวง ไม่มีความเกิด ความแก่ และความตาย เช่น ในคัมภีร์ประเภทนิทเทส (จารึกเป็นภาษาคนธรี : อายุรวม ๑,๘๐๐–๒,๐๐๐ ปี) เป็นต้น ซึ่งมีความสอดคล้องกับคำสอนของพระเดชพระคุณหลวงปู่ พระมงคลเทพมุนี (สด จนฺทสโร) อย่างน่านใจ ดังที่ท่านได้เคยแสดงพระธรรมเทศนาไว้เนือ่ง ๆ ความว่า ❧ ....... *(รายละเอียดและมาต่อในเนื้อหาข้อความในภาพ)*