อรรถกถาพระวินัยมหาวรรค ตอน ๒
…ามกลัว หรือหวาดหวั่นอย่า
“ตำแหน่งผู้รับวิเศษนี้นั่นกัน.” ชื่อถึงความลำเอียง เพราะกลัว ภิกษุ
รู้ว่า “อิจฉานี้ด้วย นิซด้วย เรายืนแล้ว และส่วนนี้ เราไม่ได้รับ.”
ชื่อรู้จกิจกิจวีรย์แล้วและไม่ได้รับ เพราะเหตุนี…
ในบทนี้กล่าวถึงการลำเอียงของภิกษุที่มีอิทธิพลจากความพอใจ, ความโกรธ หรือความกลัว และผลกระทบที่เกิดจากการตัดสินใจในเชิงลบต่อผู้อื่น สอดคล้องกับแนวทางของพระพุทธศาสนาในการไม่ลำเอียงและการรักษาสติ ความเข้า