อรรถกถาพระวินัยมหาวรรค ตอน ๒ : หน้า 112/183

ประโยค - ตอตสนมัตปาสักกา อรรถกถาพระวินายมหาวรรค ตอน ๒ - หน้าที่ 338 ดังนี้:- ในภิกษุเป็นเจ้าหน้าที่รับจิว ภิกษุผู้อ่านของปิยวาทหลาย มีญาณเป็นต้นของตน แม่ทิ้งหลัง ก่อนว่า หรือรับแสดงความ พอใจในทายนกบางคน หรืออ้อมมาเพื่อดู ด้วยความเป็นผู้มีโลก เป็นปกติ ชื่อว่า ลำเอียงเพราะความชอบพอ ภิกษุใดรับ ของทายกแม่ทิ้งก่อนว่า ที่หลังด้วยอำนาจความโกรธ หรือรับทำ อาการดูหมิ่นในคนจน หรือทำลายกันดุเดือดอย่างนี้ว่า “ที่สุด ในเรือนของท่านไม่มีหรือ ท่านจงถือเอาของ ๆ ท่านไปลิขิต ภิกษุนี้” ชื่อถึงความลำเอียงเพราะความเกลียดชัง ฝ่ายภิกษุใดหลงลืมสติ ไม่รู้ตัว, ภิกษุนี้ ชื่อถึงความลำเอียงเพราะงามใจ ภิกษุผู้นอบอรชรทั้งหลาย แม้มาที่ยัง ก่อนว่า เพราะความกลัว หรือหวาดหวั่นอย่า “ตำแหน่งผู้รับวิเศษนี้นั่นกัน.” ชื่อถึงความลำเอียง เพราะกลัว ภิกษุ รู้ว่า “อิจฉานี้ด้วย นิซด้วย เรายืนแล้ว และส่วนนี้ เราไม่ได้รับ.” ชื่อรู้จกิจกิจวีรย์แล้วและไม่ได้รับ เพราะเหตุนี้น ภิกษุใด ไม่ลำเอียง ด้วยอำนาจแห่งฉันทาคติเป็นต้น รับตามลำดับผู้น่า ไม่ทำให้แปลกกัน ในคนที่เป็นญาติ และมีใจดี คนสั่งมีและคนจน,[๒๙] เป็นผู้ ประกอบด้วยศาสารปฏิบัติ มีสติ มีปัญญา เป็นพรสุต สามารถเพื่อ กระทำอนุโมทนาด้วยเห็นและพิษณุชันอันเรียบร้อย ด้วยความอ่อนสะสะแ สลด ยังความเสื่อมไล่ให้กิจกับแก่หลากหลาย; ภิกษุเน้นปานนี้ สงครามสมติ. กวิณีฉันในอข้อว่า เอาวุธ ปน ภิกขเว สมุนหัตถ์โพธิ์ นี้