โกสียรจน: ลิกขาบทที่ ๕ : หน้า 348/450

ประโยค(ตอน) - ทิวดส่วนฉบับจากกใบ ปภ. ๑ หน้าที่ 347 โกสียรจนที่ ๒ ลิกขาบทที่ ๕ นิสิตสนฉบับลิกขาบท มีสนฉบับลิกขาบทว่าตน สมยืน เป็นต้น ข้าพเจ้าอารกล่าว ต่อไป:- ในสนฉบับลิกขาบทนั้น มีวิชฉันยันต่อไป:- สองบทว่า อิจฉามธิ ภิกขุณา ความว่า ได้ยินว่า พระผู้มี พระภาคเจ้าไม่ทอดพระเนตรสัตว์ที่ควรให้ตรัสไตร ๆ เลย ตลอด ภายในใดมาเน้นั้น เพราะเห็นนั้น จิตตราสวยนี้ แม้มื่อเป็น อย่างนั้น พระองค์จะต้องทรงกระทำธรรมเทศนา ด้วยสามารถ แห่งตนิตประเพณี อธิษฐาน เพราะพระองค์ได้ทรงมีวิริยอย่างนี้ว่า "เมื่อเราให้หา โอกาสสักรือนอยู่ ภิกษุทั้งหลายจึงทำติกวัดอันไม่เป็นธรรม, อุปเสนาจักทำลายติกวัดอันไม่เป็นธรรมนี้ เราจักเสื่อมใส (ชอบใจ) เธอแล้วอนุญาตให้ภิกษุทั้งหลายเฝ้า แต่ทั้ง พวกภิกษุผู้ประสงค์ จะเยี่ยมเรา เป็นอันมากจะทุกข์ยากทั่วกันทั้งหลาย และเราจัก บัญญัติลิกขาบท เพราะสนฉบับที่กิญญูเหล่านั้นเป็นปัจจัย ฯลฯ พระผู้มีพระภาคเจ้าจึงตรัสอย่างนี้แล้ว ในการหลีกวันี้ มืออิสราสมีมาก อย่างนี้แล. คำว่า สมัวโล เยน ภควา เตนปสิญด์ มีความว่า ได้ยินว่า พระเถรได้รับการตำนินในขันธลิกขาบทนี้ว่า "อุดรภิษฐ์ทั้งหมด !" ภิกษุผู้พระราชหย่อน ๑๐ ไม่พึงให้ลูกอุตรบวช ภิกษุใดพึงให้บวช, ภิกษุนี้ต้องทุกกฎ โดยยื่นมืออย่างนี้ว่า "อุตร โมมะรุษ ! อย่างไร