สว่างไสวไปทั่วหมื่นโลกธาตุ

สว่างไสวไปทั่วหมื่นโลกธาตุ

 

 

     ธรรมกายเป็นของจริง มีอยู่ภายในตัวของพวกเราทุกคน เป็นสิ่งที่เราสามารถเข้าถึงได้ ถ้าเรามีความเพียรทำกันอย่างสม่ำเสมอและทำอย่างถูกวิธี จะต้องเข้าถึงกันหมดทุกคน เพราะธรรมกายมีอยู่ในตัวของทุกๆ คน ธรรมกายนี้เป็นหลักของโลก เป็นหลักของพระพุทธศาสนา เพราะเมื่อเข้าถึงธรรมกายได้ ย่อมได้ชื่อว่า ถึงพระตถาคตเจ้า เนื่องจากตถาคตคือธรรมกาย และธรรมกายก็เป็นชื่อของพระตถาคตเจ้า อีกทั้งเป็นแก่นของพระพุทธศาสนาอีกด้วย เราจะซาบซึ้งถึงคำสอนของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า และรู้จักพระพุทธองค์มากยิ่งขึ้น ต่อเมื่อได้ลงมือปฏิบัติ จนเข้าถึงพระธรรมกายภายในตัว

 

     พระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้ตรัสไว้ใน อัคคัปปสาทสูตร ว่า

 

     “ตถาคโต เตสํ อคฺคมกฺขายติ อรหํ สมฺมาสมฺพุทฺโธ เย ภิกฺขเว พุทฺเธ ปสนฺนา อคฺเค เต ปสนฺนา อคฺเค โข ปน ปสนฺนานํ อคฺโค วิปาโก โหติ

 

     พระตถาคตอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้า บัณฑิตกล่าวว่าเป็นเลิศกว่าสรรพสัตว์ทั้งหลาย ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ชนเหล่าใดเลื่อมใสในพระพุทธเจ้า ชนเหล่านั้นชื่อว่าเลื่อมใส ในบุคคลผู้เลิศ ก็ผลอันเลิศย่อมมีแก่บุคคลผู้เลื่อมใสในพระพุทธเจ้าผู้เลิศ”

 

     พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทุกพระองค์ กว่าที่ท่านจะได้ตรัสรู้อนุตตรสัมมาสัมโพธิญาณ ท่านต้องสร้างบารมีอย่างเอาชีวิตเป็นเดิมพันนับภพนับชาติไม่ถ้วน บารมีจึงจะเต็มเปี่ยมบริบูรณ์ พระพุทธองค์เป็นตัวอย่างของนักสร้างบารมีที่สมบูรณ์ที่สุด ที่ใครๆ มิอาจจะเทียบได้ ทรงเป็นผู้ประเสริฐสุดในภพทั้งสาม คือ กามภพ รูปภพ และอรูปภพ ตลอดแสนโกฏิจักรวาล อนันตจักรวาล พระพุทธองค์ทรงเป็นผู้เลิศที่สุด และเป็นเนื้อนาบุญของโลก ทรงเป็นทักขิไณยบุคคลอันยอดเยี่ยม  เพราะฉะนั้น บุญที่เกิดจากการทำจิตให้เลื่อมใสในพระสัมมาสัมพุทธเจ้า และพระคุณของพระพุทธองค์ จึงมีอานิสงส์ยิ่งใหญ่ไพศาลจะนับจะประมาณมิได้ ความเลื่อมใสในพระพุทธเจ้าเป็นทางมาแห่งบุญกุศล ที่จะทำให้ทุกคนมีความสุขความเจริญรุ่งเรืองตลอดกาลนาน

 

     ความเป็นผู้เลิศของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า เนื่องมาจากบารมีธรรมที่ท่านได้สั่งสมมานับภพนับชาติไม่ถ้วน พระองค์ได้ตรัสรู้อริยสัจ ๔  โพชฌงค์ ๗ เหมือนกัน ไม่ว่าจะเป็นสัพพัญญุตญาณ ทศพลญาณของแต่ละพระองค์ก็เหมือนๆ กัน แต่เพราะกำลังบารมีที่สั่งสมมาไม่เท่ากัน ทำให้ทรงแนะนำเหล่าเวไนยสัตว์ให้ตรัสรู้ธรรมตาม ได้ไม่เท่ากัน

 

     การสร้างบารมีของพระโพธิสัตว์เจ้าที่ปรารถนาพุทธภูมินี้ กำหนดอย่างต่ำที่สุด ๒๐ อสงไขย ๑๐๐,๐๐๐ มหากัป เป็นพระพุทธเจ้าประเภทปัญญาธิกะ คือ ทรงยิ่งด้วยปัญญา ถ้าเป็นประเภทสัทธาธิกะนั้น ก็กำหนดระยะเวลาการสร้างบารมีปานกลาง คือ ๔๐ อสงไขย ๑๐๐,๐๐๐ มหากัป และพระพุทธเจ้าประเภทวิริยาธิกะ ผู้ยิ่งด้วยความเพียรพยายาม ต้องสร้างบารมียาวนานเป็นพิเศษ คือ ๘๐ อสงไขย ๑๐๐,๐๐๐ มหากัป เวลาที่ยาวนานขนาดนั้น ต้องอาศัยกำลังใจที่สูงส่งมาก มิฉะนั้นความปรารถนาจะสำเร็จไม่ได้เลย นี่คือสาเหตุว่า ทำไมเราต้องเคารพนับถือบูชาสักการะพระพุทธองค์ เพราะกว่าที่จะได้ตรัสรู้เป็นพระพุทธเจ้านั้นยากจริงๆ

 

     กำลังใจที่จะนำพาตัวท่าน และสรรพสัตว์ไปสู่ฝั่งนิพพานนั้น มีผู้รู้ได้อุปมาไว้ว่า หากจะต้องเหยียบข้ามสกลจักรวาลที่เต็มด้วยถ่านเพลิงร้อนแรง ด้วยหวังว่าหากก้าวข้ามพ้นจะได้เป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ท่านก็ยินดีที่จะก้าวเดินไปบนถ่านเพลิงโดยไม่มีข้อแม้ข้ออ้าง และเงื่อนไข แม้จะต้องก้าวข้ามสกลจักรวาลที่เกลื่อนกล่นด้วยหอก และหลาว หรือว่ายน้ำข้ามทะเลเพลิงที่เต็มไปด้วยสัตว์ร้ายนานาชนิด ท่านก็จะอดทนไม่ย่อท้อ เพื่อข้ามขึ้นฝั่งแห่งสัพพัญญุตญาณให้ได้ มโนปณิธานของท่านยิ่งใหญ่ขนาดนั้นทีเดียว  เมื่อเกิดมากี่ภพกี่ชาติความปรารถนาอันยิ่งใหญ่นี้ก็ยังติดแน่นอยู่ในใจอย่างมั่นคง เกิดมาก็สร้างบารมีเรื่อยไป ทั้งบารมี ๑๐ ทัศ อุปบารมีที่ต้องเสียสละเลือดเนื้อเป็นทาน หรือกระทั่งปรมัตถบารมี ที่ต้องแลกมาด้วยชีวิต ท่านก็ประพฤติปฏิบัติมานับภพนับชาติไม่ถ้วนแล้ว

 

     * โอกาสนี้มีตัวอย่างการสร้างมหาทานบารมีของพระมังคลสัมมาสัมพุทธเจ้า ผู้มีรัศมีกายสว่างไสวกลบหมื่นโลกธาตุมาให้ทุกๆ ท่านได้รับทราบกันว่า ทำไมพระพุทธองค์ถึงมีพระฉัพพรรณรังสีที่สว่างไสวกว่าพระพุทธเจ้าพระองค์อื่นๆ มากนัก ตามปกติแล้ว พระรัศมีที่เปล่งออกจากพระสรีระของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์อื่นๆ โดยทั่วไปมีประมาณ ๘๐ ศอก แต่ว่าพระรัศมีสรีระของพระผู้มีพระภาคเจ้าพระนามว่า มังคละนี้ แผ่ออกไปหมื่นโลกธาตุอยู่ตลอดกาลเป็นนิตย์ ต้นไม้ ภูเขา มหาสมุทร หรือวัตถุต่างๆ เปล่งปลั่งสว่างไสวไปหมด เหมือนกับเอาแผ่นทองคำมาหุ้มไว้

 

     พระชนมายุของพระองค์มีประมาณ ๙๐,๐๐๐ ปี ตลอดระยะเวลาที่พระองค์ทรงพระชนม์ชีพนั้น พระจันทร์พระอาทิตย์หรือแสงสว่างใดๆ ในแสนโกฏิจักรวาล ไม่อาจเปล่งรัศมีของตนได้ แสงสว่างเหล่านั้นจะถูกรัศมีของพระพุทธองค์ครอบคลุมไว้หมด หมู่สัตว์เที่ยวไปด้วยแสงสว่างของพระพุทธเจ้าอย่างเดียว โลกธาตุสว่างไสวตลอดเวลาไม่มีกลางคืน สัตวโลกจะกำหนดกลางคืน และกลางวันด้วยการสังเกตดอกไม้เบ่งบานในยามเช้า และจะหุบในเวลาเย็น กำหนดเสียงนกร้องเป็นเวลาเช้า  เมื่อนกบินกลับคืนสู่รังก็หมายถึงว่าพลบค่ำแล้ว

 

     อาจมีผู้สงสัยว่า พระสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์อื่นสามารถทำอย่างนี้ได้ไหม อันที่จริงพระสัมมาสัมพุทธเจ้าทุกพระองค์ เมื่อปรารถนาจะแผ่พระรัศมีไปสู่หมื่นโลกธาตุ หรือยิ่งกว่านั้นก็สามารถทำได้ เพียงแต่จะอยู่ไม่ได้นาน เพราะกำลังบารมีที่สั่งสมมาแตกต่างกัน

 

     พระมังคลสัมมาสัมพุทธเจ้า ที่ทรงมีพระรัศมีแผ่เป็นนิตย์นั้น เพราะในอดีตชาติสมัยที่พระองค์เป็นพระโพธิสัตว์ บำเพ็ญมหาทานบารมี  เมื่อครั้งออกบวชเป็นฤๅษีประทับอยู่ที่ภูเขาวงกตพร้อมพระโอรสพระธิดา และพระมเหสี สมัยนั้นมียักษ์ตนหนึ่งชื่อ ขรทาฐิกะ รู้ว่าพระองค์มีพระทัยในการให้ทาน ใครขออะไรก็ให้หมด จึงแปลงเพศเป็นพราหมณ์เข้าไปทูลขอพระโอรสพระธิดาทั้งสองพระองค์ พระโพธิสัตว์ทรงยินดีร่าเริงว่า จะได้ถวายพระโอรสพระธิดาสุดที่รักเป็นทานเพื่อบ่มบารมีให้แก่รอบ ทรงตั้งจิตอธิษฐาน และทรงมอบพระโอรสพระธิดาทั้งสอง ให้แก่ยักษ์ที่แปลงมา ขณะถวายพระโอรสพระธิดาเป็นทานไปนั้น ทั้งแผ่นดินและผืนน้ำก็เกิดสั่นสะเทือนเลื่อนลั่น แสดงอาการชื่นชมอนุโมทนาในมหาทานของพระองค์

 

     เมื่อยักษ์จูงพระโอรสพระธิดาทั้งสองเดินไปยังไม่ทันลับสายตาของพระโพธิสัตว์ มันก็จับหักคอแล้วเคี้ยวกินด้วยความเอร็ดอร่อยต่อหน้าต่อตา  พระโพธิสัตว์ยืนมองดูลูกที่รํ่าร้องด้วยความเจ็บปวดทรมานอย่างนั้น ท่านก็ไม่สะทกสะท้าน ไม่หวั่นไหว เพราะถือว่าได้สละเป็นทานไปแล้ว ทันทีที่ยักษ์อ้าปาก ธารโลหิตสดๆ ก็หลั่งออกจากปาก  พระโพธิสัตว์เห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนั้น ก็มิได้เสียพระทัย เสียดายหรือเสียใจ ความโกรธแค้นต่อยักษ์ไม่ได้เกิดขึ้นแม้เพียงชั่วขณะจิต ทรงรักษาความปีติปราโมทย์ใจไว้ ดำริว่า สุทินฺนํ วต เม ทานํ ทานนี้ เป็นทานที่เราให้ดีแล้วหนอ

 

     ในขณะที่เกิดปีติท่วมท้นอยู่นั้น  พระโพธิสัตว์ทรงตั้งความปรารถนาว่า “ด้วยอานิสงส์ที่ได้ให้พระโอรสพระธิดาเป็นทานนี้ ในอนาคตกาลภายภาคเบื้องหน้า  เมื่อเราได้บรรลุธรรมเป็นพระอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าแล้ว ขอรัศมีทั้งหลายจงแผ่ซ่านออกจากสรีระเหมือนดังปีติที่เกิดขึ้นในขณะนี้เถิด” ในที่สุดความปรารถนาของพระองค์ก็เป็นผลสำเร็จ คือ ท่านมีรัศมีกายสว่างไสวไปทั่วหมื่นโลกธาตุ

 

     นอกจากนี้พระองค์ยังมีบุญพิเศษอีกอย่างหนึ่งที่ได้บำเพ็ญไว้ คือ เมื่อครั้งพระองค์เป็นพระโพธิสัตว์ ได้เห็นเจดีย์ของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์หนึ่ง เกิดความศรัทธาเลื่อมใสมากเป็นพิเศษ จึงคิดจะสละชีวิตเป็นพุทธบูชา  ได้เอาผ้ามาพันสรีระของตนเหมือนพันคบเพลิง และเอาเนยใสใส่ถาดทองคำสูงประมาณ ๑ ศอกที่มีราคา ๑๐๐,๐๐๐ กหาปณะ จากนั้นจุดประทีปพันไส้ในถาดนั้นให้ลุกโพลง

 

     พระโพธิสัตว์ได้ทูนถาดนั้นไว้บนศีรษะ และจุดสรีระให้ลุกโพลงทั่วตัว เดินเวียนประทักษิณ บูชาพระเจดีย์ตลอดราตรี ด้วยจิตที่เลื่อมใสมีปีติในพระรัตนตรัยเป็นอารมณ์ และด้วยพุทธานุภาพ เส้นขนแม้เพียงเส้นหนึ่งของพระองค์มิได้ไหม้เลย ด้วยวิบากแห่งกุศลกรรมนั้น พระวรกายของพระมังคลสัมมาสัมพุทธเจ้าจึงมีรัศมีแผ่ซ่านไปทั่วหมื่นโลกธาตุ

 

     เราจะเห็นว่า พระสัมมาสัมพุทธเจ้าแต่ละพระองค์นั้น มีอานุภาพที่เป็นอจินไตย มีพระคุณอันยิ่งใหญ่ไพศาล เราเลื่อมใสในบุคคลผู้เลิศเช่นพระองค์ ผลบุญอันเลิศย่อมบังเกิดขึ้นกับตัวเราอย่างที่จะประมาณมิได้ ความเลื่อมใสในพระรัตนตรัยจึงเป็นทางมาแห่งกุศลใหญ่ ที่จะทำให้เราได้บรรลุมรรคผลนิพพานตั้งแต่เยาว์วัย จึงควรอย่างยิ่งที่เราจะยึดพระพุทธองค์ ยึดพระรัตนตรัยเป็นสรณะจนตลอดชีวิต และให้หมั่นกล่าวสรรเสริญคุณของพระรัตนตรัยเป็นประจำสม่ำเสมอ เพื่อใจของเราจะได้สะอาดบริสุทธิ์ผ่องใส และจะเป็นพลวปัจจัยให้ได้เข้าถึงพุทธภาวะ คือ พระธรรมกายภายในที่สว่างไสวอยู่กลางกายของพวกเราทุกๆ คน

พระธรรมเทศนาโดย: พระราชภาวนาวิสุทธิ์ (ไชยบูลย์ ธมฺมชโย)

 

* มก. ชาตกัฏฐกถา เล่ม ๕๕ หน้า ๕๑

    

http://goo.gl/WMa7u