หมดชีวิต คือหมดเวลา ชีวิตมีค่า เมื่อมีเวลาสร้างบารมี

ผลการปฏิบัติธรรม 

ของ 

กัลยาณมิตร เอ็งง่วยจู

 

กราบนมัสการพระเดชพระคุณหลวงพ่อที่เคารพอย่างสูง

 

    ภาพต้นไม้ใกล้ฝั่ง มองแล้วช่างชวนให้นึกถึง คนแก่ชรา ที่วันๆคอยเอาแต่นับถอยหลัง รอวันอับแสงโรยรา แต่หากเป็นต้นไม้ใกล้ฝั่งพระนิพพานล่ะ มองแล้วจะนึกถึงอะไร ถ้าไม่ใช่คนวัยรุ่นแรก ที่แม้อายุถึง 91 ปี แต่ยังดูงามสง่าย้อนยุค เพราะได้พบที่พึ่งที่ระลึก คือ องค์พระภายในตัว ดังเช่น ตัวลูก “อาม่าเอ็งง่วยจู” ผู้มีใบหน้าใสในวัยชรา นั่นเองค่ะ

 

    เมื่อ 70 ปีก่อนโน้น อาม่าอยู่กับสามีที่เมืองจีน ต่อมา สามีอาม่า เริ่มเห็นว่า โชคดีไม่เคยบ่นคิดถึงเขาเลย จึงได้อพยพรอนแรมข้ามน้ำข้ามทะเลมาแสวงโชคที่เมืองไทย และได้มาจับเงินชนทอง คือไปทำงานที่ร้านทอง อาม่าเลยเลิกจับข้าวชนนา ที่ภัยแล้งคอยวิ่งตามหาตลอด แล้วอพยพตามสามีมาเมืองไทยเช่นกัน มาถึงก็ทำงานทอผ้า จนมีลูกกับสามีถึง 8 คน

 

    ราวปี พ.ศ.2495 สามีพาอาม่ามากราบ พระเดชพระคุณหลวงปู่วัดปากน้ำ ภาษีเจริญ พระมงคลเทพมุนี (สด จันทสโร) ปกติหลวงปู่ท่านจะลงมารับแขกบนศาลาไม้เก่าๆตอนเก้าโมงเช้า พอเห็นลูกหลานมากันมากมาย หลวงปู่ก็จะหัวเราะอย่างเบิกบาน ก่อนที่จะพูดจาปราศรัยกับลูกๆหลานๆอย่างเป็นกันเอง ทั้งยังคอยช่วยเหลือขจัดปัดเป่าทุกข์โศกโรคภัยต่างๆแก่ลูกหลาน อาม่ากับสามีเห็นแล้วก็เคารพศรัทธาหลวงปู่อย่างมาก

 

    นับแต่นั้น อาม่าจึงชอบพาคนป่วยไปให้หลวงปู่รักษาโดยไม่ได้รู้สึกลำบากลำบนในเรื่องการเดินทางแต่อย่างใด ทั้งที่วัดปากน้ำ ภาษีเจริญในสมัยนั้นเป็นสวน ไม่มีถนนหนทางให้รถแล่นเข้าวัดได้โดยตรง การไปวัดต้องโดยสารเรือจากตลาดพลูไปขึ้นฝั่งที่ท่าวัดปากน้ำ แต่สำหรับอาม่าแล้วขอเพียงได้เจอหลวงปู่ เรื่องอื่นล้วนเป็นเรื่องเล็ก อีกทั้งภาพทิวทัศน์ริมสองฝั่งแม่น้ำในยุคนั้นก็งดงามเพลินตา ล่องเรือไปก็เห็นแต่ความงามเรืองรองของวัดวาอารามที่ตั้งเรียงรายอยู่ริมน้ำน่าเพลินใจ

 

    เมื่อไปถึง หลวงปู่ก็จะรักษาโดยให้จดวันเดือนปีกับอาการของโรค จากนั้นส่งไปให้ทีมงานแก้ไข บางครั้งหมอที่มาเอาบุญที่วัดปากน้ำก็จะช่วยจ่ายยาสมุนไพรให้ด้วย การรักษามีทั้งแบบใช้สมุนไพรและนั่งธรรมะ รักษาได้ทุกโรค ขนาดเป็น “โรคกาย” หนักๆก็รักษาหาย เป็น “โรคใจ” มาก็รักษาหาย แม้กระทั่ง “โรคจน” ท่านก็ช่วยรักษาให้ จนหายเหมือนกัน อาม่าเองยังภูมิใจที่ผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างอาม่าก็มีส่วนช่วยรักษาโรคด้วย เพราะเคยได้ไปช่วยล้าง ช่วยตาก สมุนไพร ร่วมกับเจ้าหน้าที่วัดอยู่บ่อยๆ

 

    กระทั่งปี พ.ศ.2500 สามีเริ่มป่วยหนัก พอใกล้จะเสีย เขาก็ฝากหลวงปู่ให้ช่วยดูแลลูกทั้ง 8 ให้ อย่าให้ภรรยาของเขา คือ ตัวอาม่า ยกลูกให้คนอื่น เขาไว้ใจหลวงปู่มากกว่าอาม่าเสียอีกเจ้าค่ะ หลวงปู่ก็เมตตาให้หมอมาเยี่ยม เอาข้าวปลาอาหารมาให้ จนกระทั่งสามีอาม่าเสียชีวิต หลวงปู่ยังบอกอีกว่า ถ้าเลี้ยงลูกทั้ง 8 คนไม่ไหว ก็ให้ส่งมาให้ท่านเลี้ยงสัก 3 คน อาม่าเอง ไม่ได้รักพี่เสียดายน้องเลย แต่เห็นว่า ถ้าให้ลูกคนโตแก่หลวงปู่ไป ก็จะไม่มีใครช่วยเลี้ยงน้องๆ ครั้นถ้าจะให้ลูกคนที่ยังเล็กอยู่ ก็เกรงจะเป็นภาระกับหลวงปู่ สุดท้ายจึงตัดสินใจเลี้ยงลูกๆทั้ง 8 เพียงลำพัง จึงส่งผลให้ในตอนหลัง อาม่าไปวัดปากน้ำได้น้อยลง อาม่าจึงไปกราบขอความเมตตาหลวงปู่ให้ท่านสอนวิธีทำสมาธิ(Meditation)ให้ แต่ท่านบอกว่า “ให้ไปเลี้ยงดูลูกให้โตก่อน” อาม่าจึงบอกท่านว่า “หลวงปู่แก่แล้ว กว่าจะเลี้ยงลูกให้โตยังอีกตั้งนาน ถึงตอนนั้นหลวงปู่จะสอนได้ยังไง” หลวงปู่ก็บอกว่า ไม่ต้องกลัว เดี๋ยวจะมีผู้สืบทอดวิชชาของท่านมาสอนให้ 

 

    ตั้งแต่นั้นมา ชีวิตของอาม่าก็เหมือนข้าวคอยฝน คอยจนกระทั่งอาม่าอายุ 69 ปี ฝนแห่งธรรมก็ตกลงมาหล่อเลี้ยงการเจริญเติบโตของใจ เมื่ออาม่าได้มาวัดพระธรรมกาย ในวันวิสาขบูชา พ.ศ.2528 ต่อมา จึงได้มีโอกาสมากราบ พระเดชพระคุณพระราชภาวนาวิสุทธิ์ (หลวงพ่อธัมมชโย) เป็นครั้งแรก ในช่วงที่หลวงพ่อกำลังนำนั่งสมาธิอยู่ที่ศาลาดุสิต พอมาถึง อาม่าก็ถามลูกๆว่า “ไหนหลวงพ่อ ไม่เห็นมีเลย เห็นมีแต่องค์พระพุทธรูปสีทอง สว่างมาก”  พระพุทธรูปท่านเด่นสะดุดเข้าตาอย่างจัง

 

    ครั้นพอเห็นคนรอบข้างกำลังนั่งสมาธิ อาม่าก็ลงนั่งหลับตาบ้าง จังหวะนั้นเอง กระแสเสียงของหลวงพ่อ ได้ดังเข้ามาในหูของอาม่าให้มาสนใจฟัง แล้วก็เกิดความสงสัยอย่างยิ่งว่า ทำไมพระพุทธรูปถึงพูดได้ อาม่าจึงแอบลืมตามอง พอเห็นหลวงพ่อเท่านั้น อาม่าถึงกับรำพันว่า “เยียะเซียเซงๆ (หล่อมากๆ)”

 

    จากนั้น อาม่าจึงชอบไปอวยพรให้หลวงพ่อที่ศาลาดุสิต ผู้คนก็หัวเราะกันทั้งศาลา เพราะปกติมีแต่หลวงพ่อให้พรคนอื่น อาม่ายังนำพระผงวัดปากน้ำรุ่น 1 ที่รับจากมือหลวงปู่ซึ่งอาม่ามีอยู่มาถวายให้หลวงพ่อ หลวงพ่อก็บอกให้อาม่ามาวัดบ่อยๆและหมั่นทำบุญทุกบุญอย่าให้ขาด 

 

    ช่วงสิบกว่าปีแรก อาม่าไปวัดเท่าที่มีโอกาสจะไปได้ แต่ไม่ค่อยได้นั่งสมาธิ จนวันหนึ่งในปี พ.ศ.2545 อาม่าไม่ได้มาวัด ลูกๆของอาม่า มาร่วมพิธีสวดมหารัตนอัฐิธาตุที่บ้านคุณยายอาจารย์ หลวงพ่อก็ทักลูกๆของอาม่าว่า “ทำไมอาม่าไม่มา” จากนั้น เมื่อลูกๆนำความรัก และห่วงจากดวงใจของหลวงพ่อ ที่เป็นที่หนึ่งในใจของอาม่า มาบอกให้ฟัง อาม่าจึงทิ้งอายุ 86 ปี ที่เคยคิดว่าเป็นอุปสรรคไว้เบื้องหลัง แล้วมาวัดทุกอาทิตย์ นั่งสมาธิทุกวันมิได้ขาด เมื่อเริ่มทำ ก็ทำได้ เมื่อเริ่มนั่ง ก็นั่งดี เมื่อเริ่มเข้าที่ อะไรๆมันก็ง่าย

 

    อาม่าเริ่มเห็นดวงสว่างก่อน จากนั้นเห็นองค์พระ (หุกโจ้ว) ผุดขึ้นมากมาย มีความสุขมาก องค์พระขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ จนตกใจ ไปกราบเรียนถามหลวงพ่อ หลวงพ่อเมตตาบอกว่า “ยิ่งเห็นองค์พระใหญ่เท่าไรก็ยิ่งดี” จึงได้นั่งสมาธิเรื่อยมา บางครั้งเมื่อองค์พระผุดขึ้นในกลางดึก ก็จะตื่นและลุกขึ้นมานั่งสมาธิบนเตียง  จนลูกๆตกใจ ที่เห็นว่าอยู่ดีๆอาม่าก็ลุกขึ้นมานั่ง อีกทั้งกลัวว่าจะตกเตียงด้วย จนหลวงพ่ออนุญาตว่า ให้นอนทำสมาธิได้ “แม้กายจะเปลี่ยนท่า แต่ใจไม่เปลี่ยนที่เป็นอันใช้ได้” ตอนนี้อาม่าก็มีองค์พระอยู่กับตัวตลอดแม้ในท่านอน แต่ก่อน ต้องนั่งหลับตาถึงจะเห็น แต่เดี๋ยวนี้ลืมตาก็เห็น

 

    ก่อนที่จะเห็นองค์พระ อาม่าจะติดทีวี ดูหนัง ดูละคร ที่ชอบที่สุดก็คือกีฬาชนิดต่างๆ เช่นมวย มวยปล้ำ ฟุตบอล บาสเก็ตบอล สนุ๊กเกอร์ แถมเดาได้อีกว่าใครจะชนะ แต่หลังจากเห็นองค์พระแล้ว ก็เลิกดูกีฬา หันมาดูภาพองค์พระในใจแต่เพียงอย่างเดียว เพราะจอใจในตัวมีแต่รายการสด...สดชื่น ที่ทำให้เพลินสุดๆ หยุดไม่อยู่ แม้ปัจจุบันอาม่าก็ยังคงจงรักพักดูองค์พระภายในอยู่ตลอดเวลา

 

    ครั้งหนึ่งอาม่าก็ป่วยถึงขั้นลุกไม่ได้ต้องนอนโรงพยาบาล ลูกๆมากราบเรียนหลวงพ่อ หลวงพ่อก็เมตตาสอบถาม และฝากบอกอาม่าว่า “ให้องค์พระใสเป็นเพชร” พอกลับไปก็เจออาม่าลุกขึ้นมาเจี๊ยะ (ทานอาหาร) ได้ จากที่ลุกขึ้นไม่ได้ รุ่งขึ้นก็กลับบ้านได้เป็นอัศจรรย์ เมื่อเริ่มฟื้นตัวพอมีแรงก็ให้ลูกๆพามาวัดเพื่อไปกราบหลวงพ่อ

 

    ครั้งหลังสุด เมื่อเดือนกันยายน พ.ศ.2548 เกิดอุบัติเหตุจากการก้มลงเก็บของที่บ้าน จนเกิดเส้นยึด ไม่สามารถจะเดินหรือขยับได้  ต้องเข้าโรงพยาบาล หมอบอกกระดูกเสื่อมหมดแล้ว หลวงพ่อก็ฝากบอกอาม่า ให้มาร่วมบุญหล่อรูปทองคำของพระเดชพระคุณหลวงปู่ ในวันที่ 10 ตุลาคม พ.ศ.2548 ซึ่งเป็นบุญใหญ่

 

 

    ก่อนถึงวันงาน บุญบันดาลให้พบคุณหมอถาวรมาช่วยฝังเข็มให้ที่บ้าน คุณหมอบอกว่า “ปกติจะไม่มารักษาใครถึงบ้าน แต่หลวงปู่ดลใจให้อยากมา” จากนั้นอาม่าก็ดีขึ้น และได้มาร่วมพิธีโดยนอนเตียงพยาบาลมากับรถพยาบาล และได้ร่วมขบวนเชิญผ้าไตรกฐินโดยใช้เครื่องช่วยพยุงหลัง อาม่าคิดว่า “หมดชีวิต คือหมดเวลา ชีวิตมีค่าเมื่อมีเวลาสร้างบารมี”

 

    ปัจจุบันอาม่าอายุ 91 ปี ได้ผ่านวัยอย่างมีคุณค่า ชราอย่างมีคุณธรรม ด้วยการทำสมาธิ ทุกๆวันจะอยู่กับองค์พระตลอดเวลา ไม่ยุ่งกับใคร องค์พระก็ยังคงใสสว่างเหมือนเพชรอยู่ตลอด มีความสุขมากๆ โดยเฉพาะปีนี้เป็นปีกุนบุญโตบุญตุง อาม่าจึงตั้งใจทำบุญทุกบุญกับหลวงพ่ออย่างเต็มที่ ไม่เว้นวรรคแม้บุญล่าสุดคือหลังคามหารัตนวิหารคด รวมถึงบุญอื่นๆ ในวันข้างหน้า ท้ายนี้อาม่าขอกราบฝากความในใจถึงหลวงพ่อว่า “อาม่าคิดถึงหลวงพ่อ รักหลวงพ่อมากๆ รักซึ้งถึงสวรรค์เลย หลวงพ่อเป็นผู้วิเศษ และพิเศษที่สุดในหัวใจของอาม่าจริงๆ”

http://goo.gl/RJ3EI