ความทรงจำเกี่ยวกับคุณยาย : หน้า 122/124

ไหว้คุณยายเท่านั้น ทันใดนั้นคุณยายก็หันมาที่ดิฉัน แล้วก็กวักมือเรียก เข้าไปใกล้ๆ ดิฉันรีบคลานเข้าไปกราบที่ตัก คุณยายเอามือลูบ ศีรษะ แล้วพูดว่า “นี่หลานยายนะ อย่าดื้อ อย่าชนนะ” อารามที่ดีใจมาก ไม่ได้พูดอะไร ได้แต่นึกในใจว่า “หนู ดื้ออย่างไรหนอ ทำไมคุณยายถึงพูดกับหนูอย่างนี้นะ” จากนั้นดิฉันก็คลานถอยหลังออกไปนิดหนึ่ง เพื่อให้ คนอื่นมีโอกาสเข้าไปหาใกล้ๆ บ้าง แต่คุณยายก็เมตตากวักมือ เรียกดิฉันเข้าไปอีก แล้วพูดอย่างเดิมว่า “หลานยาย อย่าดื้อ อย่าซนนะ” ดิฉันก็ยิ้มๆ ยกมือไหว้คุณยาย คิดในใจว่า เวลาคน อื่นเข้าไปกราบ ไม่เห็นคุณยายพูดเหมือนกับที่พูดกับดิฉันเลย ดิฉันจึงจำคำที่คุณยายพูดไว้ตลอดเวลา และคิดเอาเองว่า คุณ ยายคงเห็นกระมังว่า ต่อไปข้างหน้าดิฉันอาจจะไปดื้อกับใคร เขาเข้า จึงเตือนไว้ก่อน ดิฉันจะได้ระลึกถึงคำสอนของท่าน ได้....ดิฉันจะไม่ดื้อกับใครหรอกค่ะ คุณยาย แล้ววันนั้นดิฉันได้ ถ่ายรูปกับคุณยายด้วย ณ วันนี้ แม้ว่าคุณยายจะละสังขารไปแล้ว แต่ดิฉันก็ ยังมีความรู้สึกว่า คุณยายยังอยู่กับดิฉันตลอดเวลา คุณยาย ไม่ได้ไปไหน คุณยายเป็นต้นแบบในการสร้างความดีไม่ใช่กับ ๑๒๒พระจันทร์วันเพ็ญ เล่ม ๒