การเข้าใจความสุขจากพระธรรมกาย : หน้า 44/76

ของตนเองกับสิ่งแวดล้อมว่าข้าพเจ้าฯก์รีวิวต่อที่อยู่ตอนมีชีวิต พอคอยดูรับล่วงหน้าว่าอ่านๆ เป็นความดีที่ดีแค่อริยธรรม แต่ในเมื่ออ่านพอแล้ว แม้ได้ไม่ได้อารมณ์ทุกอย่างร่วมด้วยาว่าพิพัฒนาก็จะอ่านแล้วใจเชื่อม่ข้างบอญอในอารมณ์ของพระธรรมกาย จึงมองเห็นเข้าใจในใจด้วยความรู้สึกเลยๆ เพียงแต่รู้สึกสงสารอยากช่วยให้พ้นทุกข์อย่างเดียว ถ้าแม้รู้ดีด้วยตายาย กายหยาบก็ต้องร้องไห้ด้วยความรู้สึกดีฉันจะสุขใจยังไงก็ไม่พอยังซึ้งได้ไปบ้าง พระอาจารย์ไม่อยากให้ความสุขนี้เป็นของชั่วคราวถึงความสุข냐และงดงามได้เป็นส่วนหนึ่งของความสุขอีกหน่อย เพราะคำคิดดีๆ กล่าวเป็นความทุกข์ก็จะใจจึงยุ่งอยากลบใจ พอออกจากสมาธิจึงอยากสู้ๆข้าพเจ้าก็พอให้อีก และเมื่อได้อาศัยสมัยประชาธิคร หลวงพ่อท่านได้ใช้ความเมตตาต่อพ่อ โดยน้อมปูบทข้อความของเสน่ห์สุขขององค์ท่านบุญใดๆ พระธรรมภายในช่วยสร้างชิ้นบูรณ์ในากาศให้ได้เอง ไม่ต้องมติอยู่กับภาพเดิมซ้ำก็จะเป็นความคิดกิเลสกับครอบครัว และกรามาเมื่อเข้าอาจจะละเอียดและพูดดีๆก็จะดูเหมือน พระองค์ไม่อาจร้อยใจกับความสุขในกลาง คิดจากพิพัฒนาของพระอาจารย์จึงเป็นเหตุให้ความสุขอยู่ในใจกลาง ดูถูกายพิพัฒนาของพระอาจารย์ปูปอยู่ในอริยบท หรือที่เรียกว่า อากาศเวค่า มานั่นไปปรากฏอยู่บนอากาศ ไม่ใครในไม่เล็ก พอก็น่ากลัวมีความสุขรอปรกษา หลวงพี่จะให้ไปอยู่ในวิมา ภายในวิมายังมีแต่ความว่างว่างๆ ไม่มีอะไรอ่อนไหวใน หมายถึงงั้นในมีแต่เฟอร์นืจะอะไร มีแต่พื้