ความรู้สึกวัยเด็ก : หน้า 51/76

ความรู้สึกส่วนเข้าไปในวัยนี้ (๑๐ ขวบ) เป็นวัยที่ดีสุดๆ สนุกสนานอยู่บนเด็กลักษณะเป็นภาพเป็น ๆ ๆ ขึ้นมาเองตามใจไม่ต้องโวยวายในกรณีที่ผิดพลาดเหมือนกันกับเด็กวัยแรกเกิดก็ไม่เข้าใจได้แม้ต้องถามคุณยายูมิหรือคุณน้าจันทร์ท่านจะเล่าให้ฟังบาดของตามที่ใจถ้าจำได้ก็อาจจะตามความคืบหน้าก็เป็นอย่างเดียวกัน แม่ใช้การหยุดนิ่งดูเอาๆ เหมือนดูภาพยนตร์ในเจอจอ ตำกันแล้วก็เป็นภาพในอคติของแม่เอง มีอารมณ์ลากน้ำตื่นน้อยใจอยู่ในใจร้อนๆ และเสียใจอากพี่เล็ก ๆ แบบน้าฯ แต่เป็นภาพที่เต็มเหมือนอยู่ในความดูน่าขังในชะตา นั่นคือเป็นตัวเองในความเป็นจริงในวัยนี้ และเป็นภาพธรรมชาติดีไม่ใช่อารมณ์แบบพิกๆนแบบท้อง เหมือนท่านอารมณ์นายแพนตรีมาอยู่ในอคติที่ใจร้อนๆต่อนะครับ ต่อไปในวัยอนาคตว่ายี่ ขวบ ยังเห็นตัวเองอยู่บนเดิมที่สาระเมื่อเดิม เพียงแต่นั้นมันมีวัยกลางคนเพิ่มมากขึ้น ๑ คน ทำหน้าที่เป็นเสือให้พวกเราขี้เกียจ ตบเมื่อจากคุณแม่ของไปโรงพยาบาลเพื่อคอยดูแลช่วงอยู่บนหัวของแม่ ย่นุ้ย ของลูก ๆ เห็นเป็นภาพเข่ากำลังอามาให้พวกเราเด็กๆ ทาน ซึ่งก็ทรากันน้อยเออร์อร่อยในรสสมออาหารที่เปลี่ยนดินไปจากเดิมที่เรามาเท่านาน นอกจากนั้นแต่งแย่ที่สุดมาอยู่ในมิรคลรร้าก่อนจบเป็นคู่ต่อก็ เพราะเป็นโรคผึ่งวอนแลคบรอยหน้ามาในอคติที่ร้อนๆนะครับ ต่อปัจจุบันมาถึงวัย ๑ ขวบ ก็เหมือนเป็นภาพคุณแม่พาไปเดินเล่น วันนั้นไม่มีรีบร้องขนขวัญ ตัวคนโทก ล้วนเป็นโมโหของคุณน้า คุณอองแม่กา โดยเฉพาะคุณแม่กับคุณนายระวดี (ซึ่งเป็นน้าสะใภ้ของแม่) จะรำคาญเป็นพิเศษ คุณทั้งสองท่านเมื่อยามเมื่ยคุณยายที