ฝึกใจตามเส้นทางสายกลาง : หน้า 14/42

Review รว ปีการ DMC การปฎิบัติเพื่อฝึกใฝ่ตามเส้นทางสายกลาง ในขั้นจังหวับฏิรูปอันเป็นพระสูตที่ เรียกว่า ดงศิล กล่าวถึง มิจฉามาปฏิบา หรือ ทางสายกลาง ซึ่ง เป็นหนทางหรือข้อปฏิบัติที่ไม่ตึงเกินไปจนเป็น ความลำบากแก่นตน (อัตตลิมลาภูค) ไม่หย่อน เกินไปจนเป็นการพอกพูนกิเลส (กามสุขัลลิกา นูโยค) ซึ่งหมายถึง อริยมรรคมีองค์ ๓ คือ สัมมา ทิวิโก สัมมาสังกัปปิ สัมมาวาจา สัมมากัมมันโต และใน การฝึกใจตามเส้นทางสายกลางหลวง ปฏิบัติบาทน้ำ ภายใต้จาริย อภิปรายถึงหลักการสำคัญ จะทำให้บพหนทางสายกลางว่าจะต้องนำ เคาใจเข้าให้เฉพาะสิงกลาง ซึ่งวิธีการเอาใจให้ เข้าสังสมიპฏิบา หรือทางสายกลางนี้ ท่านได้ สรุปไว้ว่าอากำให้ “หยุด” เพย่ิงอย่ดียอ ซึ่งท่านได้กล่าวไว้ในพระธรรมเทสนาเรื่องอัมจิกา กับปัจจัยสุดวว่า “ไปหยุดอยู่ศูนย์กลาง นั้นแหละ ได้อธิว่า มัชฌิมานะ พอหยุดก็หมด ดีหมด ชั่ว ไม่ได้ชั่วกัน หยุดที่เดียว พอหยุดด้วนเป็นบุญก็ไม่ได้พอหยุดจัด เป็นบาปก็ไม่ได้ จัดเป็นดีไม่ได้ ชั่วก็ไม่ได้ ต้องจัด” “ไปหยุดอยู่ที่ศูนย์กลาง นั้นแหละ ได้อธิว่า มัชฌิมานะ พอหยุดก็หมด ดีหมด ชั่ว ไม่ได้ชั่วกัน หยุดที่เดียว พอหยุดด้วนเป็นบุญก็ไม่ได้พอหยุดจัด เป็นบาปก็ไม่ได้ จัดเป็นดีไม่ได้ ชั่วก็ไม่ได้ ต้องจัด”