ชีวิตและการสู้สู้ของพระครูประโดีรัตนานุรักษ์ : หน้า 5/68

หยัดสู้..เดียคู่พระทรงธรรมภูตาใต้ นักแล้วลดเหลือเกินกับเหตุการณ์ความรุนแรงช้า ๆ ที่ทำให้พระบุตรชายแดนภาคใต้มรณภาพไปปรูปแล้ววาลาโดยเฉพาะอย่างยิ่งจากเหตุการณ์ที่สร้างความเสื่อนบวัญนำความเสียใจมาสู่ทุุกอย่างมากเมื่อเดือนมกราคมที่ผ่านมา ก็คือกรณีที่คนร้ายกว่า ๑๐ คนพร้อมอาวุธครบมือก่อนเหตุยิง พระครูประโดีรัตนานุรักษ์ เจ้าคณะอำเภอ ฑงษ์ปดี เจ้าควาสถานนุภาพ จังหวัดนราธิวาส มรณภาพพร้อมกับพระลูกวัดรวม ๓ รูป และบาดเจ็บอีก ๒ รูป จากข้อความในเฟซบุ๊กของ พระมหาอภิดท สมฺมาชิกนิโก ผู้อ่านแล้วรู้สึกว่าชื่นชังนำบางส่วนมาจำไว้ในบทความนี้ เพื่อประกาศคุณของพระครูประโดีรัตนานุรักษ์ พระผู้มีโมนิอณาเพื่อพระพุทธศาสนาอย่างแท้จริง บทความต่อไปนี้เป็นบทความที่พระมหาอภิดท สมฺมาชิกนิโก ได้เล่าถึงครั้งที่เคยพูดคุยกับพระครูประโดีรัตนานุรักษ์ …ผม (พระครูประโดีรัตนานุรักษ์) เกิดที่นี่ พ่อแม่ป่วยตายผมเป็นคนราธิวาส ผมเรียนที่นี่ รุ่นผมมีชาวพุทธ ๒ คน ทุกคนเป็นเพื่อน เป็นพี่น้องกัน ไม่ว่าจะศาสนาไหน ผมภูมิใจที่สุด ครั้งหนึ่งได้ไปเลี้ยงอาหารรุ่นน้องที่โรงเรียน ไปเยี่ยมครู ไปเยี่ยมผู้อำนวยการเป็นความสุขที่หาอะไรมาปรียบไม่ได้ เพราะนี่.คือบ้านเกิดของผม บ้านที่ผมรัก ชีวิตผมเกิดมาจากชาติหนึ่งได้สร้างวัดด้วยตนเองถวายเป็นพุทธบูชา ผมมาอยู่ที่นี่ (บ้านโคกโก) ตั้งแต่ยังไม่มีอะไร ผมเริ่มสร้างศาลาหลังแรก คือ ศาลาการเปรียญ (ศาลาโรงธรรม) ใช้ชื่อว่า “ธรรมานุภาพ” แล้วก็สร้างศาลาโรงฉัน ใช้ชื่อว่า “สงเคราะห์ภาพ” สิ่งที่ผมจะสร้างเป็นสิ่งสุดท้าย คือ อุปสถ เป็น “พุทธานุภาพ” รวมทั้งหมดเดียวบ่งบอกยิ่งเป็น วัดรัตนานุภาพ ท่านเล่าให้ฟังว่า ในชีวิตผมไม่อยากได้ยินคำว่า “มีคำร้าง” ในพื้นที่ผมอยู่ เคยมีช่วงหนึ่งมีวัดหนึ่งวาบบ้านไม่มีพึ่ง อยากทำบุญ อยากฟังธรรม แต่ไม่มีพระ ผมคุยกับบาบ้านโคกว่า วันพระช่วงเช้าจะไปวัดอันนี้ให้วางบ้านได้ทำบุญ ผมต้องเดินไปตั้งแต่วงเย็นของอีกวัน ไปถึงก็ึก ตื่นเข้ามาชาวบ้านทำบุญเสร็จ ก็ต้องรีบเดินทางกลับมาให้ทันเพลาที่วัดโคก เพราะชาวบ้านอยู่เลย! มกราคม ๒๕๖๒ อยู่ในบุญ ๑๙