บทบวนนำการถวายพระธรรมกาย : หน้า 52/76

และยังมีบทบวีนำการถวายพระธรรมกายว่า อิ่ม สมุฏฐานพุทธคลุทจน์ โยคาวาจรุกนุตเต นิติขฺฺบาน สุพฺพุทธฺภาว ปิดฺเทนตน ปุนปุนอนุสรติพฺพ ฯ สุพฺพุทธฺภาวนา นาม กํ ฯ แปลความว่า พุทธลักษณะอันเป็นธรรมกายนี้ อันพระโยคาวาจรุกนุตร ผู้มีญาณ อันแข็งกล้า ซึ่งปรารถนาความเป็นสัพพัญญูภาวะ พึงระลึกถึงเนือง ๆ ซึ่งเราอาจเรียบบทบทสุดท้ายคาถาธรรมกายทั้ง ๒ บทนี้ว่า บทประมวลความ ส่วนแรกของคาถาพระธรรมกายหรือบทพระนามพบทจากพระบาลีในส่วน เอนนิมิต เอตคํคะ วรรคที่ ๔ พระสูตรที่ ๑๐ ของโนรานุปฏิปัน ซึ่งเป็นคำภิรัชถวรฏกถาอธิบาย ความในอังคุตตรนิกายแห่งพระสตถุนันปิจก ซึ่งพระพุทธโอฬารเป็นผู้เรียบเรียงขึ้น โดยอาศัย อรรถกาเก่ากวางาสิงหสิ ที่มาบแต่เดิมเป็นหลัก เมื่อรวมา พ.ศ. ๑๐๐๐ เป็นคาถาที่พระสาตเทเกะ ผู้เป็นเอตทัคคะทางโทษาณได้กล่าวให้พญานาคดูร้ายผู้ค่อยก้าห้ามเมืองโกลีพีฟัง หลังจากทรมานให้พญานาคะละวัดด้วยเทวดาสิ้นแล้ว สิ่งที่น่าสนใจคือ คาถานี้ปรากฏเฉพาะ ในอรรถกถาจบยามัฐฉบับมหาจุฬาฯ และฉบับพม่่า แต่ไม่พบในฉบับสิขพฺ หากจะกล่าวไปแล้ว เรื่องราวของคาถาธรรมกายนี้ เป็นที่รู้จักของพุทธศาสนิกชน ชาวไทยมานานแล้ว หลักฐานทางโบราณคดีเก่าแก่ที่ปรากฏคาถาพระธรรมกาย ได้แก่ ศิลาจารึกหลักที่ ๕๔ (จารึกพระธรรมกาย) ระบุ พุทธศาสตรา ๒๐๒๗ แผ่นดินสมเด็จพระมหาจักรพรรดิ แต่เป็นที่น่าเสียดายว่าศิลาจารึกดังกล่าวหักริญรอด เหลือเพียง ๙ บรรทัด ส่วนหลักฐานคาถาธรรมกาย ที่ประกอบด้วยบทพรรณนาและบทประหลาดความ ครมสมบูรณ์ ได้แก่ จารึกลานเงินประกันทองคำที่บรรจุ อยู่ในเจดีย์พระศรีสรรเพชญดาญาณ วัดพระเชตุพนฯ กรุงเทพฯ