ประสบการณ์การสอบประโยค ๘ และ ๙ ของหลวงพี่ : หน้า 13/68

งานบุญก็ยังเพิ่มเติม เหมือนเดินไปบนหนทางที่ยาวไกล แล้วเราต้องหัวของเพิ่มเติมเรื่อย ๆ ซึ่งอาจทำให้เราเดินช้าบ้าง แต่ถ้าเราไม่หยุด ก็ต้องถึงสักวัน คือ งานบุญจะมาถึงขนาดไหน แต่พอตื่นช่วงเวลาใดม ก็ไปต่อ หลงพี่พยายามที่จะทำให้ดีทั้ง 2 ด้าน สุดท้ายผ่านประโยค ๘ มาได้อย่างไรคะ ? ปีที่สามของการสอบประโยค ๘ หลวงพี่เลือกจำพรรษาที่วัดพระธรรมกาย เพราะที่ศูนย์พระเยามีพระอาจารย์และพระพี่เลี้ยงที่สามารถทำหน้าที่แทนกันได้แล้ว ซึ่งหลวงพี่อรับบุญแก่รำไปหมด ไปให้เววา ไปจัดกิจกรรม ไป ฯ มา ฯ ระหว่างงบประมาณกันพระยา แล้ว พอถึงเวลาเก็บตัวเพื่อวล หลวงพี่ไปต่อ จนสุดท้ายสอบผ่านประโยค ๘ ได้สำเร็จ ช่วงเรียนประโยค ๙ ซึ่งเป็นนั่นได้ขั้นต่ำสุดท้าย ยากไหม มีอุปสรรคอย่างไรบ้างคะ ? ช่วงประโยค ๙ คือเป็นนั่นได้ขั้นต่ำสุดของหลวงพี่ เพราะใช้เวลานานถึง ๙ ปี กว่าจะจบ คือ เริ่มตั้งแต่ พ.ศ. ๒๕๕๕ จนปี พ.ศ. ๒๕๖๓ ด้วยความที่สอบไม่ผ่านหลายครั้ง หลวงพี่จึงเกิดความลำบากนับตัวเองว่า เราต้องอ่านหนังสืออีกแล้วหรือ มามี้เดิมอีกแล้ว or เหมือนเราเดินเพื่อไปข้างหน้าตลอดเวลา แต่มันไม่ไปไหน แต่หลวงพี่ไม่หยุด คิดอย่างเดียวว่าต้องสอบให้ได้ ตอนนั้นหลวงพี่พยายามทุกวิถีทางเพื่อให้สอบผ่าน คือ ไปวัดทุกปี และไปสอบทุกปี เวลาไปก็ต้องไปกดดันอ่านหนังสือตามระเบียบ ตามท้องเรียน มยงบ้างจะอะไรบ้าง ซึ่งการไปก็รู้สึกกดดันเหมือนกัน