การครองเรือนและความสำคัญของต้นแบบในชีวิต : หน้า 42/68

การครองเรือน เป็นควาย ลูกเกิดมาก็ต้องเป็นวัวเป็นควาย ถ้าต้นแบบพ่อแม่เป็นลิง ลูกก็เป็นลิง ถ้าต้นแบบเป็นคน ลูกก็เป็นคน ถามตัวเองก็แล้วกันว่า เราที่มีความฉลาดปราดเปรื่อง ด้วยบุญแต่ชาติปางก่อนอย่างนี้ ถ้าตอน เกิดไปเข้าท้องลิง พอคลอดออกมาจากท้องแม่ร้องเสียง “เจี๊ยกๆ” เป็น ลิงออกมา แล้วเราจะทำอะไรได้แค่ไหน หรือถามตัวเองอย่างนี้ว่า ถ้าเปรียบเทียบระหว่างการเกิดมา กับพ่อแม่ที่เป็นคน แล้วพ่อแม่ไม่เลี้ยง ปล่อยให้เติบโตอยู่ในโรงเลี้ยง เด็กอนาถา กับเกิดมาได้พ่อแม่ที่เป็นลิง และเลี้ยงดูเราซึ่งเป็นลูกลิงมา อย่างดีจนโต อย่างไหนจะมีค่ากว่ากัน เกิดเป็นลิงเอาไหมล่ะ? เราก็ไม่ เอา เพราะอะไร เพราะว่ารูปร่างของเราที่เป็นคนเป็นรูปร่างที่เหมาะ แก่การทำความดีได้ทุกรูปแบบ จะให้ทาน จะรักษาศีล หรือนั่ง สมาธิภาวนา เราก็ทำได้ทั้งนั้น แต่พอรูปร่างเป็นสัตว์แล้วทำความดี อะไรก็ไม่ได้ ที่ฉลาดเฉลียวอย่างพวกเราน่ะ ถ้าได้รูปร่างเป็นลิงร้อง “เจี๊ยกๆ” อยู่ในป่า ก็ทำความดีอะไร ไม่ได้เลย ฉลาดก็ฉลาดแบบลิง เป็นลิงจ่าฝูง พาพรรคพวกห้อยโหนโจน ทะยานไป ทำอะไรไม่ได้ หรือฉลาดอย่างนี้แหละ พอได้รูปร่างที่เป็นเต่า คลานงุ่มง่าม ถามว่าจะไปทำอะไรได้ ฉลาดก็ฉลาดไป อย่างมากก็เป็น เต่าที่ฉลาดที่สุดในโลก แต่มันก็เป็นได้แค่เต่านะ เมื่อได้เกิดมาเป็นลูกคน พ่อและแม่ท่านจะเลี้ยงเราหรือไม่ เลี้ยงก็ช่าง จงขอบคุณท่านที่อุตส่าห์ให้ต้นแบบที่เป็นคน ส่วนที่เลี้ยง ให้โตมาน่ะเป็นบุญคุณส่วนเกินที่แถมให้เป็นพิเศษเสียด้วยซ้ำ ยิ่งมี สมบัติทิ้งไว้สัก ๑๐ ล้าน ๒๐ ล้าน หรือ ๑๐๐ ล้าน ก็ยิ่งเป็นบุญคุณ ล้นเหลือ แค่เพียงท่านให้ต้นแบบที่เป็นคนมานี้ ตลอดชาติก็ตอบแทน ท่านไม่หมดแล้ว) เพราะฉะนั้นอย่าไปเกลียดท่านหรือไปทำอะไรให้ ท่านเสียใจ มันเป็นบาปนะลูกนะ พระภาวนาวิริยคุณ 42 (เผด็จ ทั ต ต ชีโว)