ธรรมะแห่งประชาชน กำแพงแห่งกรรม (1) : หน้า 17/40

ธรรมะแห่งประชาชน กำแพงแห่งกรรม (1) เส้นทางอันยาวไกลในสงสารวัฏ เป็นเส้นทางที่จะต้องส่งสมบูรณ์บาวมิอย่าง แจ้งจริง ไม่ใช่เรื่องเล็กๆ น้อยๆ ที่เราจะมองข้าม คิดว่าจะทำเมื่อไร ก็ได้ เพราะว่าที่เราจะได้บรรลุเป้าหมายที่แท้จริงของชีวิต คือ ปราบอสนิทใส่ตลอดทั้งสิ้นไปนี้ไม่ใช่เรื่องพอดีอายุ ที่จะทำเมื่อไรได้ หากเราอ้างเป็นผู้ชํานาญ ไม่รังส่งสมบูรณ์และความเพียรควบคู่ไป เส้นทางนั้นก็ยังยาวไกลออกไป ดังนั้นการส่งสมบูรณ์ หมื่นประพฤติปฏิบัติธรรม จึงเป็นกิจหลักที่ต้องทำให้เป็นประจำเสมอ มีวาระแห่งพระภาคิตที่ปรากฏอยู่ในอรรถกถาโลสกาชาดก ความว่า "ผู้ใด เมื่อถูกกล่าวสอนอยู่ ไม่ทำตามคำสอนของผู้ปรารถนา ประโยชน์ คู่ตน ผู้นั้นย่อมเศร้าท้อกาย เหมือนมิตตพินทุกจะกัดเท้าเปล่าเศร้าใจอยู่ในนั้น" ในภาวะอยู่ร่วมกันในสังคม ต้องมีภูมิคุ้มกันของการอยู่ร่วมกัน ใครทำผิดกฎหมายก็มีการบรรจุเข้ามาเป็นจุดประสงค์เพื่อ ต้องการให้สงบมีความสุข แม้ถึงกล่ำว่า แต่ละประเทศก็มีบรรทัดฐานที่เหมือนๆ กัน เพราะในแต่ละพื้นที่ที่มีขบวนธรรมเนียบประเพณีแตกต่างกัน ภูมิประเทศของสังคมในแต่ละประเทศก็มีการปรับเปลี่ยนไปตามความเหมาะสม แต่การเกิดมาในสังสารวัฏมีกฎเกณฑ์ที่ตายตัวคือเหตุแห่งกงกรรม ใครก็ตามที่พลัดพังทำบาปบุศค แม่บทพจนอาจจะเป็นผู้ที่มีคำบอกจริงใหญ่เพียงใดก็ตาม ท้ายที่สุดแล้วไม่มีใครที่จะหลีกเลี่ยงกฎแห่งกรรมไปได้ * เหมือนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในอดีต เมื่อครั้งพระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงพระนามว่า กัสโล ประสิทธิ์ ครั้งนั้นมีพระภิกษุรูปหนึ่งอย่าในอาวาสประจำหมู่บ้าน เป็นผู้เลี้ยงร้อย มีลิศ หนึ่งในพีเจนิยมภูวนาโดยมีกฎฟ้าห้ามหนึ่งเป็นอุปฏิพากย์ มะนีขันธ์พระเชฎฐา ท่านก็แสดงสัมโมทนียกถาที่พระเถระสนฺตรเสร็จแล้ว ท่านก็แสดงสัมโมทนียกถาที่พระเถระสนฺตรเสร็จแล้ว ท่านก็แสดงสัมโมทนียกถาที่พระเถระสนฺตรเสร็จแล้ว พระคุณเจ้าไปสู่ภูเขาไหนก่อนเกิดเวลาเย็น พวกกระผมจะไปเยี่ยม