การสนทนาและความไม่พอใจของพระเณร Dhamma TIME เดือนพฤษภาคม พ.ศ. 2556 หน้า 18
หน้าที่ 18 / 40

สรุปเนื้อหา

เรื่องราวเริ่มต้นด้วยพระเณรที่ไปสู่วิหารตามคำบอกของอุปัฏฐากและสนทนากับท่านเจ้าวาส ในขณะที่พระเณรกำลังทำภาวนาด้วยความสุขใจ การสนทนาทำให้เกิดการคิดไม่ดีและความไม่พอใจในพระเณรต่อพระอานสุดา โดยท่านเจ้าวาสมีความกังวลเกี่ยวกับการรับบาตรและความรู้สึกไม่พอใจที่เกิดขึ้น สุดท้ายพระเณรก็ต้องเผชิญกับกรรมที่ตนทำ ทั้งนี้ทำให้เกิดความเร่าร้อนและรู้สึกเศร้าโศก

หัวข้อประเด็น

-การสนทนาในวิหาร
-ความไม่พอใจและปฏิสัมพันธ์
-การรับบาตรและความกังวล
-กรรมและผลกรรม

ข้อความต้นฉบับในหน้า

ไป๋รว ย” พระเณรจะไปสู่วิหารตามคำบอกของ อุปัฏฐาก เมื่อไปถึง ท่านก็มาสาวน่าท่านเจ้าวาส ทักทายปลตรงกันแล้ว จากนั้นสนทนากัน ท่าน พระเจ้าวาสถามปฏิทาราคาเกี่ยวกับพระเณร ถามว่า “ผู้มีอายุ” ท่านได้รับบัตรทาราคาแล้วหรือ พระเณรตอบว่า “ได้แล้วครับ” ท่านได้ที่ไหนเล่า” พระเณร ก็ตอบว่า “ไดที่เรือนกุมภ์ใกล้ๆ วิหารนี้แหละ” ครับนอกอย่างนั้นแล้วก็ถามถึงเสนาะอันควร ของตน แล้วจัดแจงปัดกวาดเสนาะ เก็บบาตร จีวรไว้เรียบร้อย นั่งทำภาวนาด้วยความสุขใจใน โลกุตตรสมบัติ ครั้นเวลาเย็น กุมภ์ให้คนถือพวงดอกไม้และ น้ำมันเติมประปีไปสู่วิหาร นมัสการพระเณรเจ้าวาส แล้วถามหาพระอานสุดา เมื่อทราบแล้วก็ เข้าไปนมัสการและฟังธรรมณูลคำ จึงบูชา พระเดชดีและตันโพ้ จุดประทับปล่าวใส นินมติ กินสุขท้องสงบให้รับบาตรในวันรุ่งขึ้น แล้วดนกั กรวลากลับไป ฝ่ายพระเณรเป็นเจ้าวาสท่านยังเป็น ปฏิสนู จิตใจเกิดความคิดผิดไม่ว่าจะ คิดว่ากุมพีนี้ถูกพระอานสุดาอย่าให้แตกกับเราเสียแล้ว ถ้าหากเธออยู่ในวิหารนี้ กุมพีคงจะเลิกเลื่อนใส่เรา จึงเกิดความไม่พอใจในพระเณรวนั เมื่อถึงเวลาพระเณร มาปรุนนิมิตก็ไม่พอด้วย พระเณรผู้นำพาทุก พระจิตของกุฏิผู้อื่นเป็นเจ้าวาส แล้วคำนี้ว่าพระเณรนี้ไม่ดีทราบถึงการที่เราเจาะอาสะและสิ้นแล้ว ไม่มีความหวังในตระกูล ในลาน แล้วท่านก็ กลับไปอยู่ของตน นั่งพินอรมาบัติอย่างมี ความสุข วันรุ่งขึ้น ท่านเจ้าวาสกิตตะมังด้วยหลังเสี้ เคาะประตูด้วยเสียง แล้วไปสู่เรือนของกุมพี กุมพีพิรีบับต นินมติให้มัน เหตุอันใดบ้าง ก็กล่าวตาม จะกล่าว “อา” อนไม่ทราบแน่ใจ บางครั้งอาจจะรับบาตรด้วยความน้ำใจ ดีใจไปก็อธิษฐานเดินโคกไปด้วยความ วิริยะ ถ้ากิพันนั้นได้บรรจบปายนี้ เดี๋ยก็ ก็ติดใจ เมื่อจะจับอุฏฺฐารออกจากกุฏิ เห็นจะ ไม่ไป หากหากเราทำบาปสันนิบากอีกเดี๋ยว ความจะตกอีกเหมือนกัน เราควรทิ้งข้าวปลายสี่ไหนดีหนอ” ครั้นเดินผ่านมาเมื่อไฟกำลังไหม้อยู่ ก็คลุยถ่าน ขึ้น แล้วเท้าขาวปลายลงไป จัดแจงกลบด้วยก้อน ถ่านเสร็จเรียบร้อยแล้วจึงเดินกลับวิหาร เมื่อไม่เห็น กิพยอกคันตะจึงได้กล่าวว่า ตายแล้ว เรา ทำกรรมหนักเสียแล้ว กิพยนี้คงเป็นพระ ชีวาทัน ถึงรู้ด้วยซ้ำของเราแล้วไปเสียอีกเป็น แน่ โอ เพราะท้องเป็นหนห เราขากรรมอันไม่สมควร เลย ทันได้น้องความเสียใจอย่างใหญ่หลวงก็เกิดขึ้น แก้กรรมนัน กรรมที่ทำกับพระคุณอคิษได้ให้ ผลในวันนี้เท่านั้นเอง คือเกิดความเร่าร้อนอยู่ตลอด เวลา อยู่มาไม่นานก็ยไปบังเกิดในหนานรก
แสดงความคิดเห็นเป็นคนแรก
Login เพื่อแสดงความคิดเห็น

หน้าหนังสือทั้งหมด

หนังสือที่เกี่ยวข้อง

Load More