กรรมและผลกรรมในชีวิตมนุษย์ : หน้า 19/40

รัฐนันต์กันกรมให้คุณอยู่หลายแสนปี !! พ่อเล่า คำอาไว้ ดังนี้คนที่สร้างกรรมที่เป็นบทของผลกรรมยังนำไปให้มนุษย์ไม่เคยได้รับอาหารอิ่มท้องสักวันเดียวจนถึงวันจะตาย จึงได้กินอิ่ม คือกินกนแน่นท้องอยู่วันนึงถ้าจากเกิดเป็นยักษ์ ก็ติกเป็นสุขปี ๑๐๐ ชาติ เมื่อเกิดเป็นสุขปี จะได้กินอิ่มท้องวันเดียวในวันสุดท้ายของชีวิตเท่านั้น จิตจากเป็นสุขนี้ ก็มาเกิดในงเทพคนเชิญใจ ตระกูลหนึ่งในแวนการี มีนามว่า มิตตพิหนทุก นับแต่วันที่เกิดมา ตระกูลดีงยากจนหนกลงไปอีก แม้แต่ข้าวปลายข้าวครึ่งท้องก็ไม่เคยได้ ด้วยเหตุนี้พ่อแม่ของเขาไม่สามารถจะทนทุกข์ชัน เกิดแต่ความมอยากได้ จึงพูดว่า “ลูกเอ๋ย เจ้าจะไปหากินเองเถิด” เมื่อมิตตพิหนทุกไม่มีก็พากอาศัย ก็ท่องเที่ยวไปจนถึงเมืองพวนดี ในเมื่อนั้น พระโพธิสัตว์เองพระราชเป็นอาจารย์ตดฅ ปโมกข์ สอนศิลปะเก่านพ ๕๐๐ เมื่อต้นชาวเมืองพาราณสีให้ทุนศึกษาแก่คนเชิญใจ ให้โอกาสศึกษาศิลปะ เด็กคนนี้มีโอกาสได้ศึกษาศิลปะ แต่ด้วยความเป็นเด็กที่หยาบกระด้าง ไม่อยู่ในโอวาท เที่ยวซักต่อเกะกะไปทั่ว แม้พระโพธิสัตว์จะเตือนสั่งสอนไม่เชื่อฟัง เมื่อเจริญเติบโตขึ้นจึงเป็นคนไม่เหลา วันหนึ่งเขาหนีเที่ยวไปร่วมบ้านชายแดนตำบลหนึ่ง ได้รับจ้างเป็นคนเลี้ยงชีวิต และได้หญิงเชิญใจคนหนึ่งในหมู่บ้านนั้นมาเป็นภรรยาอยู่ด้วยกันมีลูก ๒ คน แต่ด้วยกรรมเก่าของมิตตพิหนทุกเป็นต้นเหตุให้ชาวบ้านชายแดนถุกฎราชทัณฑ์ ถึง ๙ ครั้ง ไฟไหม้บ้าน ๙ ครั้ง บ่อย้ำพ่งอีก ๗ ครั้ง เราจะเห็นว่า กฎแห่งกรรมไม่ได้กว้างใครเลย ผู้ที่ทำกรรมไม่ว่าจะเป็นสมณะหรือราวาส ย่อมเป็นผู้รับผลกรรมั้น และให้ผลอย่างต่อเนื่องนานจนเบื่อหน่าย เหมือนเรื่องที่หลวง