ธรรมะเพื่อประชาชน : หน้า 33/44

ธรรมะเพื่อประชาชน อาศย์มานะเพื่อสละมานะ โกธรให้เกิดขึ้นได้ สำหรับผู้มีปัญญาจะอาศัยความมานะสร้างความดีให้ยิ่งๆ ขึ้นไป เพื่อจะได้ละ มานะออกจากใจ ดังเรื่องของคู่อิฐสักกะ ดังนี้ ในกลายอยู่ ร่วมกันนั้น เราอาจลักเลี่ยงการ กระทบกระทั่งที่เกิดขึ้นได้ง่าย ขึ้นอยู่กับใครจะ ฝึกฝนมาได้ดีกว่ากัน สามารถระงับอารมณ์โกรธ หรือความไม่พอใจได้ ความโกรธอาจไม่เป็นเรื่อง เลวร้ายเสมอไป บางครั้งอาจเป็นแรงขับดันให้คน เราทำงานบรรลุผลอย่างที่ทำให้สำเร็จได้ง่าย เพราะ อภัยความมานะพยายาม ความสำเร็จจึงบังเกิด ขึ้นอย่างที่ไม่มีใครคาดถึง ยิ่งใจงามนั้นเป็นสมาธิ ความสำเร็จจึงเกิดขึ้นเร็ว อย่างไรก็ดีอารมณ์ทั้ง หลายที่ไม่ดี สามารถจัดได้ด้วยสมาธิ อีกทั้ง สามารถเปลี่ยนความหงุดหงิดให้มาเป็นความสุข และความสำเร็จได้ด้วย * ในสมยพุทธกาล มีบาญชนะบรรพบุรุษ ศาสนาจารย์อุปกิศจเป็นผู้ปราบ พรหมจรรย์แสดงหา ทางพันทุก® เพื่อคู่นั้นได้เดินทางไปพบกับพระสัมมาสัมพุทธเจ้าในระว่าง ทางอันเป็นเขต เมืองกัลยาณา อุปกิศจะเห็นขาขายแห่งพระจันทร์องค์ของพระผู้ พระภาคเจ้า เกิดความจงใจเดินเข้าไปใกล้ แล้วพลิกพิศดูพระพุทธมิมด้วยความสนเทเหนี้ยนัก พระบรมศาสดาทรงโสมนัสว่าจะด้วยพระเกตุ มาลา ทรงสบจิจรน่าเลื่อมใส พระพักตร์แผ่ผ่องใส ดวงตาเคลิ้มเหม่อล่อพระเศียรสาธ เดาะดอกโกมุทบริสุทธิ์ศรีวรรณะ อุปกิศจจึงมิตร คิดจะวะอ่ารพระเดชแห่งพระบรมศดา มิ ขนชูชื่นตัวสวางกกาย ถึงกับออกปากชื่นชมว่า “อินทรีย์ของท่านผ่องใสยิ่งนัก ดีวิริยาผ่องผ่องงาม บริสุทธิ์ ท่านนี้นามว่าอย่างไร ใครเป็นศิลาดาของ ท่าน หรือว่าท่านได้เล่าเรียนธรรมะในสำนัก อาจารย์ใด เหตุในนาทีจึงรุ่งเรืองด้วยศีล ประหนึ่งมิได้ตรากตรำกันนี้เป็นอับน’” พระสมาสัมพุทธเจ้าทรงปรารถนาอาจยัง คัรทราบผล ทะของอุปกิศจจึงทรงส่งพระ สรุเสียงอันไพเราะ “คู่คำอาศิทธิ ตา ดาคตเป็นผู้ ไม่ชอบคนด้วยกิเลส ละแล้วซึ่งบาปกรรมทั้งหลาย ดับสูญซึ่งกิเลสตนทำลายตนเองดีอย่างไรเป็นศาลาดของ ท่าน หรือว่าท่านได้เล่าเรียนธรรมะในสำนัก อาจารย์ใด เหตุในนาทีจึงรุ่งเรืองด้วยศีล ประหนึ่งมิได้ตรากตรำกันนี้เป็นอับน’” พระสมาสัมพุทธเจ้าทรงปรารถนาอาจยัง ศรัทธาปลา ทะของอุปกิศจึงทรงส่งพระ สุรเสียงอันไพเราะ “คู่คำอาศิทธิ ตาดาคตเป็นผู้ ไม่ชอบคนด้วยกิเลส ละแล้วซึ่งบาปกรรมทั้งหลาย ดับสูญซึ่งกิเลสตนทำลายตนเองดีอย่างไรเป็นศาลาดของท่าน หรือว่าท่านได้เล่าเรียนธรรมะในสำนัก อาจารย์ใด เหตุในนาทีจึงรุ่งเรืองด้วยศีล ประหนึ่งมิได้ตรากตรำกันนี้เป็นอับน’