การหยุดที่มัชฌิมา : หน้า 42/78

ไปหยุดอยู่ที่ศูนย์กลางนั้นแหละได้ชื่อว่ามัชฌิมามัชฌิมานะ พอหยุดก็หมดดี หมดซัวไม่ดีไม่ชั่วกัน หยุดทีเดียว พอหยุดจัดเป็นบุญก็ไม่ได้ พอหยุดจัดเป็นนาบก็ไม่ได้ จัดเป็นดีมี่ไม่ได้ ชั่วก็ไม่ได้ ต้องจัดเป็นกลาง ตรงนั้นแหละกลาง ใจหยุดก็เป็นกลางที่เดียว นี้ที่พระองค์ให้เนียบกับองคุลิมาลว่า สมณะหยุด สมณะหยุด พระองค์ทรงเหลียวพระพักตร์มา สมณะหยุดแล้ว ท่านก็หยุด นี้ต้องเอาใจไปหยุดตรงนี้ หยุดตรงนั้นถูกมัชฌิมาปฎิปทาที่เดียว พอหยุดแล้วก็ตั้งใจอันนั้นที่หยุดนั้นอย่าให้กลับมาไม่หยุดอีกนะ ให้หยุดไปเท่าตื่นนั้นแหละพอหยุดแล้วก็ตั้งใจอันนั้นที่หยุดนั้นอย่าให้กลับมาไม่หยุดอีกนะ ให้หยุดไปเท่าตื่นนั้นแหละ พอหยุดแล้วก็ถามว่าหยุดลงไปแล้วยังตามอัตรก็ตามถกสมาณโยคมีไหม ยินดีในรูป เสียง กลิ่น รสด สัมผัส ตัวรูป เสียง กลิ่น รสด สัมผัส ยินดีไหม ไม่มี นันกามสุขอลิวนโยคไม่มี ลาบากไร้ประโยชน์ไม่มี หยุดตามปรกติ ของเขาไม่มี ทางเขาไม่มีแล้ว เมื่อไม่มีทางดังกล่าวแล้ว นี้ตรงนี้แหละที่พระองค์ทรงรับสั่งว่า ตภาคเตน อภิสัมพุทธะ พระตภาคตเจ้รู้แล้วด้วยปัญญายิ่ง ตรงนี้แห่งเดียวเท่านั้น ตั้งนี้นี้แหละครึ่งถึงพระอรหัตผล ที่จะจะแสดงวิธีตรัสรู้เป็นอนาคดับไป ถ