บทเรียนเกี่ยวกับบุญและบาป : หน้า 57/68

ที่นี่คือข้อความที่ถูกสแกนจากภาพ: ตั้งแต่ยังอยู่บ่อย บุญเป็นอาหารของมนุษย์ แต่เป็นอาหารใจเช่นเดียวกันที่เป็นอาหารของเทวดา คนเรา มี 2 ส่วน คือ กายกับใจ ข้าวเป็นอาหารหล่อเลี้ยงกาย บุญที่ได้เป็นอาหารสำหรับ หล่อเลี้ยงใจ รถจะเล่นไปได้ต้องมีอาหาร 2 ส่วน คือ น้ำมันเชื้อเพลิงส่วนหนึ่งและไฟฟ้าในแบตเตอรี่ อีกส่วนหนึ่ง ถ้ามีน้ำมันแต่ไม่มีไฟฟ้าในแบตเตอรี่ รถก็เล่นไม่ได้ มีไฟฟ้าเต็มแบตเตอรี่ แต่ไม่ได้เติมน้ำมัน รถก็เล่นไม่ไปเช่นกัน ต้องมีครบทั้งสองอย่าง รถจึงจะเล่นไปตามที่ต้องการได้ คนก็เช่นกัน กินข้าวได้แต่ว่าขาดความอดทน ถ้ามีบุญแต่ไม่ยอมกินข้าวก็ต้องตาย เหมือนกัน ต้องมีครบ 2 ส่วน ชีวิตจึงจะดำรงอยู่ได้ มีกรรมเป็นที่พอใจที่กล่าวข้างต้น คือ มีบุญเป็นที่พอใจ ส่วนมีบาปเป็นที่พึ่งอาศัย ก็เช่นกัน เคยเห็นไหมบางคนอายุยืน แต่ว่าอนิจจัยอยู่บ่อยครั้ง บางคนอายุยืน แต่ว่าอนิจจายังอยู่ในเตียง นอนมาเป็น 10 ปี เป็นอย่างไร้ร้อนบ้าง เป็นอ้อมพาตบาง ลูกก็ไม่ยินเต๋าไม่ตาย อย่างนี้เป็นผลของบาป เลี้ยง บาปกรรมที่ไใจในอดีตตามมาส่งผลเลี้ยงไว้ให้ไม่ตาย แต่ด้วยความเดือดร้อน ทนทุกข์ทรมาน คนเรามีกรรมที่เป็นบุญเป็นบาปเป็นที่พอใจของคนคนนั้น ใครทำบาป บาปก็เลี้ยง ใครทำบุญ บุญก็เลี้ยง คนอายุยืนมี 2 จำพวก อายุยืนเพราะบาปก็มี มีชีวิตยืนยาวแต่ อยู่ไม่เป็นสุข ขณะเดียวกันบุญอายุยืนและสุขภาพพลามัยแข็งแรงดี เรื่องเลวร้ายก็ไม่อาจ นึกได้แต่เรื่องดี ๆ ตื่นเช้ามาก็คิดแต่จะสร้างบุญสร้างกุศลกันไป จนที่คนนี้นั้นมาคิดที่จะก่อกรรมก่อเวรใหญ่ว่าจะว่ายังไง ยัง ก็มิ่ง กระสิสม, เราทำกรรมได้ไว้ กลายฉัน วา ปาปะกัง วา, ดีหรือชั่วดีที่สุด ตัสสะ ทายาโท ภวสาสมิ, เราจะต้องเป็นผู้รับผลของกรรมนัน ตรงนี้ให้ดูดี กรรมอ่อนหัวค่าแล้ว:ตื่นขึ้นมาทำกรรมอ่อนดีกว่ากรรมอ่อนดีกว่ากรรมอ่อนดีกว่ากรรมอ่อนดีกว่ากรรมอ่อนดีกว่ากรรมอ่อนดีกว่ากรรมอ่อนดีกว่ากรรมอ่อนดีกว่ากรรมอ่อนดีกว่ากรรมอ่อนดีกว่ากรรมอ่อน พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงสอนให้ดูความแก่ ความเจ็บ ความตาย ความพลัดพราก แล้ว ให้ดูกรรมที่ทำตั้งแต่ตื่นนอนถึงนอน ต้องทบทวนกรรมคือบุญบาปที่ตัวทำเอาไว้ ต้องเตือนตัวเองอย่างนี้ จึงจะเป็นผู้ให้โอกาสตัวเองได้พัฒนาตนเองได้จริง