ความเชื่อในพระเจดีย์และพระพุทธคุณ : หน้า 10/80

ให้เลื่อมใสในพระเจดีย์และระลึกถึงพระพุทธคุณ ปฏิมา เพื่อเป็นเครื่องรำลึกนึกถึงพระปัญญาธิคุณ พระบริสุทธิคุณและพระมหากรุณาธิคุณที่มีต่อ สรรพสัตว์ทั้งหลาย อันจะเป็นมหานิสงส์ที่จะทำให้ ผู้สร้าง ได้เข้าถึงมนุษย์สมบัติและสวรรค์สมบัติไป ทุกภพทุกชาติ ไม่พลัดไปเกิดในอบาย เมื่อบุญ เต็มเปี่ยมก็ได้นิพพานสมบัติ คือหมดกิเลสเป็น พระอรหันต์ การปรารภเหตุพระสัมมาสัมพุทธเจ้า แล้วหา โอกาสสั่งสมบุญนั้น นับว่าเป็นการดำเนินตามแบบ อย่างของบัณฑิตทั้งหลายในปางก่อน เหมือนดัง เรื่องของนักบวชนอกศาสนาท่านหนึ่งชื่อ เทวละ เป็นดาบสที่เคร่งครัดในการบำเพ็ญตบะ จนได้ อภิญญา ๕ สมาบัติ ๘ ท่านเป็นผู้มีอานุภาพมาก สามารถเหาะเหินเดินอากาศได้ มีลูกศิษย์ ๘๔,๐๐๐ คน คอยอุปัฏฐากรับใช้ทุกอย่าง มีที่จงกรมที่ อมนุษย์เนรมิตไว้ให้ อาศัยอยู่ที่ภูเขาหิมพานต์ วันหนึ่งเทวลดาบสได้ระลึกชาติไปดูว่า ใน โลกนี้มีใครที่เป็นผู้วิเศษหรือมีอานุภาพมากกว่า ท่านบ้างไหม ก็พบว่าพระสัมมาสัมพุทธเจ้าเป็นผู้เลิศ ที่สุด ประเสริฐที่สุด จึงคิดจะสร้างบุญใหญ่ ด้วยการ ก่อเจดีย์ทรายเพื่อถวายเป็นพุทธบูชา จากนั้นได้ รวบรวมดอกไม้นานาชนิดมาบูชาพระเจดีย์ ทำจิต เมื่อจิตใจเบิกบานผ่องใสดีแล้ว ก็กลับเข้าไปสู่อาศรม ส่วนศิษย์ทั้งหมดสงสัยในกิริยาที่อาจารย์ทำความ นอบน้อมในเจดีย์ทรายนั้น จึงพากันซักถามด้วย ความอยากรู้อยากเห็น ท่านจึงถือโอกาสเล่าสิ่งที่ กระทำให้ลูกศิษย์ฟัง ลูกศิษย์ทั้งหลายต่างแปลกใจไปตามๆ กัน คิดว่าอาจารย์เป็นใหญ่ที่สุด แล้วทำไมจึงต้องก่อ สถูปเจดีย์ขึ้นมากราบไหว้อีก อาจารย์ตอบให้หาย สงสัยว่า “พวกท่านพูดอะไรอย่างนั้น พวกท่านเอา CB .0 یه