การทำกรรมและผลของกรรมในชีวิต : หน้า 26/34

เจ้าของบ้านก็ออกคำสั่งว่า “ถ้าอย่างนั้นก็ไปหาซื้อ (เนื้อวัว) จากที่เขาฆ่าสิ ไปเอามาให้เพียงพอกับการเลี้ยงแขก” คือ สั่งทางอ้อมแบบนี้ คนรับใช้ก็ไปจัดการเอาเพื่อมาทําอาหาร เลี้ยงแขกเหรื่อในวันนั้นได้สำเร็จ นับจากวันนั้นเป็นต้นมา ผู้เป็นภรรยาเจ้าของบ้านก็ไม่ สบายใจเกี่ยวกับเรื่องนี้ เพราะปกติเป็นคนใจดี เป็นคนใจบุญ ชอบช่วยเหลือเกื้อกูลญาติมิตร มีจิตเมตตาต่อผู้อื่นอยู่แล้ว การออกคำสั่งให้ไปฆ่าสัตว์ใหญ่เพื่อนำมาเป็นอาหาร จึง เป็นเรื่องฝังใจอยู่เรื่อยมา บุญกุศลก็ทำมาตลอด จนกระทั่ง ละจากโลกในชาตินั้น เมื่อละจากโลกมนุษย์ในชาตินั้นแล้ว ด้วยผลบุญที่ สั่งสมไว้ตามมาให้ผลก่อน บาปอกุศลจึงยังไม่ได้ช่องที่จะพา ไปอบาย แต่วิบากกรรมที่มีความไม่สบายใจจากการสั่งฆ่า วัวยังสั่งสมอยู่ในจิต นับตั้งแต่ชาตินั้นเป็นต้นมา เมื่อได้เกิด เป็นมนุษย์จะอายุสั้นทุกชาติ นี่เพิ่งผ่านมาได้ ๑๐๐ ชาติ จะ ต้องใช้กรรมมีอายุสั้นเช่นนี้อีก ๔๐๐ ชาติ เมื่อครบ ๕๐๐ ชาติแล้วจึงจะใช้กรรมนี้หมด หรือถ้าชาติใดชาติหนึ่งตั้งใจ ปฏิบัติธรรมจนเข้าถึงพระธรรมกายภายใน มีกระแสบุญ มากพอ วิบากกรรมนี้จึงจะตามให้ผลไม่ทัน หรือชาติใดชาติ หนึ่งได้พบพระสัมมาสัมพุทธเจ้าแล้วได้ฟังธรรมได้บรรลุธรรม คือเข้าถึงธรรมกายอรหัตเป็นพระอรหันต์ได้แล้ว จึงจะพ้น จากกรรมนี้ คุณศิวาพรชดใช้กรรมมาแล้ว ๑๐๐ ชาติ เหลืออีก ๔๐๐ ชาติ ในชาตินี้ก็เป็นคนรักบุญ ใจบุญ ใจดี ชอบช่วยเหลือ เกื้อกูลญาติสนิทมิตรสหาย แล้วก็รักการปฏิบัติธรรม ขยัน ทํางาน ทํามาหากิน แม้ว่าจะกลับถึงบ้านที่ ๒ ยังนั่งสมาธิ ต่อถึงตี 4 บางครั้งก็เห็นแสงสว่าง บางครั้งก็เห็นดวงธรรม บางครั้งเห็นองค์พระแต่ยังไม่มั่นคง เดี๋ยวเห็นเดี่ยวหาย แต่ ก็มีความสุขในการนั่งสมาธิเรื่อยมา จนกระทั่งคืนวันที่ ๑๓ กันยายน พ.ศ. ๒๕๕๕ กรรม ปาณาติบาตตามมาตัดรอน ในขณะที่กำลังหลับอยู่ด้วย ความอ่อนเพลีย กระแสวิบากกรรมมาจรดกันพอดี เพราะ เวลาหลับก็หลับที่ศูนย์กลางกายฐานที่ ๗ อยู่แล้ว พอดวง ตายมาจรดเข้าก็ดึงเอาดวงธรรมที่ทำให้เป็นกายมนุษย์ หยาบฐานที่ 5 ขึ้นมาฐานที่ ๗ แล้วก็ดับวูบไปตรงนั้นเลย (ไม่มีอาการกระตุกของลมหายใจ ๓ เฮือก เพราะกำลังหลับ อยู่ด้วยความอ่อนเพลีย พอจิตดับวูบ กายมนุษย์ละเอียดก็ หลุดออกจากกายมนุษย์หยาบไปเลย) พอกายมนุษย์ละเอียดหลุดออกมาก็ยังไม่รู้ว่าตัวเองตาย มารู้ตัวก็ตอนได้เห็นร่างเดิมของตัวเอง แล้วสมาชิกในบ้าน มาห้อมล้อมร่างนั้นอยู่ แต่เข้าไปพูดกับใครก็ไม่มีใครพูดด้วย เมื่อรู้ตัวว่าตายแล้ว เนื่องจากเป็นผู้มีใจอยู่ในบุญ