โก้: การกลับคืนสู่เส้นทางชีวิต : หน้า 26/75

วันนี้..ผมไม่ใช่คนเลว “โก้” หนุ่มน้อย ที่ขว้างอนาคตตัวเองทิ้งไปกับมือ และสวมกอด ความไม่ดีไว้อย่างแนบแน่น..วันนี้เขาได้มายืนอยู่ตรงนี้! และพร้อมจะสารภาพ เรื่องราวชีวิตของตัวเองอย่างหมดเปลือก เป็นความลำบากใจไม่น้อยที่ต้องเสนอเรื่องราว ที่เด็กหนุ่มคนนี้ อยากลืมที่สุด เพราะมันเป็นเรื่องที่ ไม่น่าประทับใจอะไรเลยในชีวิต อีกทั้งไม่มีใครในโลก ที่อยากประกาศความไม่ดีของตัวเองต่อสาธารณชน เช่นนี้ แต่หลังจากที่ได้จับเข่าพูดคุยกันเรามีความคิด อย่างหนึ่งที่ตรงกันว่า หากเรื่องนี้ถูกนำเสนอออกไป มันอาจไม่ได้เป็นแค่บทเรียนที่ดีเท่านั้น แต่อาจเป็น ตัวบ่งชี้การตัดสินใจของหลายคนที่กำลังเลือกหนทาง ชีวิตที่ถูกต้องให้กับตัวเอง โก้ หรือ กัมพล ชำนวญ นักศึกษาปี ๒ แห่ง มหาวิทยาลัยขอนแก่น “ผมเกิดในครอบครัวที่ไม่ได้ด้อยโอกาสแต่ อย่างใด เพราะคุณพ่อเป็นตำรวจ ส่วนคุณแม่ทำ อาชีพค้าขาย ซึ่งท่านทั้งรักทั้งสนับสนุนผมทุกด้าน อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง อีกทั้งผมก็เป็นเด็กหัวดี สอบ ได้ที่ ๑-๒ มาโดยตลอด แต่ช่วง ม.ปลาย ผมเริ่มติด เกมออนไลน์ที่ได้รับความนิยมสูงสุดเกมหนึ่งที่ทุกคน เรียกมันว่า แร็กนาร็อก เกมนี้มีแรงดึงดูดบางอย่าง เหมือนทำให้ผมหลุดเข้าไปอยู่ในโลกมายา ที่เต็มไป ด้วยสิ่งเร้า โดยมีเราเป็นตัวหนึ่งในเกม ซึ่งชี้แพ้ชนะ กันด้วยระดับความสามารถของตัวละครในเกม จน ผมเกิดความรู้สึกที่ต้องตอกย้ำกับตัวเองตลอดเวลาว่า จะต้องชนะเท่านั้น และความรู้สึกเช่นนี้ ก็ทำให้ผม เล่นจนลืมวันลืมคืน แบบไม่มีใครหยุดผมได้ ผม เล่นได้แบบไม่หลับไม่นอน ๓ - ๔ วันติด ๆ กัน เล่น ๗๐ ติดต่อสอบถาม INFORMATION ชั่วโมงอย่างต่อเนื่อง จนผมหมดเงินไปกับเกม นี้เป็นแสน” เอาเงินที่ไหนไปเล่น !?! "ผมโกหกพ่อแม่ โดยขอเงินท่านไปเรียนพิเศษ แม้ในชีวิตผมจะไม่เคย และไม่ชอบการเรียนพิเศษเลย แล้วผมก็ต้องเอาเงินมาจ่ายให้กับเกมจนหมด ทั้งๆ ที่ผมก็รู้ว่า ทำอย่างนี้ไม่ช่วยให้อนาคตดีขึ้น จนการ เรียนตอนนั้นเริ่มตก แต่ด้วยความที่หัวดีเป็นทุนเดิม ผมใช้เวลาก่อนสอบเอ็นทรานซ์เพียงอาทิตย์เดียว มุอ่านหนังสือ จนสุดท้ายก็สอบติดวิศวะฯ บางมด” เรื่องนี้ไม่ใช่ปาฏิหาริย์ แต่นับว่าเป็นโชค ที่โก้ กลับลำได้ทัน แต่โก้..จะกลับลำได้ตลอดไปรึเปล่า! “พอเอ็นฯ ได้คณะวิศวะ ผมใช้ชีวิตดื่มกิน อย่างเต็มสตีม ไปกับกลุ่มเพื่อนเที่ยวแถวสะพานพุทธ แทบทุกคืน ผมเมาอย่างสุดเหวี่ยง วันไหนไม่ได้ไป ก็ตั้งวงดื่มเหล้ากันหน้ามหาวิทยาลัย ตอนนั้นในหัว ผมมันดิ่งให้กับความมันของชีวิต มันเป็นช่วงชีวิตที่