การปล่อยสัตว์เพื่อสร้างบุญและการมีอายุยืนขี้น : หน้า 40/75

วัตถุประสงค์ของการกระทำทั้ง ๓ ประการนี้ คือ ตัวของเราเองอยาก จะเอาบุญ ส่วนสัตว์นั้น เราอยากจะให้มันพ้นจากความตาย อยากจะให้มันพ้น จากที่คุมขัง มันจะได้มีโอกาสตายตามอายุขัยที่แท้จริงของมัน... ๒. อยากให้สัตว์นั้นพ้นจากที่คุมขัง อยากได้บุญจากการปล่อยสัตว์นั้น บุญที่เกิดจากการปล่อยนก ปล่อยปลานั้น มี ๓. หลักง่ายๆ ว่า ๑) หว่านพืชเช่นใด ย่อมได้ผลเช่นนั้น การช่วยให้สัตว์มีอายุยืนยาวต่อไป เมื่อบุญส่งผล ก็จะทำให้เรามีอายุยืนยาวบ้าง เพราะว่าเราก็กลัว ตายเหมือนกัน ๒) ตัวเราเองก็กำลังติดคุกอยู่ พวกเรา สามารถมองเห็นได้ชัดเจนว่า ปลาถูกขังอยู่ในถัง นกถูกขังอยู่ในกรง ถ้าไม่มีใครปล่อยมันออกไป มัน ก็คงต้องทรมานอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งตาย แม้ตัวเราเองก็กำลังถูกขังอยู่เหมือนกันแต่เรา มองไม่ออกว่า โลกที่เราอยู่นี้ คือ คุกใบใหญ่ ที่ขัง เราเอาไว้จนดิ้นไม่หลุด ตราบใดยังไม่หมดกิเลส เราก็ออกจากคุก คือโลกนี้ไม่ได้ ต้องปราบกิเลสจนหมดสิ้นแล้ว อย่าง พระสัมมาสัมพุทธเจ้า อย่างพระอรหันต์ ถึงจะหลุด ออกไปจากโลกนี้ได้ เมื่ออยากจะมีชีวิตที่อิสรเสรี เพราะฉะนั้น เบื้องต้นที่จะต้องทำ ก็คือ การให้ชีวิตสัตว์เป็นทาน เพื่ออายุของเราจะได้ยืนยาว จะได้มีโอกาสสร้างบุญ ต่อไปอีกมากๆ และมีโอกาสแก้ไขนิสัยที่ไม่ดีให้หมด ไป จะได้พ้นจากความทุกข์เสียที เพราะถ้ายังอยู่ในโลก ก็ต้องมีการกระทบ กระทั่งกับคนนั้น กับคนนี้ ทั้งในที่ทำงานบ้าง ในครอบครัวบ้าง เมื่อไม่อยากให้เกิดการกระทบ กระทั่ง จนกระทั่งเกิดการบีบคั้นต่อการสร้างความดี ของเรา อย่างนั้นก็ต้องสร้างบุญให้ยิ่งๆ ขึ้นไป วันนี้มาเจอปลา เจอนก ถูกเขาจับมากักขัง เอาไว้ อยากจะเอาบุญกับเจ้าพวกนี้แหละ ว่าแล้วก็ ซื้อมันแล้วปล่อยไป วัตถุประสงค์ของการกระทำทั้ง ๓ ประการ นี้ คือ ตัวของเราเองอยากจะเอาบุญ ส่วนสัตว์นั้น เราอยากจะให้มันพ้นจากความตาย อยากจะให้มัน พ้นจากที่คุมขัง มันจะได้มีโอกาสตายตามอายุขัย ทีแท้จริงของมัน นี่คือวัตถุประสงค์ของเรา แต่สิ่งที่เราลืมนึก ไปก็คือ พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงให้หลักเอาไว้ว่า สัตว์โลกก่อนตายถ้ามีใจผ่องใสย่อมมีสุคติเป็นที่ไป แต่ว่าถ้าใจขุ่นมัวละก็ ย่อมมีทุคติเป็นที่ไป เพราะฉะนั้น ไม่ว่าจะเป็นปลา นก หมู หมา กา ไก่ก็ตาม ถ้าตายตามธรรมชาติของมัน ไม่ได้ ถูกทรมานก่อนตาย มันก็ไม่ต้องไปจองเวรใคร ใจ ของมันก็ไม่ขุ่น ไม่มืด ไปกว่าที่เป็นอยู่เดิม แต่ว่าถ้าเจ้าปลาพวกนั้นถูกทุบหัว เจ้านก พวกนั้นก็ถูกเชือดคอ ต้องเจ็บ ต้องทรมานก่อนตาย มันก็จะผูกเวรผู้ที่ทุบหัว ผู้ที่เชือดคอมัน “เอาเถอะ ข้าไม่ได้กลับมาฆ่าเอ็งบ้างก็แล้วไป” นี่คือความ พยาบาท ผูกเวร ที่เกิดขึ้นมาในใจของสัตว์ก่อนที่ จะตาย ความพยาบาทผูกเวรนี้เองที่ทำให้ใจของสัตว์ นั้นขุ่นมัวยิ่งกว่าตามธรรมดาที่เป็นอยู่ ละโลกไปแล้ว ก็มีโอกาสไปนรก ต้องทุกข์ทรมานหนักยิ่งขึ้นไป