การฝึกใจให้หยุดนิ่ง : หน้า 22/76

๒๐ พระธรรมเทศนา ochrying หยุดกับนิ่ง เป็นสิ่งสำคัญที่สุดในชีวิต เรียบเรียงจากพระธรรมเทศนาพระราชภาวนาวิสุทธิ์ (หลวงพ่อธัมมชโย) การฝึกใจให้หยุดนิ่งเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด ในชีวิต อย่าให้มีสิ่งใดมาเป็นอุปสรรคต่อการฝึกใจให้ หยุดนิ่ง ไม่ว่าจะเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้า เจ็บไข้ได้ป่วย หรืออ่อนเพลียเพียงไรก็ตาม ให้ลงมือนั่งสมาธิไปเลย กำหนดจิตว่า เราจะหยุดจะนิ่งให้ได้ พอเราตั้งใจ แน่วแน่อย่างนี้ ไม่ช้าความเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าก็ จะหายไป เปลี่ยนมาเป็นความสุข แม้ความทุกข์ ทรมานที่เกิดจากโรคภัยไข้เจ็บก็จะเลือนหายไป เหมือนผู้ป่วยคนหนึ่งเป็นโรคมะเร็ง หมอบอกว่าจะ มีชีวิตอยู่อีกไม่กี่เดือนก็จะต้องตาย ให้ร่ำลาหมู่ญาติ เพื่อเตรียมตัวเตรียมใจให้พร้อม คนป่วยฟังแล้วใจ ก็เศร้าหมอง เพราะไม่รู้ว่าตายแล้วจะไปไหน ชีวิต ในสัมปรายภพจะเป็นอย่างไรก็ไม่รู้ จึงมีความ กังวลมาก ทุกข์ทั้งกาย ทุกข์ทั้งใจ เป็นทุกข์ซ้อนทุกข์ ทุกข์ยกกำลังสอง แต่เมื่อได้ยอดกัลยาณมิตรไป แนะนำให้เขาปล่อยวางเรื่องความเจ็บไข้ได้ป่วย เรื่องที่หมอบอก ซึ่งมีแต่จะทำให้เกิดความวิตกกังวล และให้กำหนดจิตตัดใจ ทำใจให้แน่วแน่อยู่ตรง กลางของกลาง ให้หยุดให้นิ่งอยู่ภายในตัว เมื่อตั้งใจทำอย่างจริงจังแล้ว ผลแห่งการ ปฏิบัติอย่างจริงจังย่อมจะปรากฏ แม้ร่างกายสังขาร จะไม่อำนวย จะเจ็บป่วยไข้ด้วยโรคภัยที่ร้ายแรง แต่ก็สู้กำลังใจที่เข้มแข็งแน่วแน่ และการฝึกใจให้ หยุดนิ่งไม่ได้ ในที่สุดก็เอาชนะทุกขเวทนานั้นได้ ใจอยู่เหนือทุกขเวทนา ใจหลุดจากสังขารแห่ง ความทุกข์ทรมานใจหยุดนิ่งเข้าถึงความสว่างภายใน เห็นดวงปฐมมรรค เห็นกายมนุษย์ละเอียด และใน ที่สุดก็ได้เข้าถึงองค์พระธรรมกายในตัว ความสุขก็ พรั่งพรูออกมา จนลืมไปว่าตัวเองเจ็บไข้ได้ป่วย ลืม ไปว่าหมอบอกว่าจะมีชีวิตอยู่ในโลกนี้อีกไม่นาน ลืมทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นความทุกข์ทรมาน มีแต่สุข อย่างเดียว สุขอยู่ในพระธรรมกายที่สว่างไสว ไม่ หวาดกลัวต่อมรณภัย มีจิตใจที่เข้มแข็ง มีปีติเบิกบาน สิ่งที่เหนือธรรมชาติก็เกิดขึ้น ทำให้คำพยากรณ์ของ หมอคลาดเคลื่อนไป จากความรู้ความชำนาญและ ประสบการณ์ของหมอที่บอกว่า คนป่วยจะมีชีวิต อยู่ได้อีกไม่กี่เดือน กลับกลายเป็นว่ามีอายุยืนยาว ต่อมาได้อีก ๑๐ ปี ทำให้หมออัศจรรย์ใจว่า คนไข้