การพูดส่อเสียดและคำหยาบ วารสารอยู่ในบุญ ประจำเดือน กรกฏาคม พ.ศ.2550 หน้า 37
หน้าที่ 37 / 76

สรุปเนื้อหา

การพูดส่อเสียดเป็นการนำความจากกลุ่มหนึ่งไปบอกอีกกลุ่มหนึ่งเพื่อทำลายหรือสร้างความแตกแยก การพูดนี้มี 4 ลักษณะ ได้แก่ การพูดส่อเสียดด้วยตนเอง ชักชวนให้ผู้อื่นพูดส่อเสียด พอใจในการพูดส่อเสียด และกล่าวสรรเสริญการพูดส่อเสียด ส่วนการพูดคำหยาบรวมถึงคำด่า คำประชด คำกระทบ คำแดกดัน และคำสบถ ซึ่งทั้งหมดนี้เป็นอกุศลกรรมบถทางวจีกรรมที่สามารถสร้างความเดือดร้อนในสังคมได้. สามารถศึกษาข้อมูลเพิ่มเติมได้ที่ dmc.tv

หัวข้อประเด็น

-การพูดส่อเสียด
-คำหยาบ
-อกุศลกรรมบถทางวจีกรรม
-ความสัมพันธ์ในสังคม
-การสร้างความสามัคคี

ข้อความต้นฉบับในหน้า

การพูดส่อเสียด การพูดส่อเสียด หมายถึง การที่บุคคลใดนำ ความข้างนี้ไปบอกข้างโน้น เพื่อทำลายคนหมู่นี้ หรือหมู่โน้น หรือยุยงคนให้แตกความสามัคคี หรือ ส่งเสริมหมู่ชนที่แตกกันแล้วให้ชื่นชอบยินดี ให้ เพลิดเพลินในความแตกแยกกัน และรวมถึงการ กล่าวแต่คำที่ทำให้แตกแยกกัน การพูดส่อเสียดนี้ ครอบคลุมถึงการกระทำใน ๔ ลักษณะ คือ การพูดส่อเสียดด้วยตนเอง ๑. ๒. ชักชวนให้ผู้อื่นพูดส่อเสียด ๓. พอใจในการพูดส่อเสียด กล่าวสรรเสริญการพูดส่อเสียด การพูดคำหยาบ การพูดคำหยาบ หมายถึง การที่บุคคลใด กล่าววาจาที่หยาบคาย กล้าแข็ง ทำให้ผู้อื่นระคาย ใจ ข้องใจ เดือดร้อนใจ ทำให้ใกล้ต่อความโกรธ ไม่เป็นไปเพื่อสมาธิ การพูดคำหยาบมีหลายลักษณะ ดังนี้ คือ ต่ำลง ๑. คำด่า คือ คำที่ไม่สุภาพ ที่พูดกดให้ ๒. ประชด คือ คำที่พูดยกจนลอย ๓. กระทบ คือ คำพูดเปรียบเปรยให้เจ็บใจ ๔. แดกดัน คือ คำพูดกระแทกกระทั้น ๕. สบถ คือ คำพูดแช่งชักหักกระดูก อกุศลกรรมบถทางวจีกรรม เช่น การพูดเท็จ การพูดส่อเสียด การพูดคำหยาบ อกุศลกรรมบถ
แสดงความคิดเห็นเป็นคนแรก
Login เพื่อแสดงความคิดเห็น

หน้าหนังสือทั้งหมด

หนังสือที่เกี่ยวข้อง

Load More