ความรักของแม่และความท้าทายของลูก : หน้า 10/20

ด้วยซ้ำ นับแต่วันแรกที่รู้ตัวว่าตั้งท้องท่านก็รักเราเสียแล้ว ประคบประหงม อย่างดี จะกินจะอยู่ระแวดระวังตัวไปหมด แม้ของชอบถ้ารู้ว่าเป็นอันตราย ถึงลูกท่านก็งด ท่านทะนุถนอมเราโดยไม่กังวลว่า เจ้าคนที่อยู่ในท้องโตขึ้น แล้วจะเกเร จะแสบแค่ไหน แล้วพวกเราบางคนโตขึ้นมาก็แสบเสียจน คุณแม่ต้องออกปากว่า “รู้ว่าออกมาแล้วจะเถียงแม่อย่างนี้ แม่ไม่เบ่งออกมาให้ยากหรอก” บนหนักเข้า ลูกหนีออกจากบ้าน แม่ก็น้ำตาตก ไปตามง้อลูกกลับมาอีก นี่แหละแม่คน ถึงรายก็รัก ในปัจจุบันมีลูกบางจำพวกคิดน้อยอกน้อยใจพ่อแม่ ว่าไม่ร่ำรวย เหมือนพ่อแม่คนอื่น เท่านั้นยังไม่พอ เอาปากเป็นหอกเป็นดาบพูดที่ม แทงค่อนขอด ว่าท่านไม่ขยันทำมาหากินบ้าง ทำตัวกระจอกงอกง่อยให้ อายเพื่อนบ้าง บางคนเคี่ยวเข็ญข่มขู่พ่อแม่จะเอาโน่นเอานี่ อาละวาด ตะบึงตะบอน แต่ถึงแม้ลูกจะร้ายกาจเพียงใด ท่านก็สู้หวานอมขมกลืน ใครมาว่าลูกไม่ดี เป็นต้องออกรับป้องกันเต็มที่ ลูกฉันดีๆ วันยังค่ำ แต่บางทีลูกเศรษฐีก็มีปัญหาถมไม่เต็ม เมื่อประมาณ ๗-๘ ปี ที่แล้ว มีเศรษฐีคนหนึ่งมาจากภาคใต้ เดินหน้าแห้งเข้ามาหาอาตมา บอก หลวงพ่อช่วยที ลูกชายเกเรเหลือเกิน นอกจากเกเรแล้วยังเคี่ยวเข็ญพ่อแม่ จะเอานั่นเอานี่ ให้ไปแล้วก็ไปทำเสีย ๆ หาย ๆ บางทีได้ไม่ทันใจก็ด่าพ่อ ด่าแม่เข้าอีก ไม่รู้จะทำอย่างไรกับลูกคนนี้แล้ว อาตมาก็เลยแนะนำเขาไปว่า เนื่องจากลูกยังไม่เคยปฏิบัติธรรม พระคุณแม่ 18 จะแนะนําอะไรมากก็ไม่ได้ จะบอกให้ไปนั่ง หลาย ๆ อย่าง และรักพ่อรัก สมาธิให้ใจใสแล้วไปดูเอาเองว่า พ่อแม่มี ได้ขอคิดอะไร พระคุณอย่างไร จ้างก็ไม่ฟัง ก็ขนาดพ่อแม่ ยังด่าเสียเลย มีหรือจะมานั่งสมาธิ? เอา อย่างนี้ก็แล้วกัน ก่อนกลับภาคใต้คราวนี้ ให้ชวนลูกชายตัวแสบไปสถานเลี้ยงเด็ก กำพร้าที่ปากเกร็ดเมืองนนท์สักครั้ง จะ อ้างว่าอย่างไรก็ตามใจ ให้เขาได้ไปให้ทาน เด็กกำพร้าที่นั่นสักมื้อ แล้วเขาจะเห็นเอง บางทีบุญจะช่วยให้เขาได้คิด แล้วอะไร ๆ จะดีขึ้นเอง เขาทำตามหรือเปล่าก็ไม่รู้ เพราะไม่ได้กลับมาเล่าให้ฟัง แม่สุดหัวใจ ก็เพราะได้ไป เห็นเด็กพวกนี้ ทำไมอาตมาจึงแนะนำให้เขาไปที่นั่น เหตุผลก็คือ อาตมาอยากให้ ลูกชายของเขาได้ไปเห็นคนที่ไม่มีพ่อ ไม่มีแม่บ้าง ว่าเป็นอย่างไร ทารุณ จิตใจขนาดไหน อาตมาได้ข้อคิดอะไรหลาย ๆ อย่าง และรักพ่อรักแม่สุดหัวใจ ก็เพราะได้ไปเห็นเด็กพวกนี้เอง จำได้ว่า ตอนนั้นเรียนมหาวิทยาลัยปีสุดท้าย มีอยู่วันหนึ่งพรรคพวก ชวนไปเลี้ยงเด็กกำพร้าที่บ้านปากเกร็ด ที่นั่นมีเด็กอยู่ประมาณ ๒๐๐-๓๐๐ คน มีพี่เลี้ยงดูแลเด็กสัก ๒๐ คน เฉลี่ยพี่เลี้ยงคนหนึ่งก็เลี้ยงเด็ก๑๐-๑๕ คน พอพวกเราไปถึง เด็ก ๆ พวกนั้นก็วิ่งเข้ามาตะกาย แย่งกันให้อุ้ม แก เรียกนิสิตชายว่าพ่อ เรียกนิสิตหญิงว่าแม่ เล่นเอานิสิตหญิงหน้าแดงไปตาม ๆ กัน เขาสอนให้เรียกอย่างนั้น จริงๆแล้วแกไม่รู้หรอกว่าใครเป็นพ่อ ใคร เป็นแม่ เด็ก ๓-๔ คนตะกายเข้ามากอดเรา ซุกเข้ามาอย่างกับลูกลิง ฟ้อง ว่า ตลอดชีวิตแกไม่เคยได้รับความอบอุ่นเลย อะไรต่ออะไรคงขาดแคลนไป 19 พระคุณแม่