การดูแลและพระคุณของแม่ : หน้า 8/24

ของชาติได้ตลอดมา เคยเจออีกท่านหนึ่ง เป็นผู้หญิง ท่านยังมีชีวิตอยู่ แต่แม่ท่านเสีย แล้วแม่ของท่านพออายุ ๘๐ เดินเหินก็ชักไม่ค่อยคล่อง มีอาการเช ท่าน สั่งนักสั่งหนาเลยเรื่องห้องน้ำ สั่งคนใช้เป็นคำขาดว่า ต้องตามเช็ดห้องน้ำ ให้แห้ง ท่านกลัวแม่จะลื่นในห้องน้ำ คนแก่ถ้าลื่นในห้องน้ำเดียวก็ตาย ล้ม โครมศีรษะฟาดพื้นก็ตาย แล้วท่านสั่งเฉียบขาดเลย แล้วตัวท่านเองถ้าไม่ กำลังติดงานอะไรพันพันจริงๆ ท่านไม่ให้คนใช้พยุงแม่เข้าห้องน้ำหรอก ท่านจะไปพยุงเอง แล้วพอถึงจุดหนึ่งท่านไม่ให้แม่เข้าห้องน้ำหรอก ท่าน เตรียมกระโถนให้แม่ใช้ แล้ววันไหนถ้าท่านไม่ได้ทำงาน ท่านอยู่บ้าน ท่าน จะเอากระโถนไปเทเอง ถามท่านว่าทำไมไม่ให้คนใช้เทกระโถนแทน อันนี้ เป็นเงื่อนนะ ท่านบอกว่าแม ๘๐ แล้ว ทานเทกระโถนของ โรคที่ห่วงที่สุดก็คือพวกกระเพาะ แม่เอง ดูมันทุกวันไป เต็มที่ เราได้เอาไปเทเอง ได้เห็นชัดๆ พวกลำาไสไม่ทํางานหรือทํางานไม่ ว่า ตอนนี้นะท้องไส้แม่เป็นอย่างไร แม่ช่วยตัวเองเริ่มจะไม่ค่อยได้ แล้ว การรักษาสุขภาพตัวเองชักจะไม่ไหว เพราะฉะนั้นเราจะต้องดูจะให้คนใช้ดู มีอะไรเปลี่ยนแปลง ในร่างกายของแม่ ทานรูตลอด นะอย่างไรเสียมันก็รอบคอบไม่เท่าเรา เพราะฉะนั้นท่านเทกระโถนของแม่ เอง ดูมันทุกวันไป มีอะไรเปลี่ยนแปลงในร่างกายของแม่ท่านรู้ตลอด ท่าน ไม่ได้เป็นแพทย์ แต่ว่าเมื่อติดตามสังเกตมากเข้า ๆ ก็จะรู้ ปรากฏว่าแม่ ของท่านกว่าจะละโลกอายุก็ตั้ง ๔๙-๙๐ แนะ นี่เขาทำกันอย่างนี้ ยอมสละความสุขส่วนตัวมาเทกระโถน เพราะ พระคุณแม่ 52 ว่าพระคุณของพ่อของแม่ ถ้าเรานึกให้ดีแล้วพระคุณของท่านมากล้นเหลือ หลายจนกระทั่งกลบความปฏิกูลของอุจจาระของปัสสาวะได้หมด คนอย่างนี้ คนที่มองเห็นพระคุณของพ่อแม่ว่าท่วมท้นแก่ตัวเองอย่างเหลือหลาย จนกระทั่งกลบความปฏิกูลของอุจจาระปัสสาวะได้ แสดงว่าคุณธรรมในใจ ของท่านผู้นั้นไม่เบาเลย แม้เทวดาก็ต้อง เกรงใจ เป็นข้อสังเกต นี่ก็เป็นข้อสังเกตสำหรับคนที่ สำหรับคนที่ดูแล ดูแลแม่ตลอดว่า ไม่มีใครตกต่ำสักคน แมตลอดว่า ไม่มี ใครตกต่ำสักคน ถามว่าทำไมจึงไม่ตกต่ำ ตอบว่าคนอย่างนี้ ต้องเป็นคนละเอียดลออ ถ้าไม่ละเอียด ลออแล้วดูแลแม่ไม่ได้ ท่านชอบเสื้ออะไร ผ้าถุงหรือกระโปรงอะไรยังไง ทรงยังไง ต้องตามท่านให้ทันละ ท่านชอบคุยเรื่องอะไรก็ต้องเออออห่อหมกไปกับ ท่านได้ แล้วคนแก่คุยนี่คุยวนนะ จะเตือนก่อน บางทีเรื่องนั้นท่านคุยให้เรา ฟังตั้งสี่ห้าสิบครั้งแล้ว พอเจอหน้าเราท่านก็คุยใหม่อีกแหละ เหมือนอย่าง กับเป็นเรื่องใหม่ ๆ ที่ท่านเพิ่งนึกได้อย่างนั้น ไอ้เราก็นึกว่าจะมีอะไรใหม่ พอเข้าไปฟัง โถ.. นี่เป็นครั้งที่ร้อยแล้วนี่แต่ท่านลืม เอ้า เราก็ต้องตั้งใจฟัง ถ้าไม่ตั้งใจฟังท่านจะน้อยใจว่า อ้อ..โตแล้ว เดี๋ยวนี้เห็นท่านไม่มีค่า น้อยใจ คนแก่ถ้าน้อยใจเดี๋ยวอายุสั้น พอน้อยใจขึ้นมาไม่อยากอยู่ พอไม่อยากอยู่ ก็เลยไม่อยากกิน นี่ให้น้อยใจไม่ได้ เพราะฉะนั้น ถึงแม้เรื่องท่านพูดซ้ำแล้วซ้ำอีกเป็นร้อยครั้งก็ต้องฟัง ต้องฟังอย่างตั้งใจเสียด้วย แล้วเห็นท่านลืม ๆ หลง ๆ อย่างนี้เถอะ เรื่อง อะไรเมื่อ ๒๐ ปี ๓๐ ปี ท่านเล่าไม่ขาดตกบกพร่องเลยแม้แต่ค่าเดียว ท่านเล่าได้เป็นฉากๆ เชียวนะ 53 พระคุณแม่