อำนาจของสัจจะในคำให้พร : หน้า 56/63

ทาน – บุญ ในที่สุดก็หมดเรี่ยวแรงจะหนี ได้แต่อ้าปากผะงาบๆ ร้องไม่ออก ทำ ท่า จะตายเอาต่อหน้าต่อตา พระองคุลีมาลคิดช่วย แต่ทำอย่างอื่นไม่ได้ จึงกล่าวคำให้พรขึ้น ในคำให้พรนั้นท่านอ้างสัจจะต่อคุณธรรมความดี ที่ท่านมีก่อนว่า “นับแต่เมื่อข้าพเจ้าเกิดแล้วในอริยวงศ์ ได้บวชในสำนัก ของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าจนบัดนี้ ความคิดที่จะเบียดเบียนรังแก สัตว์ แม้สักนิดไม่มีเลย ด้วยสัจจะนี้ขอน้องหญิงจงคลอดบุตรโดย สวัสดีเถิด” พอท่านกล่าวจบ หญิงผู้นั้นก็คลอดบุตรออกมาอย่างง่ายดาย ปลอดภัยทั้งแม่ทั้งลูก เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นก่อนพระองคุลิมาลจะบรรลุ เป็นพระอรหันต์ อำนาจของสัจจะมีความศักดิ์สิทธิ์อย่างนี้ เพราะฉะนั้นเวลา เราจะให้พรใคร ขอให้อ้างสัจจะในคุณธรรม ความดีที่มีอยู่ในตัวเราก่อน อาจจะเป็นสัจจะในการทำทาน เช่น “ด้วยสัจจะที่ได้ตักบาตรแก่พระภิกษุ สงฆ์เป็นประจำมาตลอดปี ขอให้ผู้มาขอพรนี้ จงมีอาหารการกินบริบูรณ์ อย่าได้ขาด” หรือ “ด้วยสัจจะที่เคยตัดใจให้สมบัติเป็นทานโดยง่าย ขอให้ผู้รับพร จงได้สมบัติโดยง่ายเช่นกัน” ถ้าเราไม่ได้ตักบาตรประจำ แต่เข้าวัดปฏิบัติธรรม นั่งสมาธิ สม่ำเสมอตลอดมา ก็อ้างบุญกุศลที่นั่งสมาธิมิได้ขาด ให้บุญกุศลนี้ถึง แก่ผู้มาขอพร ให้เขามีสติปัญญาเฉลียวฉลาด ถ้าเราเคยนั่งสมาธิเห็น องค์พระชัด ก็ขอให้เขา เมื่อปฏิบัติธรรม จงสามารถเข้าถึงองค์พระ โดยง่าย เห็นองค์พระชัดใสเช่นกัน ใครที่เป็นครูบาอาจารย์ อยู่ในฐานะที่ลูกศิษย์ลูกหาจะต้องมา กราบมาไหว้ มาขอมอบตัวเป็นศิษย์บ้าง มาขอพรเพื่อความสุขความ พระภาวนาวิริยคุณ 56 (เผด็จ ทัตตชีโว)