การเสวนาเกี่ยวกับเทวดาและการเห็นจริง : หน้า 19/40

รับฟังได้ แต่โยมอาจจะรู้จักพระองค์ง คงเป็น ๒๐๐-๓๐๐ ปีของเรา ครั้งพูดบ พระองค์ได้แต่งนิยายไปชั่วขณะหนึ่ง เมื่อตั้งหลักได้ ทรงพู ดข้าบ "ท่านก็สบาย" ที่ท่านว่านี้คือสักคู่ก็ไม่ ้เป็นไปได้ แต่โยมเองก็ยังสงสัย เทวดามีจริงหรือ และอย่างที่พระคุณเจ้าบอกว่า เทวดาใน สวรรค์ชั้นต่างๆมีอายุเท่านั้นเท่านี้ จะรู้ได้ อย่างไรเล่าพระคุณเจ้า ว่าสิ่งนั้นเป็นจริงหรือเป็น เท็จ" พระเณรตอบว่า "มหาบพิธ มีบุรุษคนหนึ่ง ตาบอดตั้งแต่เกิด เขาไม่เคยเห็นสีดำ สีขาว สีเหลือง สีแดง ไม่เคยเห็นพระจันทร์ พระอาทิตย์ ถ้า เขาพูดว่า พระจันทร์ พระอาทิตย์ สีเขียว สีแดงไม่มี และผู้ที่เห็นสิ่งเหล่านั้นไม่มี บรรดาตาบอดจะสรุป เช่นนั้นได้ไหมมหาพิธ" พระเจ้าปายสิโดบถ ทันทีว่า "จะสุจริตอย่างไรได้ ท่านก็สบาย เพราะ ว่าสิ่งเหล่านั้นมีอยู่ และผู้ที่มองดูเห็นสิ่งเหล่า นั้น มีเพียงคนตาบอดเท่านั้นไม่เห็น" พระเณรพูด ท่าว่า "มหาพิธก็เปรียบเหมือนคนตาบอดนั่นเอง" แต่พระองค์ปิธีสิ่งที่ไม่จํานวนไม่เชื่อว่าเทวดามีจริงหรือเทวดานั้นดาวดิ่งมีอายุเท่านั้น สภาวะภูมิเป็นเช่นนี้ สิ่งสองเหล่านี้จะเห็น ได้ด้วยมันจักเป็นเนื้อธรรมดานั้นไม่ใช่ แต่ สมนุษรมาณนี้ทอปใจอยูในเสนาะเของเป็นผู้สมอเสมอ เป็น ผู้ไม่ประมาณประกอบความเพียรอย่างสม่ำเสมอ จนกระทั่งบรรลุขึ้นทั้งทัศญาณอันบริสุทธิ์ ที่เกินกว่ากุศลกรรมของหมู่มนุษย์ สมมนุพนธ์ พวกนั้นย่อมแต่เห็นทั้งโลกทั้งโลกหน้า และสามารถ แลเห็นเหล่าสัตว์ผู้ดุจีหรือบุตรได้" พระเจ้าปายสิโกเปรียบเหมือนคนตาบอดนั่นเอง ทรงนั่งงึเป๊ปแต่งไม่ยอมจาม เรื่องอื่นก็ว่า "สิ่งที่ท่านกล่าวมานั้นก็รหวัง แต่โยมเห็นสมดพวกมันเป็นโลกิ เป็นผู้มีสมธรรมอังงาม ตลอดชีวิตได้สง่ แต่คุณความดี เป็นที่เคารพของปวงชนทั้งหลาย แต่สมุนพรานถึงเหล่านักตบ้องก็ไม่ควรความสุขน้อยกว่ายโยม มากมายก่ายกอง ถึงอย่างนั้นโยมก็เห็นเขาอยากิมี ชีวิตอยู่ โยมจึงมีความเห็นว่า เมื่อผ่านเหล่านั้นแน่น