การบรรลุธรรมของพระภิกษุและบทบาทของอุบาสิกา : หน้า 7/112

ได้จริงหรือ” “ลูกเอ๋ย คนที่รู้วาระจิตได้ก็มีถมไปนะ” “ฉันไม่ได้ถามถึงคนอื่น แต่ถามถึงตัวโยมคนเดียว นั่นแหละ” นางมิได้บอกตรง ๆ เพียงตอบเลี่ยง ๆ ว่า "ลูกเอ๋ย ธรรมดาคนที่รู้วาระจิตได้ ก็จะทำ อย่างนี้ได้” ภิกษุนี้จึงคิดว่า “เรายังเป็นปุถุชน อาจจะมี ความคิดดีบ้าง ไม่ดีบ้าง ถ้าเราคิดในสิ่งที่ไม่สมควร อุบาสิกาท่านนี้ก็จะรู้ว่าเราคิดอะไรอยู่ เราควรจะหนี ไปจากที่นี่เสีย” ว่าแล้วก็แอบหลบหนีกลับไปเข้าเฝ้า พระศาสดาพร้อมกับทูลเรื่องราวทุกอย่างให้ทรงสดับ พระพุทธองค์ก็ประทานโอวาทว่า “เธอควรกลับไป ที่เดิม แต่ว่าเธอจงรักษาสิ่ง ๆ เดียว นั่นก็คือจิต ของตัวเอง จงข่มจิตไว้ อย่าคิดถึงสิ่งอื่น ธรรมดา จิตนี้ข่มได้ยาก เพราะมักซัดส่ายไปตามอารมณ์ การ มีจิตที่ฝึกดีแล้วย่อมนำสุขมาให้ ภิกษุนี้ไม่มีทางเลือกอื่นจึงจำต้องกลับไปยัง หมู่บ้านนั้นตามเดิม พร้อมกับสำรวมกาย วาจา และ ใจ ไม่กล้าคิดฟุ้งซ่านอีกต่อไป ทางฝ่ายโยมอุบาสิกา นั้นรู้ว่า “พระลูกชายได้รับโอวาทจากอาจารย์แล้ว จึงกลับมาหาเราอีกครั้ง” จึงทำหน้าที่เป็นกองเสบียง อย่างดีโดยนำภัตตาหารเลิศรสไปถวาย เพียงไม่กี่วัน พระภิกษุรูปนี้ก็สามารถทำใจหยุดนิ่งบรรลุธรรมเป็น พระอรหันต์ ท่านได้รับความสุขอันไม่มีประมาณนี้ จึงดำริขึ้นว่า “น่าขอบใจโยมแม่ของเราเหลือเกิน เรา ได้อาศัยมหาอุบาสิกานี้เป็นที่พึ่ง จึงสลัดตนให้พ้น จากกองทุกข์ได้” จากนั้นท่านก็ได้มี เรื่องมรรคผลแก่มหาอุบาสิกาเป็นการตอบแทนนาง ซึ่งเป็นผู้มีส่วนสำคัญอย่างยิ่งในการบรรลุธรรมของ ท่าน ได้มีโอกาสแสดงธรรม เราจะเห็นว่า ในชีวิตลูกผู้หญิงผู้มีบุญ ต้อง มีโอกาสฝึกตนด้วยการทำสมาธิภาวนา ประพฤติ พรหมจรรย์อย่างต่อเนื่อง และยกตนให้ถึงพร้อมด้วย ศีล สมาธิ ปัญญา ยิ่ง ๆ ขึ้นไป ด้วยการบวชเป็น “อุบาสิกาแก้ว” ธิดาพระชินสีห์ แม้บวชกายมิได้อย่าง