คุณสมบัติของพระสงฆ์และความเลื่อมใสในพระพุทธศาสนา : หน้า 47/63

สามเณรในบัดนี้ ถ้าประพฤติวัตรดังข้างต้นนั้น ก็ได้ชื่อว่าเป็นอายุพระศาสนา เป็นที่เลื่อมใสของประชาชนทั้งหลาย ควรถือเอาเป็นคำรับรอง ถือเอาไว้เป็นเนติแบบแผนที่เดียวอย่างนั้น นี้เป็นความเห็นที่มนุษย์ดูซับสนกันอย่างนี้ ว่าเลื่อมใสในพระภิษุสามเณรอย่างนี้ ...เลื่อมใสซึ่งเข้าไปว่าต้นนั้นต้องปฏิบัติให้จิตใจ เข้าไปถึงธรรมภายใน ตั้งแต่พระอตตเจ้าเป็นตัวธรรมภาย คีดที่จะเข้าธรรมภายเพราะอายเต็มนจ์ถูกทางคีด เข้าไปถึงสมาธิ ปัญญา วิมุตติ วิมุตติญาณทัสสนะ...เข้า ถึงดวงธรรมที่ทำให้เป็นธรรมภายในแล้วจะเห็นชัด..." (อธิบายคาถา ๑๙ มีนาคม พุทธศักราช ๒๕๔๗) หรือในพระธรรมเทคนิคเรื่อง "คฤวกิฏฐ" ที่ท่านแสดงไว้เมื่อ วันที่ ๑๐ มกราคม พุทธศักราช ๒๕๔๙ ก็ได้บี้ให้เห็นถึงคุณสมบัติของพระสงฆ์ที่แท้ ที่จะต้องให้ความเคารพในพระสัทธรรม เช่นเดียวกับพระสัมมาสัมพุทธเจ้าเองที่ยังต้องทรงเคารพในพระสัทธรรมเช่นเดียวกัน ซึ่งการที่จะบำนาวะพระสงฆ์รูปใดะมีความเคารพต่อพระสัทธรรมอย่างแท้จริงนั้น พระเดชพระคุณหลวงปู่ พระผู้ปราบมาร ท่านได้แอพระโอวาทของพระบรมศาสดามากกล่าวไว้เลยทีเดียวว่า "...อากาส โย นิ ปิติ ฯ สมานมณฑลมฺปูรณํ วิทฺธิ สามิํปูณโน อนุมานํจริ โส ตกฺกโต ลุกฺโฏ ครุกฺโต มานติ ปูเขติ ปรําย ปูเขติปูชาย ฯ ซึ่งผู้เขียนขอแสดงเฉพาะเนื้อหาที่ท่านยายความไว้ว่า... "เราขอโอกาส... ภิกขุศึกษนาในพระธรรมนิรูปใด ประพฤติตามธรรม ปฏิบัติตามธรรมนัน...ก็ได้แก่ใจหยุดอยู่กลางดวงธรรมที่ทำให้เป็นกายมนุษย์แล้วก็เข้าถึงดวงธรรมที่ทำให้เป็นกายมนุษย์ละเอียดยิ่ง กายทิพย์ กายทิพย์ละเอียด กายอุปพรรมหาละเอียด กายอุปพรรมหายละเอียด กายธรรม กายธรรมละเอียดยิ่ง โสดา โสดากะละเอียด สภาวะ สภาวะละเอียด อนา คา อนาคะละเอียด อรหัด อรหัสดะละเอียด ก็ปฏิบัติตามธรรมอย่างนี้ ประพฤติธรรมไม่ขาดสาย ...นี้เรียกว่าผู้ศึกษในธรรมวินัยนี้...ได้ชื่อว่าลักษณะ ได้ชื่อว่าคงเครฟ ได้ชื่อว่านับถือ ได้ชื่อว่าบูชาอย่างยิ่ง..." การเป็นสงฆ์ที่แท้หรือ "พระแท้" ในศาคะของพระมหาเทพมหันต์ (สด จุนโสโล) นั้น ยังสัมพันธ์กับการเข้าโทษหรือเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันอย่างแน่นอน ซึ่งท่านก็เห็นว่า การได้โอกาสในการเป็นสงฆ์นั้นมีความสำคัญอย่างมาก เพราะพระสงฆ์นั้นเท่ากับเป็น "ทายาทที่ทรงไว้ซึ่งมรรคทางธรรมของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า" เป็นอายุและเป็นกำลังของพระพุทธศาสนา ความเป็นพระสงฆ์ที่สะอาดบริสุทธิ์ทั้งภายในอกและภายนอกนั้นมีค่าต่อพระพุทธศาสนามาก เพราะไม่เพียงแต่จะสามารถสมานต่ออายและความยินดีที่จะให้พระสัทธรรมของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าต่อไปได้เท่านั้น หากแต่ยังมีความสำคัญในฐานะที่เป็นที่ตั้งแห่งความเลื่อมใสของพุทธศาสนิกลาน (อโศก สงฺสะ ปสนุนานิ) และเป็นบุญเขตอันยอด (บุญกวนอุตตเร) ของมหาบุร ซึ่งหากผู้ได้ถวายทานแต่พระสงฆ์ผู้เสด็จ (ด้วยการเป็นสงฆ์ที่แท้ภายในแล้ว) (อโศก ปุณฺณปัตติ) บุญอันเลิศอย่ำจะเจริญขึ้นทุกประการทีเดียว