วันวิสาขบูชา: วันสำคัญของพระพุทธศาสนา : หน้า 35/84

“วันวิสาขบูชา” เป็นวันสำคัญสูงสุดของพระพุทธศาสนา ซึ่งเป็นที่ทราบกันดีในหมู่ชาวพุทธ ว่า เป็นวันประสูติ ตรัสรู้ และปรินิพพานขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ซึ่งมาพ้องตรงกัน ในวันเดียวอย่างน่าอัศจรรย์ และแม้แต่ประชาคมโลก โดยองค์การสหประชาชาติ ยังได้ประกาศ ยกย่องให้วันวิสาขบูชา เป็น “วันสำคัญสากลของโลก” อันสะท้อนถึงความสำคัญของมหาบุรุษเอก ของโลก ผู้อุบัติขึ้นมาเพื่อนำประโยชน์ใหญ่มาสู่มวลมนุษยชาติ ด้วยคำสอนอันเป็นความรู้สากล ที่เป็นไปเพื่อการพ้นทุกข์ของชาวโลกได้อย่างแท้จริง มหาบุรุษผู้ยังประโยชน์ใหญ่ให้แก่โลก “เมื่อเราข้ามพ้นจากวัฏสงสารได้แล้ว ขอให้ เราจึงนำสัตว์ทั้งหลายข้ามพ้นจากทะเลแห่ง วัฏสงสารด้วยเถิด” นี่คือมโนปณิธานอันยิ่งใหญ่ของพระสัมมา สัมพุทธเจ้า ในพระชาติที่ทรงเกิดเป็นมานพหนุ่ม ที่ต้องประสบภัยเรืออับปางกลางทะเล ทำให้ท่านต้อง แบกมารดาไว้บนบ่า และแหวกว่ายอยู่ในทะเลอัน กว้างใหญ่ ตลอดทั้งวันทั้งคืน เหน็ดเหนื่อยเจียนตาย จึงเกิดความคิดขึ้นว่า “วัฏสงสารนั้นเป็นทุกข์ หนักหนา ชีวิตของมนุษย์ก็เปรียบเหมือนกับแหวก ว่ายอยู่ในทะเลแห่งความทุกข์...” ดังนั้น ท่านจึงตั้ง ความปรารถนาอันยิ่งใหญ่ว่า เมื่อตนเองข้ามพ้นจาก วัฏสงสารได้แล้ว จะขอนำสรรพสัตว์ข้ามพ้นจาก ทะเลแห่งวัฏสงสารตามไปด้วย กระทั่งอีก ๒๐ อสงไขย กับแสนมหากัป ต่อมาความปรารถนานี้จึงเต็มเปี่ยมบริบูรณ์ ในคืน วันเพ็ญเดือน ๖ เมื่อเจ้าชายสิทธัตถะ บรมโพธิสัตว์ ทรงบรรลุพระสัพพัญญุตญาณ ณ ใต้ต้นอัสสัตถ พฤกษ์ สามารถกำจัดตัณหา อันเป็นต้นเหตุแห่ง ทุกข์ทั้งปวงได้โดยสิ้นเชิง ดังที่ทรงเปล่งอุทานหลัง การตรัสรู้ธรรมว่า “เราเมื่อแสวงหานายช่าง คือ ตัณหา ผู้ กระทำเรือน เมื่อไม่ประสบ ได้ท่องเที่ยวไปยัง สังสารมิใช่น้อย การเกิดบ่อยๆ เป็นทุกข์ ดูก่อน นายช่างผู้กระทำเรือน เราเห็นท่านแล้ว ท่านจักทำ เรือนไม่ได้อีกต่อไป ซี่โครงทั้งปวงของท่าน เราหัก แล้ว ยอดเรือนเรากำจัดแล้ว จิตของเราถึงวิสังสาร คือ นิพพานแล้ว เราได้ถึงความสิ้นตัณหาแล้ว" ดังนั้นการบังเกิดขึ้นของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า จึงเป็นการเกิดขึ้นของเอกบุรุษ ผู้นำประโยชน์ใหญ่ คือ “วิธีการกำจัดทุกข์” มามอบให้แก่มวลมนุษยชาติ เพราะมนุษย์ทุกยุคทุกสมัย ไม่ว่าจะเกิดมามีเชื้อชาติ