การให้และความสุข : หน้า 17/92

การให้เป็นการสร้างความดีที่ง่ายที่สุด และส่งผลดีให้กับชีวิตอย่างมากมายมหาศาล จะทำให้ เป็นผู้มีชีวิตที่อุดมสมบูรณ์ ประสบแต่ความสุขความสำเร็จตลอดไป การให้ที่จะให้ได้ผลเต็มที่นั้น ผู้ให้ต้องเอาชนะใจตนเองให้ได้เสียก่อน ต้องขจัดความตระหนี่ออกจากใจ แล้วให้ด้วยความปลื้มปีติยินดี มีใจเลื่อมใส มีความบริสุทธิ์ใจ ทั้งก่อนจะให้ ขณะให้ และหลังจากให้ก็หมั่นตามระลึกนึกถึงบุญ บุญนั้นจะไปดึงดูดมหาสมบัติทั้งหลายให้เราได้ใช้สร้างบารมีอย่างสะดวกสบายยิ่งๆ ขึ้นไป จนกว่า จะถึงที่สุดแห่งธรรม ตามปกติแล้ว มนุษย์จะมีความโลภอย่างไม่มี ที่สิ้นสุด ฉะนั้น เมื่อเริ่มฝึกจิตด้วยการให้ ใจจะ ขยายออกไป เราจะเห็นความเปลี่ยนแปลงอย่างเป็น รูปธรรม เมื่อความตระหนี่หลุดออกจากใจได้แล้ว ความเบาสบายก็เข้ามาแทนที่ ความรู้สึกว่า “พอ” จะบังเกิดขึ้น เมื่อใจรู้จักคำว่าพอก็เกิดก่อความสุข ดังนั้น ผู้ที่อยากมีความสุข ต้องเริ่มต้นที่การให้เป็น อันดับแรก เหมือนดังนักสร้างบารมีในอดีต ที่ท่าน ทุ่มเทแรงกาย แรงใจ และแรงปัจจัย เพื่อสร้าง ศาลาราย หรือมหาวิหารคด เพื่อถวายแด่ภิกษุสงฆ์ จำนวน 5 ล้าน 5 แสนรูป บุญนั้นได้ส่งผลให้ท่าน ได้เวียนวนอยู่แต่ในสุคติภูมิเท่านั้น ไม่เคยพลัดไป เกิดในอบายภูมิเลย เรื่องมีอยู่ว่า วิหารคด รองรับสงฆ์ ๖,๘๐๐,๐๐๐ รูป ย้อนหลังจากนี้ไปหนึ่งแสนกัป พระสัมมา สัมพุทธเจ้าทรงพระนามว่าวิปัสสี เสด็จอุบัติขึ้นใน ภพชาตินั้น ได้มีมหาเศรษฐีคนหนึ่งชื่ออวโรชะ ปรารภจะสร้างพระคันธกุฎีถวายแด่พระบรมศาสดา หลานชายชื่อว่าอวโรชะเหมือนกัน เกิดกุศลจิต อยากขอบริจาคเงินร่วมบุญกับคุณลุง แต่คุณลุงอยาก ได้บุญคนเดียว เพราะเห็นว่าตัวเองมีเงินทองมากมาย ไม่จําเป็นต้องอาศัยเงินของหลาน และอยากให้การ ถวายกุฏิครั้งนี้เป็นชื่อของตัวเองเท่านั้น จึงปฏิเสธ ความปรารถนาดีจากหลานชาย