ชีวิตที่ลำบากบนเกาะ : หน้า 70/92

๖๘ ใช่เลย กัลฯ วิชิต พันธุ์วิริยรัตน์ : ลำบากมาตั้งแต่ เกิด.. ลืมตาดูโลกก็ติดเกาะแล้ว พ่อเป็นกำนัน ที่จนที่สุดในโลกก็ว่าได้ ไม่ค่อยมีสมบัติอะไรให้ กับลูก ๆ เลย บ้านที่อาศัยอยู่เป็นของญาติ ที่ดิน ที่เป็นที่ตั้งของบ้านก็เป็นของคนอื่น ไม่มีอะไรเป็น ของตัวเอง กัลฯ ปรีชา พันธุ์วิริยรัตน์ : ความลำบากนี้ บางคนอาจจะไม่เคยเจอ สมัยที่ผมเรียนอยู่มัธยม ซึ่งคุณพ่อคุณแม่เสียชีวิตแล้ว ก็มีน้อง ๒ คน คือ สมโชคกับศักดิ์ชัย ถ้าใครช้ากับข้าวที่จะคิดต่อไป รับประทานที่โรงเรียนจะไม่มี เราต้องอาศัยกิน กับข้าวของเพื่อนที่เป็นเด็กวัดโดยเราตักข้าวไปเยอะๆ ของหวานไม่มีให้กิน ยกเว้นช่วงเรียนชั้นประถม ซึ่ง เป็นโรงเรียนประจำจะได้กินของหวานอาทิตย์ละครั้ง กัลฯ สมโชค พันธุ์วิริยรัตน์ : ความลำบาก ของทุกคนคงไม่แพ้กัน ตอนผมเด็กๆ ลำบากจริงๆ ลำบากมากจนผมตั้งจิตอธิษฐานในขณะนั้นว่า ชีวิต ของผมต้องเรียนให้เก่ง ผมจะไม่กลับมาอยู่เกาะอีก แล้ว ที่เกาะลำบากมาก ต้องแจวเรือรับจ้าง เพื่อหา ทุนไปเรียน รับขึ้นฝั่งคนละ 9 บาท รับลงเรือคนละ ๑ บาท ท่านนึกดู เด็กตัวเล็กๆ แจวเรือ ถ้าวันไหน คลื่นลมแรง ก็ลอยออกจากฝั่งไปไกล ต้องมีผู้ใหญ่ มาช่วยแจวจึงจะกลับฝั่งได้ กัลฯ ศักดิ์ชัย พันธุ์วิริยรัตน์ : ความประทับใจ ในความลำบาก คือ การเดินทางระหว่างเกาะกับ ตัวเมือง ครั้งหนึ่งคลื่นลมแรงมาก เกือบไม่รอด... ตอนนั้นไม่มีที่พึ่งเลย จึงคิดว่าเราไม่อยากมีชีวิตที่ ลำบากอย่างนี้อีกแล้ว อยากอยู่บนบก เข็ดแล้วครับ การมีทิฐิมานะไม่ดีเลย กัลฯ วินิช พันธุ์วิริยรัตน์ : ผมเข็ดขยาดมาก กว่าใคร ๆ เพราะติดเกาะยาวนานกว่าใคร ก็ต้อง แจวเรือรับจ้างมากกว่าใคร ๆ ต้องแจวเรือไปขาย ขนมให้กับชาวประมงที่เอาเรือทอดสมอนอกชายฝั่ง ช่วงปิดเทอมก็ไปรับจ้างดายหญ้า กรีดยาง ล้างจาน ขายขนม ซึ่งจะบ่อยมาก ขณะนั้นพ่อผมยังมีชีวิตอยู่ นึกดูก็แล้วกัน ลูกกำนันต้องรับจ้างขายขนม ใช่เลย จริงๆ เพราะทิฐิมานะจึงลำบาก ด้วยความจนของ คุณพ่อท่านจึงส่งลูก ๆ ของท่าน ๕ คน ไปอยู่ โรงเรียนประจำที่รัฐบาลช่วยเหลือทุกอย่าง จะมีค่า ใช้จ่ายแค่ไปรับ-ส่งช่วงปิดเทอมเท่านั้น มีผมคนเดียว ๑ เท่านั้นที่เรียนอยู่ที่เกาะตั้งแต่ ป. จนถึง ป. 5 ผมจึงถามคุณครูไม่ใหญ่ว่า ทำไมผมติดเกาะนานกว่า คนอื่น คำตอบคือ ก็ทำมากกว่าคนอื่น ใช่เลยครับ