การเว้นจากการพูดและความโลภ : หน้า 46/92

PP mn. พอใจในการเว้นจากการพูดคำหยาบ ๔. กล่าวสรรเสริญการเว้นจากการพูดคำหยาบ เว้นขาดจากการพูดเพ้อเจ้อ เว้นขาดจากการพูดเพ้อเจ้อ หมายถึง การที่ บุคคลใดพูดถูกกาล พูดแต่คำที่เป็นจริง พูดอิงอรรถ อิงธรรม อิงวินัย พูดแต่คำเป็นหลักฐาน มีที่อ้างอิง และมีประโยชน์ การเว้นขาดจากการพูดเพ้อเจ้อนี้ ครอบคลุม ถึงการกระทำใน ๔ ลักษณะ คือ Q). ๒. ๓. . เว้นขาดจากการพูดเพ้อเจ้อด้วยตนเอง 1. ชักชวนผู้อื่นให้เว้นจากการพูดเพ้อเจ้อ พอใจในการเว้นจากการพูดเพ้อเจ้อ - กล่าวสรรเสริญการเว้นจากการพูดเพ้อเจ้อ ไม่โลภอยากได้ของผู้อื่น ไม่โลภอยากได้ของผู้อื่น หมายถึง การที่บุคคล ใดไม่เพ่งเล็งที่จะเอาทรัพย์สิ่งของของผู้อื่นในทาง มิชอบ การไม่โลภอยากได้ของผู้อื่นนี้ ครอบคลุมถึง การกระทำใน ๔ ลักษณะ คือ G). ๒. ไม่อยากได้ของของผู้อื่นด้วยตนเอง - ชักชวนผู้อื่นให้ไม่อยากได้ของของผู้อื่น ๓. พอใจในการไม่อยากได้ของของผู้อื่น - กล่าวสรรเสริญการไม่อยากได้ของของผู้อื่น C. ไม่มีจิตคิดพยาบาทปองร้ายผู้อื่น ไม่มีจิตคิดพยาบาทปองร้ายผู้อื่น หมายถึง การที่บุคคลใดไม่มีความชั่วร้ายในใจ เป็นผู้ไม่จอง เวร ไม่มีความมุ่งร้ายผู้อื่น ปรารถนาให้ผู้อื่นไม่มีทุกข์ มีแต่ความสุข การไม่มีจิตคิดพยาบาทปองร้ายผู้อื่นนี้ ครอบคลุมถึงการกระทำใน ๔ ลักษณะ คือ ๑. มีจิตไม่คิดปองร้ายด้วยตนเอง ๒. ชักชวนผู้อื่นให้ไม่คิดปองร้าย ๓. พอใจในการไม่คิดปองร้าย กล่าวสรรเสริญการไม่คิดปองร้าย มีความเห็นชอบ มีความเห็นชอบ หมายถึง การที่บุคคลใดมี ความเห็นไม่วิปริตว่า ทานที่บุคคลให้แล้วมีผล การเซ่นสรวงมีผล การบูชามีผล ผลของกรรมดี กรรมชั่วมี โลกนี้โลกหน้ามี มารดาบิดามีคุณ นรกสวรรค์มี พระสัมมาสัมพุทธเจ้าผู้ตรัสรู้ได้เอง โดยชอบมี การมีความเห็นชอบนี้ ครอบคลุมถึงการ กระทำใน ๔ ลักษณะ คือ ๑. มีความเห็นชอบด้วยตนเอง ๒. ชักชวนผู้อื่นให้มีความเห็นชอบ ๓. พอใจในความเห็นชอบ กล่าวสรรเสริญความเห็นชอบ 2