การจัดการอารมณ์โกรธและความพยายาม : หน้า 5/26

กรณ์ดันให้ขาดเสียเลยหรือ? ไม่ใช่ ก็อย่านะโทรรอค แต่ยังไม่ไปเอาเรื่องกับใคร อย่างมากก็ติเรื่องน้ำเสีย หรือเวลาเดินไปสะดุดด อีโอ้หัวเมากับแผลเบาะ เลือดพุ่งกระจอกเลย ก็รึไหม? ก็รึ ทั้งโทรรัสเจ็บ แต่ไม่รึจะไปเอาเทียบใคร มันดดต้ม เร่งเองไม่ได้ดูได้ หรือเด็กวางกระโถนไวกลางห้องเราเข้าไปในทับในเส้นไป ขอตลมมาเดนโครเข้าให้ กระโถนกแต่ไปนั่งบ้านข้างตัวเอง โทรรึไหม? ก็รึ แล้วจะทำอย่างไร? ก็ราวควรรีบล้าง เสียดังๆ เราทำห้องเด็กได้เท่าไหร่ก็เท่าไหร่กันเลยนะ พอว่าสะพานลาน แล้วนะอย่างนี้เรียกว่า โกรธ ความโกรธตัวเดิมแหละ ถ้าดีวีรินเก่อกอารมณ์มุ่นมากขึ้นจะกลายเป็น โทสะ คือก็ตำร่างคนอื่นล่ะเรอะใคร? คริครามนตอนนั้นประเดี๋ยวเดอเจ้าตัวเจ็บตัว คะน้องๆ ก็รอถอดใส่มา อ่านเป็นเด็กกอดปลอกว่านี่เป็นลูกเมียเดีย๋ม เดี๋ยวเปลืองหัว ปลอกเปลี๋ยวไปมา เดี๋ยวเปลี่ยนป้างหัวปลอกแกะ ไปมาๆกัน เหลือเรียกว่าโทสะ เพราะเล็งงมงสีว่าทรเชียงแล้ว **พยายาม** เป็นอย่างงั้น... โกรธ (โกลซ) มันตั้รนเลย แต่ฉันก็อย่าแม่ไม่ได้ ตัวมันโตกว่าไป ล่ะก็จะปล่อยไปเอาปีนี้บ้านไม่ได้ เออ..ทีนี้ ช้าไม่ว่าจะ ที่เขี้ยวโดยแท้ก็จะกัดกันปลอกไว้ก่อน แลวรคชระทางทำยาย ล้างเชื้อน่อนในภายหลัง อย่างนี้เรียกว่า พยายาม โดยคนบามีถูกจั๊กใดก็จะอึมานะดี โกรธ แล้วก็โกลซะ แล้วก็พยายาม ตามแต่ใจจะก็ติเลนซานบูญญากล่อมก็เป็นบ้า ก็จะอุบมา ความโกรธก็เมื่อมีเสียงใน ไทกละเสียมอดน่าเดือด ๆ ไปแกไสดน่าบ้าน ความพยายาม ก็เดือดเดิมนา ไอ้น้ำอุ่นด้านในแก็ดรอ้ไปนั้น สิ่งที่ได้ก็คือ เป้นหัวใจ ละเมาะกะโล่และความสุขมึนงะก็รีอ คนหัวไคยเอค ยิ่งดี ๆ ที่หัวงพฤติกรรมอา้เขาอาจให้กังได้อื่นเสียอีก บางครั้งก็ลงตัวเองอย่างวิเศษกว่าบ้าน กลายเป็นคนหลังแผ่빙เอาอย่าง บางครั้งลงเองเข้าใจผิดตัวเอง เรานำต้อกว่าบ้าน