การรับรู้ผ่านประสาทสัมผัส : หน้า 8/26

เมื่อมีเสียงมากระทบบุ๋ม ประสาทหูส่งสัญญาณให้ใจรับไว้เราเรียกวาได้ยิน แต่ไม่ใช่ได้ยินเพราะอวัยวะหูอยูเดียว คอคตายหยกๆ ณุ่ถาเดตะโนนเรียกว่า "แม่อย่าเพิ่งเป็นนะ..กลับมาก่อน" เมื่อได้ยินไหม? ไม่ได้ยินหรอก ตายเสียแล้ว หูยังมีไม่แน่นเบื่อ แต่จาไม่ได้ยินเพราะไม่ได้ใจ เมื่อมีลิ่น เช่นกลิ่นน้ำพริกแม่งดามากระทบมุม ตะมุมมั้งๆ ประสาทหูถึงรายงานไปให้ใจ ใจรับไว้เรียกว่า ได้กลิ่น เมืออาหาร มาทระทบฉัน ประสาทหูสังส่งไปให้ใจ ใจรับไว้ก่อนว่า ลิ้มรส เมือมีรสตุ อะไรกระทบระหว่างส่วนไหนก็ตาม ประสาทหูส่วนนี้เองส่งมาให้ใจ รับ เอาไว้เรียกว่า สัมผัส (ความจริงต้องเรียกวา โผงผูจีพ แตเราใช้ผิด ๆ จนกลายเป็นถูกไปเอง) เป็นย่อมๆในหัวนี้นั้นคือ รับ ทิวลิงรึจะกลายจะชะงักนะบอสมดุลย์ และเปงเป็นภาพหมด หลวงพ่อปา้านี(พระมะลอคนามินี) ท่านจึงเรียกวา ใจทำหน้าที่เห็น ภาพพระเรียกว่า เทวนา ขั้นตอนที่สอง เป็นขั้นตอนจำ คือคิดจากเห็นแล้วใจก็นึกออกได้ ด้วย ไม่ได้วยึงเปล่า ใจพระคับจะเป็นดวงๆ ใจ ๆ สามารถนึกภาพทุกชนิดได้ ทำงเดี๋ยวกันอะไร? ทำงเดี๋ยวกันก็โงนไปเองนะ แต่ดวกกว่า ดงทนกว่า คือคงทนภาพชนิดจำนวนภาพมานะได้ เวลาก็คลายภาพ ภาพๆ ที่เคยทำมาดค่อยชีวิตจะอับเท่าใหน ใจทำความเข้าใจมาเอง ภาพที่อดกลั้นมาร้าย ๆ ทั้งนั้น แล้วความกลัวจงมะตามสมควร ก็เลยให้คลายจงโงเหรอ เหมือนความเคลือบเชือด อย่างนั้นแหละ ตรงนั้นมัน ถ้าใครทำความผิดมาดลคง ภภาพใดๆ ภาพที่ถูกกลบมาไว้ ก็มีแต่เรื่องทำมอบให้ทาน รักษาได้ นั่งสมาธิ แม้ในใจตายแล้วหน้าตาก็ยังของใผ่ยังของใง ยิ้มตาย ไม่ได้ตายต่อคนตาย พวกตาเหลือดตาค้าง