การฝึกสมาธิและเวทมนตร์ในพระไตรปิฎก : หน้า 18/26

พวกซึ่อตอบค่อนขอดคนนั้นคนนั้นซึ่งยังไม่มาวัดจริง แต่เป็นเพียง ลูกหลานของบุรุษยอรมณ์ที่หนึ่ง สำหรับเวทมนตร์จริงนั้น เราต้องฝึกสมาธิ มัก ๆ จนเข้าสิ่งธรรมกายแจ้งจะสามารถเห็นได้ ไม่อย่างนั้น จะไม่เห็น มีมิติชีวจิตๆ มีฤทธิ์มีขนาดกะเท่าเข้าไปบริเวณพระมหาโชคคลานะผู้เป็นอัครสาวกเบื้องซ้ายเดียว ขนาดบ่งอาจไปอาราธนาภรณ์สมมาสีมูรพบาแล้วกัน เทวดาขณะนี้พุทธคุณจบสิองมีเสืออยู่มากไหม มากเสียอค่านับบ อยากจะแจไม่ได้ไหมล่ะ? ขนาดเจ้าแค่ลูกหลานของมันเถอะ จะเอะไหนก็จะ องค์ฯ อยากให้ไหนละ? เพราะฉะนั้นอาเพิ่งไปเห็นจริงมินแนะ? หลวงพ่อขออภัยโทษ นำข้อความจากพระไตรปิฎก เกี่ยวกับเรื่องเวทมนตร์ มาดันให้พึ่งเป็นการประกอบ พระมหาไตรปิฎก เขียนมาดังวนดูเรื่อย ๆ เกี่ยวกับเรื่องลบล้างของมันใช้อะไร? (การทำบาปเข้าไปในองค์โดยลำดับดังกล่าวจึงได้ความเดือดร้อน แต่ถ้าเข้าไปในบ่อแม่กี หรือศึกบด ก็เช่นกัน คุณจะอย่างกังวล) ได้มีข้อความคำว่า ท้องเรานี้เองว่ามีอธิิติพล และเป็นสิ่งระบัดแก่เข้าไปด้วยหัก เพราะเหตุอะไรเลย (พวกขา ๆ กำลังเต้นรำตามบู๊ดี้ ๆ ในบ่อนรู้จักมักคุ้นกัน เหมือนกับกก้องกันได้เลย) แล้วก็เมื่อลงอยู่ในท้องทานเหมือนอย่างองค์กัมครับ ๆ แล้วก็จะคัดกีดกันให้เข้าใจกัด ทำให้คัดทานก็ยังสงสัย และทำให้ท้องจึงเกิดผิดปกตินั้น เพราะตามมวลมาน้องก็ยังตอนหลาย ยอมอันอาดด้วยความมีสติระวัง เรื่องท้องเล่นมันไปได้อย่างมาก เพราะฉะนั้นจึงทันทีต่าง ต้องมีเหตุผิดปกติขึ้นแจ้ง จึงลงจากที่จงบเข้าไปวิ่งรา นั่งอยู่ได้ตลอดไป (เมื่อผิดส่งเดชบันบังไปบังสมาธิแน่) ครั้นยังแค่ใจได้ใจ ถึงมาซึ่อลุกคุยด้วยอธิิติแมกย่อเฉพาะตน (ตามธรรมวรรณะอธิคุตนาทจะเก็บไว้ ที่ศูนย์กลางกายธรรมภายในจิตด้วยตลอดเวลา พ่อจึงสมาธิปิโบในใจสุดแล้ว ไปในศูนย์กลางธรรมกายอันที่ละเอียดยิบประเด็นขึ้นชั้น ๆ ทำให้สว่างภายในมาในชั้น ท่านจึงเห็นมารชัดเจนแล้ว พระมหาไตคลาสนะได้เห็นมารลาภมา เข้าไปในท้องในใส่แล้ว ท่านจึงเรียกว่า “เจ้ามารลาภมา เจ้าจงออกมานะ เจ้าอย่าเบียดเนียนพระพุทธเจ้า อย่างเบียดเนียนสวดภาวนาพระพุทธเจ้าเลย เพราะว่ามีงมจีจาเก่าเอาไว้ข้างนั่นนะ มีแต่จะเป็นโทษ ไม่เป็นประโยชน์ เป็นไปเพื่อทุกข์ตลอดกาลของเจ้าเท่านั้น